poezie Archieven - At Hodson Street

Vrijheid

Vrijheid als kloppend hart van beschaving,

zou niet beschermd behoeven te worden.

Het zou een vanzelfsprekendheid moeten zijn,

voor een ieder levend wezen hier op aarde.

Maar als zo vaak, is de werkelijkheid weerbarstig,

wordt vrijheid voortdurend belaagd.

Aangetast, vergiftigd door onnozelen,

zij die voor ons menen te weten wat vrijheid is.

Jouw ideeën, jouw gedachten opleggen aan anderen,

is nu net waar vrijheid niet voor staat.

Is het angst, machtswellust wat hen drijft?

Het maakt ook niet uit.

Begrijp dat ieder op deze aarde, lees verder

Lentekriebels, herkent u ze?! Nu de lente volop aanwezig is, nemen deze kriebels bij mij nog iedere dag toe. Stijgende temperaturen, maar nog niet te warm, langere avonden. Een lucht vol heerlijke geuren en een natuur die zich van zijn mooiste kant laat zien. Ja, wees dan maar eens bestand tegen deze kriebels.

Als ik ’s avonds in de tuin rustig van een kopje thee geniet en de dag nog eens laat passeren, word ik steevast getrakteerd op een prachtig concert. Hoog in de boom zit daar iedere avond een beroepsmuzikant zijn kunsten te vertonen. Zodra het concert begint, lijkt het alsof alle andere omgevingsgeluiden subiet verstommen. lees verder

Mijn plek.

Aan de rand van de vermeende beschaving,
in een klein stukje niemandsland.
Waar de mens zijn sporen weliswaar al heeft geplaatst,
kun je, met enige moeite, de stilte nog horen.

Even weg uit de benauwende hectiek,
waar gedachten worden vermalen onder het gewicht van de almaar voortrazende maatschappij.
Daar is mijn plek.

Terwijl de zon zijn stralen over het water laat glijden,
het groen liefdevol verkleurt.
De uiteinden mijn lichaam zachtjes verwarmen,
ben ik even samen met jou.

Ik schreeuw, ik roep, ik denk, ik laat los,
maar samen met jou.
Wolken passeren, vogels fluiten hun lied,
de wind heeft vrij spel.

Ik beklim langzaam de stralen,
stijg steeds verder tot daar waar de hemel begint.
Even zijn we met elkaar verbonden,
door de stralen van de zon.

Je roept me, ik hoor je, ik voel je,
je luistert en geeft me raad.
Geeft me de kracht en moed om door te gaan.
Langzaam gaat de zon onder en laat ik je weer los.

Dat kleine stukje groen,
voor velen zo nietszeggend,
is voor mij altijd waar we even samen zijn.
Mijn plek, onze plek. lees verder

Vervlochten tot één wereld.

Terwijl de mist mij omarmt,
zijn mantel liefdevol om mij vlijt.
Het geluid dempt en de wereld overzichtelijk maakt,
vervult het hart zich met geluk.

Juist nu worden zintuigen extra geprikkeld,
krijgt ieder detail zijn verdiende licht.
En mag het voor een aandachtig publiek,
stralen in het witte decor.

Zie hoe de takken van de nog kale bomen,
een voorstelling geven vol gratie en kracht.
Kronkelend en klimmend hun weg omhoog vindend,
vormen de grillige lijnen een fascinerend schouwspel.

Het zachte mos op bomen en aarde, lees verder

Het leven

Daar, zichtbaar verscholen,
ligt de kern van het al.
Omgeven door kwetsbaarheid,
glanzend te stralen.
Onaantastbaar, voor een ieder die wenst
symbool voor de kracht om te leven.
Laat het licht schijnen,
houd het niet vast.
Neem wat nodig is,
deel wat je wilt geven.
Maar bescherm met heel het hart,
broos als het is.
De ziel van het leven,
de reden van het zijn.
Zonder licht geen leven,
zonder kern een loos bestaan.

Voor een ieder die wilt ontvangen, wens ik een prachtig en zinvol 2022.

René

Haiku “ondergaande zon”

In zoete geuren

een langzaam zakkende zon

op glanzend water.

Ik weet het niet.

“Ik weet het niet”, wat een fijne opener van het nieuwe blogseizoen zeg 🙂 Het is maandagochtend, de eerste ochtend waarop de kinderen weer naar school zijn. Dit na een lang verblijf thuis, vanaf maart, met als bonus nog eens zes weken zomervakantie. Ze snakten er dan ook naar. Eindelijk weer je klasgenoten zien, je onder leeftijdsgenoten begeven. Eindelijk verlost van die altijd maar aanwezige vader om je heen.

Voor mij ook eindelijk eens wat ruimte voor mezelf na al die maanden. Dus iedereen blij, zou je zeggen. Maar toch als deprimerende titel van deze eerste blog van het seizoen “ik weet het niet”. Het spijt me, maar het is de realiteit. Op alle vragen van mijn kinderen moet ik dit steeds als antwoord geven. “Hoe vier ik mijn verjaardag, mogen we nu wel naar school blijven gaan, wordt alles weer als vroeger”, op al dit soort kindervragen heb ik helaas maar 1 antwoord. lees verder

Tag: poezie