“Wat er ook gebeurt, altijd blijven lachen“, was een gevleugelde uitspraak van clown Bassie. Daar moest ik aan denken toen ik bezig was met het tuinproject. Zoals in de vorige blog beschreven, heb ik weer allerlei plannen bedacht om ten uitvoer te brengen. Aangezien het afgelopen week niet het allerbeste weer was om te gaan fotograferen, besloot ik mijn vrije dagje te besteden aan het uitmesten en opruimen van de schuur.
Het idee hierachter is dat er dan hopelijk ruimte in de schuur ontstaat, om de spullen die nu los in de tuin staan, hier ook op te kunnen bergen. De vrijgekomen ruimte in de tuin wil ik dan besteden aan meer groen. Een nobel plan toch, vindt u ook niet?! En aangezien deze jongen momenteel niet te stuiten valt in zijn wilde ideeën, vatte ik direct ‘de koe bij zijn horens’.
Daar gingen we dan, vol goede moed. Eerst maar eens de werkbank halveren, zodat er ruimte voor een opbergkast zou ontstaan. Nou, dat was niet zo moeilijk, de zaag erin en hoppakee. Vervolgens wilde ik een kast plaatsen tussen de gehalveerde werkbank en de buitenmuur. Wat raar, ik had toch echt de juiste maten opgemeten, maar in ene paste de kast er net niet meer tussen. Nu is het wel zo’n goedkope Ikea-kast, maar zo snel zetten die dingen toch niet uit door vocht?!
Hoe kon dat nu weer, nou ja, “altijd blijven lachen”. Misschien maar gewoon hard doorduwen. En jawel, hoe het plotseling wel kon, weet ik nog steeds niet, maar in ene kreeg ik de kast ertussen geperst. Leve de flexibiliteit van de Ikea-kasten! Hij staat nu wel compleet klem tussen alles, maar nu kan de kast tenminste ook niet in elkaar storten! En gezien de kwaliteit ervan, leek me dat ook geen slechte oplossing 🙂
Zo, die stond, nu maar eens alle overbodige spullen uit de schuur verwijderen. Nou, dat heb ik geweten. Binnen de kortste keren lag de tuin vol met afval en kon ik mijn kont niet meer keren. Wat kan een mens een troep verzamelen in de loop der jaren. Maar ook al had ik geen idee wat ik met al dat afval aan moest, de schuur werd in ieder geval steeds leger. Tijd voor een bakkie koffie voor de harde werker en een kort toiletbezoekje.
Een routineklusje, maar op het moment dat ik mijn edele billetjes weer naar boven bewoog, bleek er in ene een deurklink te zitten. Wat raar, welke wc-deur heeft er nu een deurklink?! Nou, mijn hoofd weet intussen dat onze wc voorzien is van zo’n klink. Wat een knal, in ene zag ik sterretjes. Van de tien overgebleven haren op mij hoofd waren er 3 direct afgeknapt en liggen er momenteel 4 zwaargewond in het ziekenhuis 🙂
De hoofdhuid tot bloedens toe opengereten, hield ik stoer vol aan het adagium “Wat er ook gebeurt, altijd blijven lachen”. Vol goede moed begaf ik me weer naar het strijdtoneel. Ik besloot een andere kast te verplaatsen, dat leek me niet zo moeilijk. Terwijl ik gebukt de kast duwde, klonk er plots een heftig geluid achter me. Alsof er een telefoonboek doormidden werd gescheurd.
Nader onderzoek leerde mij, dat ik dus uit mijn broek was gescheurd. Niet op letten, gewoon doorgaan, we hebben een missie! Maar later begreep ik van mijn dochters, dat de scheur zo groot was, dat ik de gehele dag blijkbaar min of meer in mijn onderbroek rondgelopen had. De dames vonden dat wel enigszins gênant, maar ikzelf heb gelukkig geen klachten vanuit de buurt gehad over onzedelijk gedrag 🙂
Zo vorderde, beetje bij beetje, de herinrichting van de schuur. Ondanks de nodige hindernissen begon het er aardig op te lijken, de berg afval in de tuin gemakshalve maar even negerend. Het leek erop dat ik inderdaad ruimte in de schuur zou overhouden voor andere spullen. Spullen die al jaren onder een afdakje in de tuin staan. Maar juist dat afdakje wil ik dus weghalen om er groen te plaatsen.
Onderwijl had ik, tijdens het werken, mijn lievelingsmok op de wasmachine geplaatst. Ik heb al jaren dezelfde koffiemok, waar ik zeer verknocht aan ben. Ooit heb ik die van de meiden gehad en de mok en ik zijn één op het vlak van koffie. Waar koffie is, is mijn mok en omgekeerd 🙂 Al een paar keer die ochtend dacht ik dat het verstandiger zou zijn om de mok daar even weg te halen, maar ja…..
