Vandaag, precies een jaar geleden, moesten we gedwongen afscheid van elkaar nemen. Een jaar staat voor 52 weken, 365 dagen, 525600 minuten ofwel 31536000 seconden. Maar hoe groot het getal ook lijkt te worden, het gemis wordt er absoluut niet minder om. Sterker, het gemis wordt juist steeds groter.
Precies een jaar verder ben ik nu met mijn leven. Een leven dat nooit meer zal worden als het ooit was. Er is een deel van mezelf, van mijn ziel weggesneden, toen jij overleed. Naarmate de tijd verstrijkt, wordt dat deel dat er niet meer is, steeds zichtbaarder. Het onzichtbare gat dat jij hebt achtergelaten, krijgt steeds meer contouren.
Als rouw een andere vorm van liefhebben is dan zat het, gezien de intensiteit van deze rouw, met de liefde tussen ons wel goed. Geen moment ben je uit mijn gedachten geweest. Wat ik ook doe, waar ik ook ben, of ik wakker ben of als ik slaap, steeds ben jij daar. Rouwen betekent voor mij vooral het continue met jou bezig zijn.
Als ik in de duinen loop, praat ik tegen je; als ik iets leuks doe met de kinderen, denk ik alleen maar dat jij er ook bij had moeten zijn. Als ik in bed lig kan ik, op die lege plek naast me, alleen maar jou zien in mijn gedachten. Ga zo maar door. Juist doordat je er niet bent, vallen dit soort momenten zo op.
Hoe heb ik ooit als een soort vanzelfsprekendheid onze liefde kunnen beschouwen?! Jouw aanwezigheid in mijn leven als iets normaals gezien. Juist nu je er niet meer bent, maalt het vaak in mijn hoofd. Heb ik je wel vaak genoeg verteld hoeveel ik van je hou. Heb ik je wel vaak genoeg verteld hoe bijzonder ik je vind?!
Wat er ook nog in mijn verdere leven mag gebeuren, nooit zal er meer een tweede Ellen zijn. Dat is iets onmogelijks. Net als dat de kinderen nooit meer een levende moeder zullen hebben. Wie er ook naast mij zou komen te staan, het zal nooit hun echte moeder zijn of worden. Die hoofdrol is en blijft voor eeuwig voor jou weggelegd.
Die heb je terecht verdiend. Maar waarom toch, waarom moest jij ons toch al zo vroeg verlaten. We hadden nog zoveel plannen. De kinderen op zien groeien, samen leuke dingen ondernemen, misschien wel ooit opa en oma worden?! Wat dat betreft is mijn eigen toekomstbeeld volledig op zijn kop komen te staan.
Het leek allemaal zo logisch hoe de toekomst eruit zou komen te zien, maar daar is nu totaal geen sprake meer van. Vooral het idee dat ik al die fasen waarin de kinderen terecht gaan komen, zonder jou ga beleven, maakt me bedroefd. Natuurlijk, ik ben een gelukkig man, wat klaag ik. Ik leef nog, ik mag van deze prachtige aardbol genieten, maar toch….., jij had gewoon naast me moeten staan 🙁
Als er iets is dat me motiveert om door te gaan, is het wel de kracht waarmee jij gevochten hebt. Je hebt alles gegeven om zo lang mogelijk bij ons te zijn, bij de kinderen. Als er iets is waarmee ik jou eer kan aandoen, is het wel met diezelfde energie nu de opvoeding van de kinderen voortzetten.
Dat houdt me ook op de been, die twee prachtige meiden. Ons geluk en ook onze trots. Voor altijd zullen zij de meest directe lijn zijn tussen jou en mij. Het meest concrete resultaat van wat onze liefde heeft bewerkstelligd. Voor hen wijkt alles, voor hen doe ik het allemaal. Voor hen, maar ook mede daardoor voor jou.
Wat jij nu niet meer fysiek op deze aarde kunt doen voor ze, probeer ik nu voor je te doen. Ik probeer ze op te voeden volgens onze ideeën. Wat jij niet meer tegen ze kunt zeggen, probeer ik nu te zeggen. Maar bovenal probeer ik zolang ik nog mag leven, en hopelijk is dat nog heel erg lang, de meiden te laten zien wat voor een bijzondere moeder ze hebben.
Leven voor Twee
Ik leef nu voor twee,
of ik wil of niet.
Wat ik ook zeg, wat ik ook doe,
ik doe het ook voor jou.
Schuldig en verantwoordelijk,
waarom ben ik er nog wel en jij niet.
Iedere beweging die ik maak,
maar jij niet meer.
Ieder woord dat ik uitspreek,
is er één meer dan jij hebt mogen zeggen.
Of ik wil of niet,
ik leef nu voor twee.
In de tegenwoordige tijd het woord ‘hebben’ inderdaad, want zo lang iemand niet vergeten wordt, leeft deze persoon nog steeds voor de betrokkenen. Zoals al eerder gezegd, jij bent hun moeder en zal dat ook altijd blijven. Ik zal er hoogstpersoonlijk op toezien dat je niet vergeten zult worden, daar kun je op vertrouwen.
Het is zwaar, het is heftig, maar we gaan door. Dat ben ik aan jou, aan de meiden en aan mezelf verschuldigd. Een jaar is voorbij, het was als in een rollercoaster. Ik mis je met elke vezel waaruit mijn lichaam is opgebouwd, maar we klagen niet. We zijn hier nu eenmaal en we gaan ervoor. Daar kun je op vertrouwen lieve schat!!
Ik hou van je!!
Liefs, René
Wat een prachtige muziek, een heel mooi eerbetoon aan Ellen.
Een jaar alweer…vind het bewonderenswaardig hoe je je met je lieve meiden door dit jaar hebt heen geworsteld! Mooi om je blogs te lezen en te beseffen dat jullie het redden, hoe moeilijk het ook is en hoe groot het gemis ook is!
Lieve groet
Prachtig, René!
Tranen in mijn ogen… 😪❤
Een prachtig eerbetoon aan Ellen en de liefde!
Wat mooi omschreven en prachtig de beelden en muziek.. nog steeds ongelofelijk maar trots op jou en je kanjers!❤️
Liefdevoller dan dit, wordt het niet René.
Prachtig in woord en geschrift. Wat fijn dat jij de rouw
zo onder woorden kunt brengen, waardoor jouw blog heel veel troost zal bieden aan de lezers. Vol respect kijk ik vanaf ’n afstand, en vind het ongelofelijk knap hoe je het doet ! Dikke knuffel,
Marjon
Een mooier eerbetoon aan Ellen kun jij niet geven, het was zo liefdevol. Lieve groet, Leny