Terwijl de mist mij omarmt,
zijn mantel liefdevol om mij vlijt.
Het geluid dempt en de wereld overzichtelijk maakt,
vervult het hart zich met geluk.
Juist nu worden zintuigen extra geprikkeld,
krijgt ieder detail zijn verdiende licht.
En mag het voor een aandachtig publiek,
stralen in het witte decor.
Zie hoe de takken van de nog kale bomen,
een voorstelling geven vol gratie en kracht.
Kronkelend en klimmend hun weg omhoog vindend,
vormen de grillige lijnen een fascinerend schouwspel.
Het zachte mos op bomen en aarde,
wordt verdeeld in meerdere tinten groen.
Glanzend van het natte vocht,
worden kleuren extra aangezet.
In de stilte van de mist zorgen de,
op een bed van bladeren, vallende dauwdruppels,
voor een ritmisch, welhaast bedwelmend, geluid.
Een concert der stilte.
Daar, staand aan het water,
slierten mist scherend over het oppervlak,
worden mens en natuur vervlochten tot één kleine wereld.
Het is zeker, ja, ik leef!
