Voor alles is een laatste keer. Dat geldt ook in deze laatste maand van het jaar. De afgelopen week heb ik het laatste partijtje van de lagere school voor Sara mogen organiseren. Een hok vol uitgelaten meiden, die te samen minimaal het geluid van een squadron overvliegende straaljagers produceerden. Volgens mij waren we aan de andere kant van Haarlem nog luid en duidelijk te verstaan 🙂
Ach, aan de ene kant wel lekker na jaren van kinderpartijtjes. Maar aan de andere kant zal ik het ook wel missen. Je ziet die meiden allemaal binnen een paar jaar opgroeien van kleuter tot prepuber. Ze kennen elkaar uitstekend en vormen een leuke bende. Hoe zal het contact verlopen als ze eenmaal op de middelbare school zitten?!
Terwijl de dames druk bezig waren het huis te verbouwen, gingen mijn gedachten bij een aantal van de meiden een stukje het verleden in. Ik zie ze nog voor de eerste keer binnenkomen. De één schuchter, de ander vol bravoure. En zie nu wat voor dames het al geworden zijn binnen die paar jaren, wat gaat het toch allemaal onvoorstelbaar hard. Ze hebben wat gezelligheid in huis gebracht.
Als Ellen uit haar werk kwam, was het iedere dag weer een verrassing voor haar welk vriendinnetje er nu mee was. Maar ja, nu dus zo’n partijtje voor de laatste keer. Je weet dat, ondanks dat de meiden dat natuurlijk nauwelijks kunnen geloven, het contact met een aantal van hen snel zal verwateren als de stap naar de middelbare school is gemaakt. Zo gaat dat nu eenmaal. Je leert nieuwe mensen kennen en nieuwe werelden gaan voor je open. Al hoeft dat natuurlijk niet.
Ellen was bijvoorbeeld een vrouw met een sociale kring, waar ik regelmatig vol verbazing naar heb staan kijken. Die leek iedereen waar ze ooit mee bevriend was geraakt, wel te ‘behouden’. Haar kring bestond uit een mix van vrienden en vriendinnen die ze overal gedurende haar leven had leren kennen. Van de kleuterklas tot haar werk, van het eerste buurjongetje tot oude scharrels.
Als het contact beviel, had je aan Ellen een levenslange vriend. Persoonlijk zou ik er niet aan moeten denken, om zoveel contacten te moeten onderhouden. Maar voor Ellen was het één grote hobby. Een echt mensenmens. Dus ja, misschien ben ik wel te desastreus hoor en behoudt Sara ook al haar contacten. Zitten alle dames volgend jaar gezellig weer bij mij aan tafel. Aangevuld met nieuwe vriendinnen 🙂
Nou, ze zijn van harte welkom, de deur staat altijd open! Samen met het laatste partijtje in deze decembermaand, was het ook direct tijd voor het knutselen aan de laatste surprise voor de lagere school. Ook dit is na deze maand verleden tijd. We hebben in die jaren wat afgeknutseld zeg. Van hemelbed tot pizza, van Ajax-spelersbus tot gasfornuis.
Meestal beginnend met een flinke strijd tussen beide ouders over hoe iets te maken. Om dan altijd weer lachend te beseffen dat het om de kinderen ging en niet om ons. Het is toch eigenlijk wel een gemis hoor, dat kissebissen tussen Ellen en mij in de maand december. Maar goed, afgelopen weken was het dus één groot knutselhuis bij ons.
Niet alleen de laatste schoolsurprise werd gemaakt, nee, Sara ging er maar liefst drie maken. Ook nog één voor het feest thuis en tot slot nog één voor het feestje dat ze met een paar vriendinnen had georganiseerd. Tel daarbij op de surprise activiteiten van Anne en mij en u begrijpt dat het huis op z’n kop stond. Deze laatste schoolsurprise was beslist niet eenzaam.
En wat hebben de surprises ons een hoop lol opgeleverd afgelopen weekeinde, geweldig. We vieren namelijk al een paar jaren Sint Nicolaas met surprises thuis. Dat lijkt ons een mooie opmaat naar Sinterklaas vieren als de twee meiden ouder worden. Dan draait het natuurlijk niet meer om al die zakken met speelgoed, maar is het juist leuk even allemaal bij elkaar te zijn. Met voor een ieder een surprise en een mooie rijm.
