Licht in het duisterDit jaar is voor mij persoonlijk weer eens typisch zo’n jaar waarin alle uitersten van het leven zichtbaar worden. Aan de ene kant het gevecht van dierbaren om te blijven bestaan, aan de andere zijde het tegelijkertijd werken aan een mooie toekomst.
‘Hé, was je hier allang?’ We begroeten elkaar en spreken enige tijd. Helderheid en afwezigheid wisselen elkaar af. Wat me direct opvalt, is dat er een totale berusting is. Geen opstandigheid dit keer, maar een verzoening met het lot.
Ook het nummer “Give me Wings”, is, net als de song “Where is our Concern“, aan de eettafel opgenomen met een simpel microfoontje, tijdens een repetitie.
Van de lente vind ik persoonlijk het mooiste moment als je plotseling aan alles om je heen bemerkt dat deze aanstaande is. Je ziet het, je hoort het, je ruikt het en je voelt het. Bedrijvigheid alom bij mens en dier en een wind die plotseling weer zijn volledige koorbezetting terug heeft.
Weg, maar niet vergeten De wind en ik. Alleen wij 2, samen in de duinen. De wind fluistert, de wind praat. Ik luister aandachtig en geniet.
In dit leven heb je maar één garantie die voor ieder mens gelijk is. Alleen wanneer deze verzilverd wordt, is voor ons allen meestal een vraag.
Macht en kracht, zwakte en kwetsbaarheid. Liggen de verhoudingen tussen elkaar wel zo vast als vaak verondersteld wordt? En wat voor rol speelt het begrip ‘schaamte’ in dit alles? Zomaar wat mijmeringen van mij over dit geheel het afgelopen jaar, uiteindelijk leidend tot een foto en een song.
Het is een mooi voorbeeld van hoe het er aan toe kan gaan in die bovenkamer van me (wat een chaos….) en beloofd is beloofd, de bedoeling van deze blog is mede jullie daar een inkijkje in te geven!!
