Rouw Archieven - Pagina 5 van 6

Er is geen ontkomen aan.

Er is geen ontkomen aan, in velerlei opzichten. Denk bijvoorbeeld alleen maar aan het weer van vorige week. Mijn hemel, wat ging het af en toe te keer. Ik kan me niet gauw een moment herinneren dat het zo heftig noodweer is geweest. En dat dan niet eenmaal, nee, een aantal dagen achter elkaar.

Alsof de atmosfeer geen enkele vorm van opwarming of wat dan ook kon verdragen. Wat een instabiliteit, wat een natuurgeweld. Heftige slagregens en een onweer dat zo fel was. Een continue lichtende hemel en donderslagen die welhaast uit de tenen van de hemel leken te komen. lees verder

Op safari door de Kennemerduinen

Deze week neem ik u mee op safari door de Kennemerduinen. Jawel, weliswaar niet op olifantenjacht maar ook in onze Nederlandse duinen kun je prima op safari. Neemt u maar eens kennis van alle gevaren en ontberingen die uw gastheer soms trotseert om u van de beste en meest spectaculaire foto’s te voorzien 🙂

Zo was ik pas geleden een ochtend heerlijk in de duinen. Op zich niets bijzonders zo op het eerste oog. Mooi weer, fris windje, wat wolkjes aan de lucht en lekker rustig. Helaas nog geen enkele libelle te ontdekken, daarvoor is het blijkbaar nog steeds te koud. Ik zou graag weer wat fraaie foto’s van deze prachtige beestjes hebben willen schieten, maar u zult het voorlopig nog even moeten stellen met de foto’s uit de blog van vorig jaar: “Deze week de afgelopen week“. lees verder

Een leven vol vrijheid is best wel uniek.

Een leven vol vrijheid is best wel uniek, bedacht ik me na het lezen van het boek “Wilde zwanen” van de schrijfster Jung Chang. Het verhaal over het leven van drie generaties vrouwen in het China van de twintigste eeuw. Een eeuw gekenmerkt door oorlog, honger, repressie, volksophitsing en wat al niet meer. Een eeuw waarin Mao Zedong een enorm stempel drukte, en dat is nog zachtjes uitgedrukt, op de Chinese samenleving.

Natuurlijk voert het te ver om hier nu dieper op in te gaan, maar na het lezen van het boek besefte ik maar weer eens terdege dat vrijheid van meningsuiting of vrijheid van leven in zijn algemeen, best een luxe product is. Een verworvenheid waar maar al te vaak te gemakkelijk over gedacht wordt. Iets dat als vanzelfsprekend wordt aangenomen, terwijl dat het toch echt niet is. lees verder

Genieten van de kleine dingen

Genieten van de kleine dingen is o zo belangrijk. Geluk zit niet in materialisme of wat dan ook. Geluk zit vooral in het kunnen genieten van de kleine momentjes. Het vermogen om deze te bespeuren en optimaal te benutten. De laatste tijd waren er weer diverse van dit soort momentjes. Neem nu één van de ochtenden waarop ik de foto’s van deze en de vorige blog heb gemaakt.

Direct na het naar school brengen van de jongste ben ik toen de duinen in gegaan. Op naar mijn geliefde Vogelmeer, waar ik een aantal Sint-jacobsvlinders had gespot. Lekker vroeg in de hoop dat ik de kans zou krijgen om ze op mijn gemak vast te leggen. ’s Ochtends zijn ze namelijk nog lekker loom en vliegen ze niet direct alle kanten op. Na een tijdje zoeken kwam ik ze weer tegen. lees verder

Open brief aan mijn overleden partner, deel 2

Hoi lieverd,

vandaag is het moederdag. Het leek me een geschikt moment om weer eens een brief aan je te schrijven. Moederdag 2019, wat een verschil met de vorige moederdag. Een jaar zit er tussen, maar het lijkt wel een eeuwigheid. Verleden jaar vierden we moederdag met jou als stralend middelpunt. Je was flink aan het re-integreren op het werk en niets leek ons in de weg te staan om weer voluit te genieten van het leven.

