verdriet Archieven - Pagina 4 van 6

Open brief aan mijn overleden partner, deel 5

Hoi lieverd,

Hoe is het er mee? Het is alweer een poosje geleden dat ik je geschreven heb. Maar ja, zoals je zelf ook wel weet, zijn dit nogal volle maanden. Maanden waarin de dagen steeds korter worden, waardoor het lijkt of je steeds minder tijd hebt. Terwijl er activiteiten in overvloed zijn.

Activiteiten die leuk zijn, maar me, eerlijk gezegd, ook gestolen kunnen worden op dit moment. Zo heeft Sara intussen alweer Sint- Maarten gevierd. Met een prachtige, zelf gemaakte, lampion is ze dapper de straat opgegaan. Wat was het weer weer slecht, alsof deze avond er patent op heeft. Had jij daarboven niet even iets kunnen regelen?! lees verder

De kracht van muziek in het leven.

At Hodson Street – Give me wings ©2019

Voor Jannie

Naar aanleiding van de blog van vorige week, wil ik het ditmaal eens hebben over de kracht van muziek in het leven. Hoe muziek mensen emotioneel beïnvloedt, hoe muziek een grensoverschrijdend medium is. Hoe muziek verbroedert, mensen een identiteit ontleent, over dat soort dingen. Tenminste, zo kijk ik naar de kracht van muziek. Maar er zijn maar weinig mensen in het leven die werkelijk niets met muziek hebben volgens mij.

Zelf zie ik, als liedjesschrijver, muziek ook als een manier om me te uiten als woorden tekort schieten om mijn gemoedstoestand te beschrijven. Woorden zijn gebonden aan een aantal klinkers en medeklinkers en als je die verkeerd plaatst, klopt het woord niet meer. Muziek gebruikt noten, toonhoogtes. Deze zijn min of meer onbegrensd. Als je daar een dissonant gebruikt, kan dat zelfs versterkend werken. lees verder

Een heerlijk opluchtend, maar nogal nat hoogtepunt.

Eindelijk was het dan zover hoor, eindelijk beleefde ik weer eens een hoogtepunt. De hele tijd zat het er al aan te komen, alle voortekenen waren er. En ja hoor, maandagochtend was het er!! De climax, de finale, hoe je het ook wilt noemen. Na weken van opbouwende spanning, ging deze jongen helemaal los.

Zoals u de afgelopen weken al hebt kunnen lezen, ben ik de laatste tijd erg bezig met gevoel en werkelijkheid op één lijn te brengen. Ellen is dood, daar is geen ontkomen aan. De afgelopen tijd heb ik erg fijne gesprekken kunnen voeren, waarbij onbewust toch de nadruk voor mij lag op het feit dit onder ogen te gaan zien. lees verder

Fulltime papa zijn valt niet altijd mee.

Om fulltime papa te zijn valt, eerlijk gezegd, niet altijd mee. Het 24/7 zorgen voor de kinderen is een taak waarin je makkelijk je eigen identiteit kunt verliezen. De man moeten zijn die al je problemen oplost, die je troost, tegen wie je boos mag zijn, die ervoor zorgt dat je schone kleding hebt, te eten hebt en ga zo maar door. Het is een dankbare en eervolle taak, maar ook wel een pittige ‘baan’.

Het is één van de grootste punten waar ik aan moet wennen, deze nieuwe rol. Natuurlijk was ik al de vader van mijn meiden, maar nu is het takenpakket toch flink uitgebreid. Vat me niet verkeerd, mijn kinderen zijn mijn alles, maar soms zou papa zich ook gewoon willen verplaatsen in een andere rol. Zou hij gewoon eventjes René willen zijn. Maar wat wil deze René?! lees verder

Dat is hoe ik me voel.

Dat is hoe ik me voel

Ik weet waar ik ben, maar ben ik er ook?

Ik weet wat ik voel, maar voel ik het ook?

Alles gebeurt, ik ben erbij.

Maar waar ben ik eigenlijk?

Gelaten laat ik het passeren, het leven.

Geen weerstand, als een veertje in een storm.

Kansloos om tegen zulke overweldigende krachten te vechten.

Ik accepteer wat er voor me wordt bepaald.

Wel een eigen mening, maar geen eigen wil.

Het leven leven zoals het komt.

