Wat is nu een jaar?! Het is voorbij gevlogen. Vaak heb ik aan je gedacht, maar tegelijkertijd ging ook mijn leven door. Alweer een jaar geleden was het moment waarop je ons verliet, het voelt als gisteren. Maar als ik tegelijkertijd bedenk wat er in mijn privéleven allemaal in een jaar is gebeurd, is dat toch wel weer even slikken. Dan is een jaar ook best wel weer lang 🙂
Ach, zomaar wat voorbeelden van gebeurtenissen uit het afgelopen jaar, de oudste dochter heeft haar keuze gemaakt voor het voortgezet onderwijs, de eindmusical is in zicht. De jongste dochter gaat intussen, als het aan haar ligt, het liefst alleen naar school.
Deze jongen is met zijn creatieve oprispingen in de openbaarheid getreden en probeert nog eens een nieuwe richting in het leven in te slaan. We, mijn partner en ik, zijn allebei 50 geworden. Partnerlief heeft hard en, naar gelukkig lijkt, succesvol gevochten om borstkanker te overwinnen. Het huis is met een complete verdieping uitgebreid.
Pffff en dan zal ik ongetwijfeld nog een hoop dingen vergeten zijn. Allemaal gebeurtenissen, de leuke maar zeker ook de minder leuke, die ik gedeeld zou hebben met je. Als ik mijn ogen sluit hoor ik je vertrouwde stem en moet ik glimlachen. Je zou me hebben gesteund, me wijze raad hebben gegeven, maar zeker ook aandacht voor de kleinere dingen hebben gehad.
Ware vriendschap en een diepe genegenheid voor elkaar. Jij keek door uiterlijk heen, keek vooral naar de mens en niet naar de verpakking. Zo leerden we elkaar zo’n 25 jaar geleden kennen, allebei vrijwilliger bij de zorg voor verstandelijk gehandicapten.
Ik nog als een jonge “hond” met lange haren en ‘wild’ leven. Jij als trotse oma, gesetteld en met zo’n 35 levensjaren meer ervaring. Dat leeftijdsverschil hebben wij nooit als storend ervaren. Je gaf me vertrouwen en dat ben je in me blijven behouden in al die jaren.
We hebben wat momenten beleefd, je hebt me zien veranderen van wildebras tot brave huisvader met twee kinderen. Het maakte niets uit, de vriendschap bleef altijd hetzelfde. Trouwens, volgens mij vond je het maar wat leuk toen er kinderen kwamen. Je breidde er op los en altijd als je kwam, had je voor de meiden wat mee.
Je hebt zelfs nog weleens in de vakantie een complete knutselworkshop voor de kleine dames in mijn huis verzorgd en glimmen dat je deed. En in de eerste jaren had je meestal een handdoek mee, want ja, de sauna is hier om de hoek, dus dan kon een bezoekje hieraan ook altijd wel even 🙂
Ach ja, alleen de herinneringen blijven over, het is een feit. Maar wel mooie en dierbare herinneringen. Herinneringen die ik de rest van mijn leven bij me zal dragen en zal koesteren. Het is alweer een jaar geleden, maar wees niet ongerust, vergeten zal ik je nooit!!!!
In de laatste jaren van jouw leven, heb ik vaak na een bezoek aan je, mijn gedachten van me afgeschreven. Regelmatig kom ik in één van mijn notitieboekjes stukken tekst tegen. Ter herinnering aan en ter ere van onze vriendschap, wil ik deze blog afsluiten met zo’n persoonlijk stukje. Het is goed bedoeld en ik hoop dat je het kunt waarderen. Anders hoor ik het wel van je, over zo’n jaar of vijftig, als ik je kom vergezellen 🙂
Bezoek aan Janny
Het breekt mijn hart, maar langzaam raak ik je kwijt, moet ik je laten gaan. Onverbiddelijk, onvermijdbaar glijd je af naar het land der zwijgenden. Het gebied van hen die we ons herinneren, wij levenden.
Na langzaam bezit te hebben genomen van je lichaam, betreedt de ouderdom nu ook het terrein van je geest. “Ben jij dat, René”, een vraag waar ik het koud van kreeg. Duidelijker kon het niet getypeerd worden. Hoe lang nog voor je echt niet meer weet wie ik ben.
Voor jou hoop ik oprecht, dat je dat niet meer mee hoeft te maken. Niets voor jou, sterke vrouw. Je bent te mooi, te sterk om dit hele proces te moeten doorlopen. Dat zou niet eerlijk zijn, maar ja, wie zijn wij om daarover te beslissen.
Dat recht is voorbehouden aan het leven zelf, alleen het leven zelf. Het enige wat mij rest, is te hopen dat jouw stille wens zal uitkomen. Eigenlijk is het klaar, het boek kan dicht. Dat ik je nog niet wil missen, is dan niet belangrijk meer.
Het is jouw leven en ik hoop, hoe moeilijk ik het ook vind, dat dat gesloten wordt op een, voor jou, aanvaardbare wijze. Tot die tijd, wanneer dan ook, zal ik blijven komen en je blijven zien als de vrouw, de vriendin, zoals ik je ooit heb leren kennen. Succes en sterkte in je eenzame strijd, voor mij zul je altijd een voorbeeld blijven.
Droevig en mooi.
Joep.