En kijk nu eens, een jaar later, mijn hemel, zo cru kan het leven dus zijn. Toch zijn we vandaag met jou bezig, wij alle drie. Sara heeft een mooi juwelendoosje voor je gemaakt op school met een prachtig gedicht erbij. De lieve schat heeft het de afgelopen dagen zelfs nog verstopt voor je zodat je het niet kon zien. Ik kan het niet nalaten het gedichtje even voor te dragen. Sara vond het prima dat ik dat doe, ik vind het zo knap gedaan door haar. Moet je horen wat ze aan je schrijft, als dat niet rechtstreeks uit het hart komt. lees verder

Toen werd het stil….

Toen werd het stil, oorverdovend stil. Na twee weken vol activiteiten en kinderen om me heen, werd het begin deze week in ene stil. De twee weken durende meivakantie zit er op, de scholen zijn weer begonnen. En eerlijk gezegd vind ik dat wel even heerlijk. Twee weken vakantie waarin bovenal duidelijk werd dat we nog maar met z’n drietjes zijn.

Alles voelde als een spagaat, voelde zo dubbel aan. Aan de ene kant doe je leuke dingen en heb je plezier en aan de andere kant vreet het gemis voortdurend aan je. Niet alleen aan mij, maar ook duidelijk aan de kinderen. Twee lange weken waarin mijn rol bestond uit het continue manoeuvreren tussen kinderen vermaken en kinderen begeleiden. lees verder

Ik weet niet wat ik wil

Ik weet niet wat ik wil

Ik zou willen schreeuwen, ik zou willen zwijgen.

Ik zou willen rennen, willen wegkruipen

in het donkerste holletje dat er maar bestaat.

Ik weet niet wat ik wil…..

Dat gevoel, dat continue gevoel verdwijnt maar niet.

Een schroeiende pijn, door mijn lijf, door mijn ziel.

Steeds intenser, uur na uur, dag na dag.

Natuurlijk verdraag ik het, ik klaag ook niet.

Vergeleken bij jouw geleden pijn is het niets.

Maar o, wat kan missen pijn doen.

En missen doe ik je, steeds meer.

Nu de rust langzaam wederkeert, lees verder

Hoera, Ellen is weer thuis!!

Hoera, Ellen is weer thuis!! Afgelopen week hebben we haar eindelijk mogen ophalen en nu is ze gelukkig weer daar waar ze hoort, thuis. Misschien raar, maar het is een fijn gevoel dat ze dichtbij me is. Ik kan haar min of meer weer vasthouden, tegen haar praten of wat dan ook. Heel apart om bij mezelf te merken dat ik op de middag van halen nog haast gespannener was dan voor haar dienst. Ik had zo uitgekeken naar dit moment.

Tegelijkertijd bemerk ik dat het weer thuis hebben van Ellen ook iets met me doet wat betreft de rouw. Daar had ik me niet geheel op ingesteld. Nu ze er weer is, wordt nog duidelijker hoe definitief dit alles is. Ik vertelde al eerder dat ik rationeel gezien wel weet dat Ellen overleden is, maar dat mijn geest nog niet zo ver is. Nou, ik kan u vertellen, dat dat moment toch echt wel aanstaande is. Potjandorie, het gemis wordt per dag, nee wat zeg ik, per uur, groter en groter. lees verder

Leven voor Twee

Leven voor Twee

Ik leef nu voor twee,

of ik wil of niet.

Wat ik ook zeg, wat ik ook doe,

ik doe het ook voor jou.

Schuldig en verantwoordelijk,

waarom ben ik er nog wel en jij niet.

Iedere beweging die ik maak,

maar jij niet meer.

Ieder woord dat ik uitspreek,

is er één meer dan jij hebt mogen zeggen.

Of ik wil of niet,

ik leef nu voor twee.

Cadeau voor mezelf en het voelt toch slecht!

Heb ik dat weer?! Koop ik een cadeau voor mezelf, voelt het toch slecht. Wat is namelijk het geval, ik heb mezelf een nieuw fototoestel cadeau gedaan. Nu, na een paar jaar fotograferen, werd het tijd voor een toestel waarmee ik me verder kan ontwikkelen.

Natuurlijk had ik het daar ook al met Ellen over gehad, maar u begrijpt, de tijd was er niet naar om deze stap te nemen. Ik was ook eigenlijk van plan alleen maar te gaan kijken bij de fotografiewinkel, maar ja, dat is dus niet geheel gelukt. Ergste vond ik dat ik het bedrag ook nog eens moest betalen via de gezamenlijke rekening van mijn partner. lees verder