toekomst Archieven - At Hodson Street

Dag bank, dank voor alle mooie herinneringen.

Dag bank, dank voor alle mooie herinneringen. Jij die al zoveel jaren het middelpunt in ons huis vormt, mag nu eindelijk met pensioen.

Maar o, wat valt dat zwaar. Straks moet ik je buiten zetten, hopelijk halen ze je snel op. Want iedere keer als ik naar je kijk, schieten er allerlei herinneringen door mijn hoofd.

Wat hebben we samen een hoop meegemaakt. Er is op je gelachen, gehuild, gevreeën, gekletst, geslapen en wat al niet meer. Er zijn dromen op je ontstaan die in vervulling zijn gegaan. Evenals dromen die nooit zullen uitkomen. lees verder

Open brief aan mijn overleden partner, deel 16.

Hoi lieverd,

ik had de dringende behoefte om je weer eens te schrijven. Er is van alles in beweging in mijn leven en daar wil ik je graag deelgenoot van maken. Om maar direct met de deur in huis te vallen, het belangrijkste nieuwtje is dat ik voor onbepaalde tijd ga stoppen met de blog. Niet omdat ik het niet leuk vind om te schrijven, maar omdat mijn intuïtie me vertelt dat dit momenteel het meest verstandig is.

Ik heb tijd en ruimte nodig om me te bezinnen. Er zijn teveel dingen die ik wil en er is te weinig tijd om ze allemaal uit te voeren. Zeker als de primaire taak het opvoeden van de kinderen is en het draaiende houden van het huishouden. Ik heb geprobeerd deze taken te vervullen naast al datgene dat ik voor mezelf nog wilde. Maar dat is gewoon een kansloze missie. lees verder

Een vakantie met twee gezichten.

De zomervakantie zit er op. Een ‘vakantie’ van bijna 9 weken was het. Maar wel een vakantie met twee gezichten. Aan de ene kant was het heerlijk om een tijdje uit de vaste routines te zijn. Aan de andere kant was het ook een, emotioneel gezien, zware vakantie. Juist door rust te nemen, kregen alle gedachten de ruimte om op de voorgrond te treden. Precies zoals ik in de laatste blog voor de vakantie al voorspelde.

Maar het was hard nodig, het ging gewoon niet anders. Na al dat doordenderen van de afgelopen jaren, ook door alle gebeurtenissen met corona, moest ik nu eens aan mijn eigen gezondheid gaan denken. Dus tijd en ruimte voor bezinning en proberen af te kicken van het bijkans heilige ‘moeten’. Bewust heb ik gedurende deze weken ervoor gekozen niets aan sociale media te doen, nauwelijks te fotograferen en te componeren. lees verder

Blik op de toekomst gericht.

Afgelopen week ontving ik een berichtje van een oude vriend. Hij stelde voor weer eens af te spreken, samen met een andere oude vriend. Dit na elkaar al wat jaartjes niet meer echt gezien te hebben. Met beide mannen heb ik heel wat avonturen beleefd in mijn twintiger, begin dertiger jaren. We zaten samen in een band, we gingen naar heel wat concerten en deelden de nodige uurtjes in de kroeg met elkaar.

Toch is er in de loop der jaren slijtage gekomen in de band tussen elkaar. Op een volstrekt natuurlijke manier overigens, dus niet door ruzies of andere nare dingen. Over beiden zou ik werkelijk geen kwaad woord kunnen spreken en koester ik de mooie momenten die we met elkaar hebben gedeeld. Maar deze jongen stopte met de band, werd vader, verloor zijn wilde haren en kreeg andere interesses. lees verder

Zoektocht naar de eigen identiteit.

De fase waarin we met ons drietjes zich momenteel bevinden, laat zich het beste omschrijven als een zoektocht naar de eigen identiteit. Het (opnieuw) zoeken naar een eigen identiteit nu Ellen overleden is. Niet binnen de omgang met elkaar, die weg hebben we wel aardig gevonden. Nee, zie het meer nu in de richting van toekomstdromen, op persoonlijk maar bijvoorbeeld ook op huiselijk vlak. Hoe zie je een toekomst zonder Ellen voor je? Zou je dingen in huis anders willen hebben?

Durf je afstand te doen van voorwerpen waar een verleden met Ellen aan vastzit? Over dit soort vragen had ik pas geleden een mooi maar ook emotioneel gesprek met de oudste. Zij zou bijvoorbeeld bepaalde dingen wel anders willen in huis. Ze vroeg onder andere waarom er nog steeds een groot wijnrek in de woonkamer staat, terwijl er niemand wijn drinkt. lees verder

Open brief aan mijn overleden partner, deel 13

Hoi lieverd,

komende zaterdag is het precies 2 jaar geleden dat jouw hart stopte met kloppen. Is het precies 2 jaar geleden dat je je ‘gewonnen’ gaf na een heroïsche strijd tegen een oneerlijke tegenstander. In een gevecht waarbij blijkbaar van te voren al vaststond wat de uitslag zou worden. Je koopt er niets voor, maar wat ben ik nog steeds ongelooflijk trots op de wilskracht die je toen hebt laten zien.

Voor mij nog steeds een bron van inspiratie als ik er zelf in deze hectische tijden weleens een beetje doorheen zit. Jij had geen keuze, jouw lot stond vast en toch ging je ervoor. Wat klaag ik dan, die totaal niet verwikkeld is in een gevecht van leven op dood, als ik het soms zat ben?! Oftewel, niet zeuren maar gewoon doorgaan. lees verder

De toekomst krijgt wat kleur.

De toekomst krijgt wat kleur. Heel, heel voorzichtig begint de toekomst wat vorm te krijgen. Diverse ideetjes en plannen borrelen op. Dat wil niet zeggen dat ik ze ook allemaal ga uitvoeren, maar het feit dat er ideeën zijn, is al weer een mooie stap. Natuurlijk laat de toekomst zich niet ‘vangen’ in een planning, niemand weet hoe de toekomst verloopt. Wat dat betreft is deze tijd daar een fraai voorbeeld van.

Als je een jaar geleden de mensen had voorspeld wat hen te wachten stond een jaar later, hadden ze je voor gek verklaard. Maar toch is het fijn om langzaamaan weer wat doelen voor ogen te zien. Ik ga er in al mijn optimisme maar gewoon vanuit dat ik pas net aan de tweede helft van mijn leven ben begonnen. Dus we hebben, hopelijk, nog heel wat jaartjes in het verschiet. lees verder