Murw geslagen door datzelfde leven.

Dat is hoe ik me voel.

Ik weet dat je niet meer terug zult komen, maar accepteren doe ik het nog niet. lees verder

Wat worden ze groot!!

Wat worden ze groot!! Afgelopen zaterdag vierde Anne, mijn oudste dochter, haar verjaardag. Ze is dertien geworden. Ach en wat wordt ze toch groot. Het is geen meisje meer, maar ook nog geen dame. Ze wil nog lekker spelen, maar ook eigenlijk al heel volwassen doen. “Meisjes van dertien” van Paul van Vliet, wat klopt dit nummer toch in alle facetten 🙂

Ook ditmaal hebben we er een mooi feest van weten te maken. En hoe hard het ook klinkt, deze verjaardag liep, emotioneel gezien, al weer een stuk soepeler dan de verjaardag van Sara. Pas de tweede verjaardag na het overlijden van Ellen en toch was iedereen al een stuk relaxter. Schandalig eigenlijk, maar ja, wat moet je anders…. lees verder

Lachend de dood tegemoet

Lachend de dood tegemoet, is dat niet het beste wat een mens kan doen?! Hoe cru het ook moge klinken. Uiteindelijk gaan we allemaal een keer dood, daar is niets tegenin te brengen. Alleen de één eerder dan de ander en ook de manier waarop pakt niet altijd even ‘gunstig’ uit voor een ieder.

Maar humor en positiviteit in het leven, ja zelfs over het begrip ‘dood’ kan volgens mij absoluut geen kwaad. Sterker nog, zonder humor vraag ik me persoonlijk af of het leven wel zin heeft. Is humor niet een uitstekend wapen om te overleven, vooral juist ook op die momenten die als zeer heftig worden ervaren. lees verder

Herfst, het is weer zover en andere dromen.

Het is weer zover, de herfst staat voor de deur. “Het is herfst, de bladeren vallen. Eens temeer besef ik de vergankelijkheid der dingen”. Daar moet ik dan altijd aan denken. Het was een favoriete quote van mijn eerste schoonvader als de herfst op het punt stond om los te barsten. Volgens mij kwam de quote uit één van de cartoons van Sigmund.

Een geweldige, dagelijkse strip van Peter de Wit, die al 25 jaar in de Volkskrant geplaatst wordt. Een strip over een eenogige psychiater die wrange en cynische commentaren levert op de wereld om hem heen. Ach, en aan die vergankelijkheid en het melancholische, licht depressieve gevoel denk ik juist niet hoor bij het woord ‘herfst’. lees verder

De kille cijfers vertellen het verhaal

Soms heb je even een geheugensteuntje nodig om te realiseren wat er zich allemaal heeft afgespeeld de afgelopen jaren. Voor mijn gevoel zijn deze jaren voorbij gevlogen. Ik heb moeite te herinneren wat er allemaal wel niet in is gebeurd. Wel weet ik dat ik deze jaren als bijzonder hectisch heb ervaren.

Toevallig kwamen 2 gebeurtenissen in dezelfde week voorbij. Zodoende werd ik weer eens getriggered na te denken over de afgelopen periode. Ten eerste kreeg ik een uitnodiging van een vriendin die zestig gaat worden. Daar ‘schrok’ ik wel even van, want voor mijn gevoel was ze net in de vijftig. Maar ja, zoals u allemaal weet, staat de tijd niet stil. lees verder

De appel valt niet ver van de boom

De appel valt niet ver van de boom. U kent dit spreekwoord vast wel. Het komt er op neer dat kinderen, wat betreft karakter, vaak op hun ouders lijken. Ik moest daar afgelopen week aan denken toen ik de jongste telg zo lekker bezig zag. Volledig zichzelf, volledig Sara, maar tegelijkertijd ook zoveel Ellen 🙂

Wat dat betreft is Ellen nooit ver weg binnen ons gezin. Sara lijkt niet alleen op haar, ze heeft ook nog eens dezelfde ‘streken’. Ze neemt geen blad voor de mond en haar lichaamstaal maakt absoluut duidelijk hoe ze over dingen denkt. In positieve als wel in negatieve zin welteverstaan dan 🙂 Alleen die blik van haar al, als haar iets niet zint of als ze iets van je wilt. lees verder