U raadt het al, voordat ik dat eens kon gaan doen, viel met een harde klap de mok op de grond. Wat een leed, mijn grote vriend daar in gruzelementen te zien liggen. Maar ja, ‘wat er ook gebeurt, altijd blijven lachen’. Dus met een glimlach veegde ik de scherven bij elkaar en vervolgde mijn weg. Tijd om een fietslift op te hangen. Dan kon ik eindelijk eens makkelijk de fiets repareren in de schuur.
Wat kan daar nou mis aan gaan, kwestie van wat schroeven in de plafondbalken draaien. Zo gezegd, zo gedaan en daar hing de lift. Eerlijk is eerlijk, de lift hing prachtig, maar werken deed ie niet. Misschien dan toch maar even op internet kijken hoe zo’n ding werkt. Verrek, bleek de lift toch net even anders te moeten hangen. Wat een uilskuiken, nou ja, schroeven er maar weer uit en opnieuw aan de gang. “Altijd blijven lachen”……
De aanhouder wint en uiteindelijk hing ook de fietslift. Ondanks alle hindernissen, was me toch gelukt wat ik van plan was. Maar oh, dat zijn van die dagen die niet geheel soepel verlopen. Misschien vond ik nog wel het meest stoer van mezelf, dat ik me aan het adagium van clown Bassie had weten te houden. Ondanks dat ik soms de neiging had enige gromgeluiden te gaan maken, had ik uiteindelijk toch volgehouden: “wat er ook gebeurt, altijd blijven lachen”.
Al leek dat lachen soms wel op een boer met kiespijn 🙂 Als ultieme beloning voor de harde strijd had ik de meiden nu wel de nodige smeuïge anekdotes te vertellen. En ik kon stoer pronken met mijn, in het heetst van de strijd, opgelopen verwondingen. Alhoewel, ze waren niet echt onder de indruk, niks geen medelijden met die arme vader. Belangrijker vonden ze wat we gingen eten die avond!! Tja, het leven van een huisman……
Afgelopen weekeinde besloot trouwens mijn jongste dochter ook een duit in het zakje te doen. Na haar turnles wilde ze thuis even laten zien hoe je een radslag maakt. Bleek er in ene een bank in de woonkamer te staan. Tja, welke idioot zet er nu een bank in zijn woonkamer?! Met een luide knal sloeg haar voet er tegenaan, maar Sara was een bikkel.
Ze bleef lachen, de dappere, ondanks het feit dat de kleinste teen aardig veel pijn deed. Sterker nog, na dit voorval zijn we nog 2 uur wezen wandelen met vriendinnen. Een nieuw record voor mijn meiden, want normaliter zijn ze het na 5 minuten wel zat. Maar het was dan ook wel erg gezellig en de beloning was een heerlijke pannenkoek. Bij thuiskomst begon Sara toch wel wat te piepen.
Ze kon niet meer de trap op en ook niet goed staan op haar voet. Vast de vermoeidheid en ik bracht haar dan ook gewoon naar bed. De volgende ochtend bleek haar kleine teen echter aardig te zijn opgezwollen en vertoonde de voet een nogal beurse kleur. Nu kon ze helemaal niet meer op haar voet staan. Na een consult met de dokter, kwamen we tot de conclusie dat de kleinste teen of gebroken of gekneusd was.
Dat maakte voor het genezingsproces overigens niets uit, want men kan er namelijk helemaal niets aan doen. Zoiets moet vanzelf genezen. En dus loopt de jongste dame intussen hier rond op krukken. Baas boven baas, zal ze gedacht hebben. Wat mijn vader kan op stuntelgebied, kan ik beter!! En zo speel ik dus momenteel vol verve mijn nieuwe rol, die van taxichauffeur voor Sara 🙂
Ach, zoals u inmiddels weet: “Wat er ook gebeurt, altijd blijven lachen”. En zo is het maar net. Met deze ‘wijze’ woorden sluit ik de blog voor deze week af. U heeft getuige mogen zijn van een doodgewoon, doordeweeks dagje binnen dit gezin 🙂 Ik wens u allen een fijne week toe, wij gaan er ook weer flink van genieten. Doe intussen voorzichtig met alles wat u doet en tot de volgende blog.
Groetjes, René
Schrijf je in voor de nieuwsbrief en mis niets meer. Het is geheel vrijblijvend en uitschrijven kan altijd.
Bikkels zijn jullie alle 3. Een Stoer gezin. Want jouw jongste heeft tijdens het wandelen nog heel vaak de radslag gedaan. Dat is toch gek. Dikke kus