Het is tijd voor verandering, de hoogste tijd!! Dat geldt voor dit gezin op allerlei vlak. Al zullen sommige veranderingen door iedereen graag gewenst zijn. Neem nu de corona, daar zijn we volgens mij allemaal wel klaar mee. In ieder geval wij wel en Sara helemaal. De dame is het ongelooflijk zat en neem haar dat eens kwalijk. Het is aandoenlijk om te zien hoe ze er mee om probeert te gaan.
Het ene moment zegt ze dat ze het allemaal wel begrijpt, dat er niet veel mogelijk is. Om een ander moment te snakken naar bijvoorbeeld het weer eens naar de binnenstad kunnen gaan. Lekker shoppen, lekker struinen in de winkels. Of gewoon even een bioscoopje pakken, weer spontaan langs mensen gaan. Al dat soort, ooit normale, dingen. Dan is ze weer totaal vergeten waarom het niet mag.
Dan is de stemming om te snijden en valt er weinig goeds te doen bij haar. Nou, ik kan u uit eerste hand verzekeren, berg je dan maar met dit soort stemmingen 🙂 Maar het is zo logisch tegelijkertijd. Tijd dat alles weer gaat normaliseren. Zelf merk ik dat ik door de sleur af toe niet meer weet of het nu lente of herfst is. Alle dagen lijken op elkaar, huishouden, eten, slapen, om het eens heel zwart-wit te stellen.
Nu werkt het weer van de afgelopen periode natuurlijk ook niet mee, hoog tijd voor wat meer zon en warmte, wat u?! Dat doet een mens altijd goed. Maar los daarvan ben ik toch echt af en toe het spoor bijster wat betreft jaargetijde. Ik merk aan mezelf dat het tijd wordt om weer een goed ritme op te bouwen. Niet alleen voor de kinderen is dat hoogst wenselijk, maar ook voor mij als volwassene.
Soms heb ik het idee dat ik momenteel alleen nog maar bezig ben met mijn taak als ouder zijnde. Doordat de kinderen nu zo vaak en ook al zo lang thuis zijn, komen er natuurlijk meer vragen en opdrachten. Hierdoor heb ik bijkans een volledige dagtaak aan het vervullen van al hun wensen. Ik laat bepaalde dingen, die voor mijzelf belangrijk zijn, de laatste tijd meer en meer ondersneeuwen.
Daar kunnen de kinderen niets aan doen, maar ik moet zelf wel alert blijven. Ook aan mijn hoeveelheid energie zit een grens. Ook ik moet af en toe mijn accu kunnen opladen. En als je de gehele dag alleen maar ‘pap voor’ en ‘pap na’ hoort, komt er van dat opladen niets terecht. Vaak ben ik ’s avonds te moe om nog even wat voor mezelf te doen. Terwijl het wel belangrijk is om qualitytime voor jezelf te bewaren.
Bij uitstek de manier om de accu weer opgeladen te krijgen. Daarom moet ik de komende tijd toch weer wat meer ritme inbouwen voor mezelf. De dingen iets anders gaan plannen, waardoor ik ook weer een beetje aan mezelf toe kom. Kleine verschuivingen in mijn eigen ritme om een betere balans tussen inspanning en ontspanning te bewerkstelligen.
Neem nu het wandelen en fotograferen. Dat doe ik momenteel meestal na het avondeten. Eerst alles in huis op orde hebben en dan nog wat leuks voor jezelf, luidt het motto. Maar dit lukt steeds minder doordat Anne vaker zelf in de avond naar buiten gaat om met vriendinnen te chillen. Een positieve ontwikkeling waar ik erg blij mee ben, maar met consequenties die ik een tijdje geleden nog niet had voorzien.
Doordat Anne nu ’s avonds vaker weg is, kan ik zelf niet meer weg. Sara is nog te jong en vindt het nog te spannend om ’s avonds alleen thuis te blijven. Begrijpelijk en de kinderen gaan voor alles, dus dat feit ligt er gewoon. Zodoende moet ik het wandelen (en fotograferen) ook in de daguren zien te proppen.
Dezelfde uren waarin ik het huishouden draaiende probeer te houden, muziek wil schrijven, aan een blog wil werken en ga zo maar door. Tot nu toe probeer ik namelijk al het huishoudelijke te doen als de kinderen met school bezig zijn. Dit om ze er zo min mogelijk mee lastig te vallen en alle tijd voor ze te hebben als ze thuis zijn. Maar misschien moet ik het voorlopig toch even omdraaien, tijd voor verandering!!
Dus bijvoorbeeld te gaan wandelen en fotograferen als ze op school zijn en te gaan stofzuigen en wassen draaien als ze thuis zijn. Dat voelt redelijk egocentrisch, maar het is hard nodig. Op die manier creëer ik wel tijd voor mezelf. Daarnaast zal ik voorlopig ook mijn hobby’s moeten doseren, het is niet anders. Ik moet prioriteiten stellen, hoe lastig ik dat ook vind.
