“Wat eten we vandaag?” is een vraag die me iedere dag in dit huis wordt gesteld. Gevolgd door een triomfantelijk “yes” als de vraag blijkbaar goed wordt beantwoord. En een langgerekt “neeeeeee” als het antwoord niet bevredigend genoeg is voor de vraagstelster. Iedere dag is het weer een verrassing hoe er gereageerd wordt. Zelden gebeurt het dat beide dames blij zijn met de voedselkeuze.
De dames hebben ook nog eens een behoorlijk uiteenlopende smaak wat betreft eten. De één houdt van aardappels, de ander totaal niet. De één houdt van doperwten, de ander juist van wortelen. Met als gevolg dat al jarenlang in dit huishouden een pot doperwten/wortelen braaf in twee gescheiden groenten wordt geserveerd. Zodat beiden precies krijgen wat ze lusten 🙂
Sowieso is het telkens weer een gevecht om te bedenken wat we gaan eten. Ik doe in principe eenmaal per week de inkopen, dus bedenk ik voor een week het menu. Maar ja, zie maar eens verrassend te zijn als driekwart van het eten al afvalt. Ellen had nog een tijdje lang het idee dat ik dan maar twee soorten groenten moest gaan koken. Maar daar ben ik snel van afgestapt, ze eten maar wat de pot schaft.
Toch probeer je natuurlijk wel rekening met de wensen van de dames te houden. De liefde van een kind, gaat door de maag, is het niet?! Maar ook toen Ellen nog leefde, kregen we steeds meer begrip voor de werkwijze van haar moeder. Deze dame, met 4 kinderen, had gewoon altijd hetzelfde patroon. Op maandag deze groente, op dinsdag die, op zaterdag macaroni of nasi enz., enz.. Geen gezeur, iedereen wist waar ie aan toe was.
Wij zouden dat met onze kinderen wel even anders gaan doen, maar ja, zo’n slecht idee was het blijkbaar nu ook weer niet van moeders. En dan heeft één van de meiden van ons trouwens ook nog eens problemen met de textuur van het eten! Van kaas walgt ze, maar geraspte kaas vindt ze geen enkel probleem. Zacht brood lust ze niet, maar een tosti van wit brood gaat er probleemloos in. Of het knabbelen aan een hard broodje vindt ze ook niet vervelend. Tja, wat moet je daar nu weer mee?!
Ach, misschien herkent u deze probleempjes maar al te goed. Is het inherent aan een kind om strijd over het eten te maken. In de loop der jaren ben ik overigens redelijk immuun geworden voor alle klaagzang. Als ik dan een uur in de keuken heb gestaan, me heb uitgesloofd op een heerlijke ovenschotel, dan bereid ik me intussen ook maar vast voor op de reacties.
En als die weer eens negatief zijn, dan geniet ik maar des te meer zelf van mijn kookkunsten. Des te minder de meiden ervan eten, des te meer blijft er voor mij over! En als ik dan zie dat de meiden, ondanks al het geklaag over het eten, gewoon groeien als kool, maak ik me helemaal geen zorgen meer 🙂
Over eten gesproken, de laatste tijd droom ik weer veel over Ellen. Vooral in de periode vlak voor het wakker worden is het iedere keer bingo bij me. Dan droom ik dat ik haar verzorg, haar eten bereid en dat we bij elkaar zijn. Het eerste gedeelte van de droom ben ik steevast ‘blij’ dat ze er nog is. Ik ben me wel ‘bewust’ dat het niet goed gaat, maar dankbaar voor het feit dat we nog samen mogen zijn. Dat ik nog met haar kan praten, haar kan aanraken.
De dromen eindigen iedere keer vlak voor het wakker worden, met het plotselinge besef dat ik dit allemaal droom. Dat ik te laat ben, want ze is er echt niet meer. Dan huil ik letterlijk in mijn slaap. De dromen zijn zo realistisch, dat het steeds weer een enorme schok is, te beseffen dat Ellen al dood is. Dat het fijne gevoel dat we nog samen zouden zijn, gebaseerd is op een illusie. Zo heftig.