Ik had sowieso al besloten dat vorig jaar het laatste jaar was, waarin de dames “belachelijk” werden verwend. U begrijpt dat door de situatie thuis de dames meer verwend werden dan eigenlijk goed voor ze was. Als menselijke reactie op alle ellende, heb je nu eenmaal erg de neiging om, als volwassene zijnde, het verdriet van de kinderen te compenseren met cadeaus. Maar erg verstandig is het niet.
Ook mijn kinderen begonnen langzaamaan een houding te creëren dat ze dachten alles te kunnen krijgen wat ze maar wilden. Begrijpelijk als pa-lief continue je wensen honoreert. Dus beetje bij beetje probeer ik, vooral mezelf, in te houden met toegeven. Ze zullen toch moeten leren wat de waarde van geld is. Als de meiden straks op zichzelf zijn, zal er waarschijnlijk ook geen geldfabriek zijn, die continue het geld aanlevert.
Dat zullen ze zelf moeten gaan verdienen. Maar goed, deze Sinterklaas was dus de eerste waarbij de surprises net zo belangrijk zouden zijn als de overige cadeaus. Ik hield mijn hart vast, maar het verliep uitstekend. De kinderen ware dolgelukkig met wat ze wel kregen en niet bezig met de hoeveelheid cadeaus. Gelukkig maar, dus toch nog niet compleet ‘verpest’ door vaders 🙂
Ik had een paar losse cadeaus gekocht voor de meiden, cadeaus waar ze echt wat aan hebben. Geen prullaria of overbodig speelgoed dus dit keer. Maar de blijdschap van de oudste bij het krijgen van een mooie trui of een kettinkje was er absoluut niet minder om. De reactie van Sara op haar enige, echt grote, cadeau, was onbetaalbaar. Ze wilde namelijk al heel lang een paar mooie rolschaatsen.
Toen er als laatste, na lang wachten, nog één cadeau overbleef, was de spanning bij Sara enorm. En toen eenmaal bleek dat dit cadeau voor haar was en het de rolschaatsen betrof, vloog ze me om de hals en heeft ze me de rest van de dag niet meer losgelaten. Steeds weer kusjes gevend en me bedankend. Zo aandoenlijk, wat een oprechte blijdschap 🙂
Doordat er dus minder losse pakjes waren, kwam de aandacht veel meer te liggen op de surprises. Wat hebben we gelachen, iedereen had zijn stinkende best gedaan. Zo werd ik de trotse bezitter van een duizendpoot! Gemaakt van een flexibele afvoerslang, gevuld met stro en snippers en afgesmeerd met groene zeep! Een geweldige ouderwetse surprise, lekker vies!!
Ooit een duizendpoot rectaal en oraal benaderd?! Ik nu wel, mijn arm ging er aan beide zijden volledig in 🙂 Uiteindelijk had Sara haar arm door de mond van de duizendpoot gestoken en nam ik het achterwerk van het dier maar voor mijn rekening. Toen onze handen elkaar eindelijk raakten, wist ik dat ik alle cadeautjes had. Mensen die op dat moment bij ons naar binnen zouden hebben gekeken, hadden ongetwijfeld direct 112 gebeld! Het zag er niet uit 🙂
Ja, en zo nadert het jaar 2020 ook zijn einde. De laatste maand van het jaar, nu op naar een kerstboom. Van het ene feest in het andere, het leidt in ieder geval de aandacht een beetje af van alle corona-perikelen. Sowieso krijgen we in dit huis een primeur voor kerst vieren. Er komen namelijk twee kerstbomen! Anne zal en moet een eigen kerstboom, een echte, op haar kamer hebben 🙂
En zo ziet u maar, voor alles is een laatste keer, maar voor alles is ook een eerste keer! Ik wens u een prachtige week toe, geniet ervan. Wij gaan intussen ons huis kerstig maken en onze gedachten alvast laten gaan over wat er op het kerstmenu moet komen 🙂
Groetjes, René
Schrijf je in voor de nieuwsbrief en mis niets meer. Het is geheel vrijblijvend en uitschrijven kan altijd.
Wat heerlijk om te lezen dat jullie zo’n leuke sinterklaas hebben gehad. Nu op naar de kerst die voor heel veel mensen anders dan normaal zal zijn. Leuk dat Anne een kerstboom op haar kamer krijgt die ze naar eigen inzicht kan versieren. De dennennaalden zullen dan echt door het hele huis komen, maar dat is de pret zeker waard.
Groetjes, Carla.