Ik ben niet zo’n planner namelijk, meestal zie ik wel wat er op mijn pad komt. Neem nu het componeren van een klassiek stuk, waar ik pas geleden mee begonnen ben. Ik vind het super om te doen, kan er volledig mijn ei in kwijt, maar het kost wel enorm veel tijd. Als ik eenmaal begin kan ik er zo een paar uren aan werken. Ik vergeet alles en iedereen om me heen. Dat is dus zoiets dat ik lastig te doseren vind.
Als ik in een bepaalde flow zit, vind ik het moeilijk om steeds op mijn horloge te kijken en na een uur te stoppen. Dat gaat gewoon niet, ik moet die creativiteit dan echt spuien. Dus ben ik geneigd om dan maar momenteel helemaal niet aan zo’n compositie te gaan werken. Zijn er misschien lezers onder u die begrijpen hoe zo’n creatief proces werkt?!
Die misschien tips hebben hoe je zo’n overvloed aan inspiratie toch enigszins kunt kanaliseren? Persoonlijk zou ik me het liefst in een klein kamertje op willen sluiten, compleet afgezonderd van alles en iedereen. Zonder enig tijdsbegrip, zonder verantwoordelijkheden, maar puur je kunnen richten op datgene dat de geest je voorschrijft. Je laten meebewegen op de golven van inspiratie.
Geweldig moet me dat lijken, als je die mogelijkheid zou bezitten. Maar om dit te gaan doen in de late avonduren durf ik niet. Dan wordt het geheid nachtwerk en heb ik weer een ander ritme. Alleen ditmaal een ritme dat echt niet vol te houden zou zijn met 2 kinderen om me heen. Dus dat ga ik niet eens proberen, zo verstandig ben ik al geworden 🙂
En zo moet ik de dingen toch maar iets meer plannen. Het blijft nog steeds zoeken naar de juiste ‘instellingen’ binnen dit gezin. De hele toestand met corona doet daar geen goed aan, al zullen we daar ongetwijfeld niet de enigen mee zijn. Maar behoefte aan wat tijd voor mezelf lijkt me vrij menselijk. Het lijkt me iets gezonds, waar ook de kinderen hun vruchten van plukken.
Een vader met een opgeladen accu kan nu eenmaal meer aan dan met een lege accu. En, moet ik me ook maar bedenken, ooit zal die corona toch wel een minder dominante plaats innemen in het dagelijks leven. Binnenkort zijn hopelijk de meeste mensen beschermd door vaccinatie en kunnen we langzamerhand weer gaan normaliseren.
Tegelijkertijd gaan we in ieder geval het betere weer tegemoet, de avonden gaan lengen. Dat geeft de burger ook altijd weer extra moed. Dus met wat aanpassingen aan het eigen ritme en het vooruitzicht op betere tijden, moet het allemaal wel gaan lukken. Dank voor uw luisterend oor, nu ik dit allemaal verteld heb, voel ik me direct al weer een stuk energieker!!
Een mooie gelegenheid om de blog af te sluiten met een vrolijke song. Een nummer als hoop voor mooiere en zonnigere dagen, getiteld “Sweet sunny days”. Als het nu niet goed komt met het weer….. 🙂 Ik wens u een fijne week toe en tot de volgende blog.
Groetjes, René
Schrijf je in voor de nieuwsbrief en mis niets meer. Het is geheel vrijblijvend en uitschrijven kan altijd.
Dag René, zo herkenbaar. Het brengt me terug naar de tijd dat ik als alleenstaande moeder alle ballen hoog trachtte te houden. Alle aandacht naar de 4 kids, het huishouden en deeltijds werken pfff.
Wat ik daaruit heb geleerd is dat zelfzorg zo belangrijk is om te vermijden dat je kop onder gaat en dat kinderen moeten ondervinden wat dat ‘huishouden’ allemaal inhoud en dat kon ik hen alleen leren door deze taken ook te doen wanneer ze thuis waren en ze ook te laten meehelpen. Wat het beperken in ‘ jezelf verliezen in creativiteit’ betreft kan ik je helaas geen tips geven om de simpele reden dat ook ik aan datzelfde syndroom lijd maar mocht jij er ontvangen dan hoor ik het graag😁 Alvast een heel fijn weekend 👋
Zelf heb ik geen kinderen, maar ik kan me wel een beetje voorstellen dat ze een hoop tijd in beslag nemen. Het lijkt mij inderdaad het beste tijd voor jezelf te nemen als ze op school zijn. Stofzuigen e.d. mag je ook best wel eens overslaan. Het ligt er de volgende dag ook nog wel.
Als alles weer een beetje normaal wordt zullen de meiden ook veel meer de deur uitgaan.
Groetjes, Carla.