Dit verschijnsel had ik ook enige tijd kort na het overlijden van Ellen. Ik heb het al eens beschreven in één van die eerste blogs. Maar het is blijkbaar terug gekomen. Ik hoop wel dat dit weer snel verdwijnt, want telkens is het bijzonder vervelend wakker worden. De dag wordt op deze wijze gestart met een leeg en somber gevoel 🙁
Nou ja, het zal vanzelf wel weer verdwijnen, dit soort dromen. Op naar wat positieve berichten. Ik moest namelijk zo ontzettend lachen om Anne deze week. Zoals eerder verteld, zit ze al volledig in de kerststemming. En nu is ze hierdoor in haar eigen kuil gevallen. Wat gebeurde er, ze had een toets van het vak Frans. Op de vraag hoe de toets was verlopen antwoordde ze positief. ‘Prima pap, niets aan de hand’.
Maar een paar minuten later klonk er in ene een ijselijke kreet. Wat besefte ze zich namelijk plotseling? Eén van de vragen luidde ‘wat is de vertaling van bedankt?’. In plaats van het gebruikelijke ‘merci’ realiseerde ze zich dat ze bij deze vraag een nogal kerstig antwoord had gegeven. Anne had als antwoord namelijk ‘feliz navidad’ opgegeven 🙂 Tja, dat krijg je van al dat vroegtijdige kerstgedoe!
Komende zondag is deze dame jarig. Misschien moet ik haar maar alvast een kerstboom geven. Dan kan ze die optuigen en is de kerstspanning er misschien een beetje vanaf. Ja, zondag is het zover, dan wordt de oudste alweer 14. Waar blijft de tijd?! Zo heb je een baby en zo heb je een dame in de dop. Een puber die alles wel beter weet 🙂 Nou, ik mag niet mopperen hoor, eerlijk is eerlijk.
Als we al botsen met elkaar, is dat maar heel kort. Nog iedere avond krijg ik een dikke knuffel en zoen. Ik heb het gevoel dat we over alles kunnen praten en merk dat ze niet schroomt om mij dingen te vragen, ook lastige dingen. Nou, dan zit de band tussen dochter en vader wel goed, lijkt me. Ik word dan wel uitgekafferd voor boomer en oude man, maar gelukkig plaatst ze me nog steeds niet in de hoek van rollator en wandelstok 🙂
Wat ook ontzettend leuk en lief was deze week, is dat ik mijn eerste aanwinst voor de nieuwe tuin heb gekregen! Een prachtige tuinplant van de overbuurvrouw, geweldig toch?! Ze had de blog van verleden week gelezen en besloot direct in actie te komen. Met als gevolg dat ik nu de trotse bezitter ben van een addenda donna. Een prachtige plant met alle gewenste eisen, namelijk groenblijvend en vol bloemen. Ik ben er zo blij mee, wat lief van je Nel 🙂
Tja, wat zeggen ze ook alweer, ‘beter een goede buur, dan een verre vriend’, geloof ik. En wat buren betreft in deze straat, zijn we gezegend. Dat heb ik al vaker laten merken in de blogs, maar het is ook echt zo. In goede tijden, maar ook in slechte tijden staan ze altijd voor je klaar. Toen Ellen ziek was, hebben ze een geweldige rol gespeeld. Maar nu nog steeds, de deur staat bij de meeste buren altijd open voor je. En dat is een rijkdom, lieve lezers, een enorme rijkdom.
Met deze positieve woorden wil ik de blog voor deze week afsluiten. De komende week zit weer barstensvol activiteiten. De makelaar komt langs, Anne is jarig, we hebben nog een verjaardag waarvoor we zijn uitgenodigd. Ik wil een begin maken met de opnames van nieuwe nummers van At Hodson Street. De songs zijn gerepeteerd, nu kunnen de muziekpartijen ingespeeld worden.
En dan hopen Chantal en ik u te kunnen verrassen met een paar gloednieuwe songs. Onder andere in de eigen moerstaal, dus hebt geduld, maar dat geduld zal echt beloond worden 🙂 Geniet van de komende week, doe voorzichtig en tot de volgende blog.
Groetjes, René
Schrijf je in voor de nieuwsbrief en mis niets meer. Het is geheel vrijblijvend en uitschrijven kan altijd.
