Ze heeft me gewoon verlaten! Zonder nog een keer te zwaaien of zich om te draaien, is ze vertrokken. Zo mee met de bus naar een of ander eiland in de zee. Alsof ik er niet toe deed, alsof ik niet bestond. Te druk in de weer met haar medereizigers. Stuk voor stuk kompanen met hetzelfde gedrag.
Beseffen kinderen dan niet hoeveel ze wel niet kosten per jaar?! Zou dat gegeven alleen al niet genoeg zijn om in ieder geval minstens nog even gedag te zwaaien? Blijkbaar niet, stelletje egocentrische monstertjes 🙂
Denken ze dan echt alleen maar aan zichzelf? Kunnen ze zich dan niet enigszins inleven in de gevoelens van een ouder? In dit geval van een arme vader die wanhopig in Haarlem achterblijft.
Nee hoor, ze heeft me gewoon verlaten. Op haar twaalfde uit huis vertrokken om op haar dertiende hopelijk weer eens te verschijnen. Want in de week dat de jongste zich mag uitleven op Texel, is ze ook nog eens jarig.
“Ik weet niet of ik tijd heb om je op mijn verjaardag te bellen hoor, pap”, zei ze liefdevol. Geeft niets schat, maar ik bel je wel. Dat heb ik haar natuurlijk niet verteld, maar echt wel dat ik mijn bloedeigen dochter op haar geboortedag ga feliciteren.
Tja, kleine meisjes worden groot en daar horen dit soort excursieweken ook bij. Ik vind het wel goed van school. Een weekje oefenen in het zelfstandig worden. Ik ben benieuwd hoe het de pubers zal vergaan.
Want het grootste drama voor hen, in hun nog prille leventje, is ook een feit. Niemand mocht z’n mobiele telefoon mee. Arme stakkertjes, ik heb met ze te doen 🙂 Ondertussen probeer ik er thuis maar het beste van te maken.
Niet de gehele dag geklets aan mijn hoofd, geen gemopper op het eten, geen spoor aan kledingstukken door het gehele huis. Het zal best pittig voor me worden, maar hopelijk sla ik me er dapper doorheen.
Alle gekheid even op een stokje, het is wel raar. De jongste is nu dus ook op een leeftijd gekomen dat dit soort activiteiten gaan plaatsvinden. Waar blijft de tijd?! Ik heb het er toch vanochtend nog wel even met Ellen over gehad….
Leuk om weer eens je blog te lezen. Je schrijft zo heerlijk alsof we gezellig aan het babbelen zijn over onze koters. Zo herkenbaar. Ga er vooral mee door, lieve René! Fijn weekend !
Lieve groet, Jacqueline