leven Archieven - Pagina 3 van 19

Voorproefje van de lente.

Een voorproefje van de lente, zo voelden de afgelopen dagen. Had u dat gevoel nu ook? En ik moet bekennen, het voelde goed. Dit smaakt absoluut naar meer.

Wat een genot om te wandelen met dit weer. Een al heerlijk warm aanvoelend zonnetje op de bol, een strakblauwe lucht. De bankjes langs de waterkant bezet met vrolijk kijkende mensen.

Een natuur die langzaam ontwaakt. Baltsende futen, de eerste vogeltjes die alweer volop fluiten. Diverse winterbloemetjes extra stralend in het mooie licht.

En als kers op de taart de boer die het akkerland aan het bemesten is. Die geur geeft me altijd echt het idee dat er een nieuw seizoen staat te wachten. lees verder

Die van mij is groot, zo groot. Ik kan er wel geheimzinnig over doen, maar het is gewoon de waarheid. Misschien is het niet gepast om daar iets over te schrijven, maar ik moet het toch echt even kwijt aan jullie.

Ik weet namelijk niet wat het is, maar om de een of andere reden past klein blijkbaar niet bij mij. Ook dit jaar weer verbaas ik me over de omvang. Ik kan er niet teveel over mededelen, want het is nog een verrassing, maar groot is ie!!

En dan moet ie nog naar beneden, ik ben benieuwd hoe ik dat allemaal ga doen. Maar ja, intussen ben ik het wel zo’n beetje gewend dat het formaat iets meer ruimte inneemt dan oorspronkelijk de bedoeling was. lees verder

Wat loopt daar nou in de wei?!

“Wat loopt daar nou in de wei?!” Ik hoorde het de twee koeien denken die mij meewarig aanstaarden. Ze hadden duidelijk met me te doen. Het regende namelijk pijpenstelen en er stond een stevige wind.

Kortom weer waarbij de verstandige mens zich normaliter niet zo snel naar buiten zal begeven.

Maar ja, verstand is mij niet in die ruime mate gegeven, dat ik dat dus ook dacht. Nee hoor, deze sufferd dacht juist het omgekeerde. En daar liep ik dus door de polder, de weerselementen trotserend. lees verder

Wordt er dan toch geluisterd naar die ouwe zak?!

Wordt er dan toch geluisterd naar die ouwe zak?! Zouden mijn pogingen tot enige opvoeding van mijn dochters dan toch soms tot resultaten leiden? Vaak heb ik namelijk het idee dat ik tegen een muur van beton sta te praten.

“Waar bemoei je je mee, oude man, wij weten gerust wel hoe de wereld in elkaar steekt”. Probeer een puber nog maar eens iets bij te brengen, meestal een kansloze missie. Toch blijf ik stug doorgaan met mijn pogingen de dames iets bij te brengen.

Niet alleen op het vlak van opgroeien en verantwoordelijkheid durven nemen, maar ook op het vlak van hoe de wereld in elkaar steekt. Het echte leven is absoluut niet het leven dat zij dagelijks in hun TikTok-filmpjes krijgen voorgeschoteld. Nee, het werkelijke leven is een stuk wreder en harder. lees verder

De trein is zo fijn….

De trein is zo fijn, lieve mensen. Zodra je instapt en een plekje hebt bemachtigd, kan het grote genieten beginnen. Zonder je te hoeven inspannen, zoef je van plaats A naar B.

De ogen worden verwend door een continu wisselend landschap. De cadans van de trein maakt je heerlijk loom. Tijd voor een dutje of wat overpeinzingen, zo ontspannend.

Zo vertrok ik verleden week, goedgemutst, met een paar reisgenoten vanuit Hamburg naar Haarlem. Een reis van, normaal gesproken, ruim 5 uur. Slechts 1 overstap, de tas gevuld met drinken, etenswaar en leeswerk. lees verder

Trauma voor de rest van het leven.

Het is blijkbaar toch een trauma voor de rest van mijn leven. Sinds het overlijden van Ellen en het gehele proces dat daaraan vooraf ging, ben ik bijkans “allergisch” geworden voor sirenes en bepaalde telefoontjes. Dat had ik vroeger nooit.

Ik associeer het namelijk zeer snel met dat er misschien iets mis is met de kinderen. Zodra ik bij ons in de buurt sirenes hoor, krijg ik het Spaans benauwd. Ik moet me er direct van verzekeren dat het geen betrekking heeft op mijn dochters.

Het paradoxale is dat mijn kinderen veel mogen, ik ben niet overbezorgd. Maar in dit soort situaties verandert dat dus direct. Het is een enorme trigger voor me. Doordat ik me bewust ben van het feit dat mijn angst overdreven is, kan ik me wel beheersen richting de meiden. lees verder

Magische ochtend met heerlijk hoogtepunt.

Een magische ochtend met een heerlijk hoogtepunt. Dat beleefde ik afgelopen week tijdens een wandeling met mijn wandelmaatje in het prachtige park van landgoed Elswout.

Een mens heeft absoluut niet veel nodig om zich volmaakt gelukkig te voelen. Dat bleek deze ochtend maar weer. De natuur verzorgde een magische sfeer en het hoogtepunt werd enigszins door ons een handje geholpen.

De ochtendwandeling startte in een kleine wereld. De mist omsluierde alles wat maar binnen bereik was. Mistdruppels vielen uit de bomen en hun landing op bladeren en bodem veroorzaakte een ritmisch, hypnotiserend geluid. lees verder

De herfst is gearriveerd.

De herfst is gearriveerd. Slechts luttele dagen na 21 september heeft de herfst zijn opwachting gemaakt. Wind en regen teisteren mijn ramen, maar wat geeft het?! Ik zit binnen en hoef er niet uit.

Persoonlijk kan ik bijzonder genieten van dit jaargetijde. Alle variaties in weerbeeld, de prachtige kleuren van het afstervende blad, de geuren. Zo kan ik nog wel even doorgaan. Er ontstaat ook een soort behaaglijkheidsgevoel.

Knus binnenzitten, potje thee en een goed boek bij de hand. Maar evenzo de heerlijke voldoening na een stevige wandeling door het onstuimige weer. Herkent u dat gevoel? lees verder

Dochter slachtoffer van een brute aanval.

Mijn dochter is het slachtoffer geworden van een brute aanval! Een aanval die ook nog eens gewoon binnenshuis heeft plaatsgevonden, namelijk op de bank.

Te belachelijk voor woorden, zelfs in eigen huis ben je dus blijkbaar tegenwoordig niet meer veilig. Denk je samen met je vader een avondje rustig tv te kijken, word je nietsvermoedend aangevallen.

Ik voel me enorm machteloos en gefrustreerd. Ik zat naast dochterlief en heb haar niet eens kunnen beschermen. Sterker nog, ik heb de dader niet eens gezien. Zo geraffineerd is ie te werk gegaan. lees verder

Bijzondere ontmoeting in de duinen.

Gisteren beleefde ik een heerlijke middag in de duinen. Het zonnetje scheen, het was niet te warm. De eerste bladeren vielen en de geur van een aanstaande herfst hing aangenaam in de lucht.

Aan het einde van de dag liep ik terug naar een, voor mij, vertrouwd uitkijkpunt om de zon onder te zien gaan. Toen ik arriveerde was één van de bankjes reeds bezet door een dame.

Ik groette haar en vroeg of ik niet teveel stoorde. Ze gaf als antwoord dat dat niet het geval was, maar dat ik ook maar niet op haar moest letten. De vrouw was nogal emotioneel en de tranen stonden in haar ogen. lees verder

Tag: leven