leven Archieven - Pagina 15 van 19

Een kort vervolg op de tijd…..

At Hodson Street – Rosasharn, live ©2018

(Blijf dromen, blijf hoop houden)

De vorige blog ‘de tijd vervloeit‘ ging over het begrip tijd en op welke wijze deze op dit moment zijn invloed uitoefent op/in mijn leven. Vanmiddag keek ik een poosje naar mijn partner, terwijl ze sliep. Hierdoor kwam toch weer het begrip ’tijd’ in mijn gedachten.

Het was een pittig weekje geweest voor haar, met een paar daagjes ziekenhuis als ‘beloning’ voor al het harde werken dat ze doet. Ze had koorts gekregen en aangezien ze nauwelijks weerstand heeft, deed dat direct alle alarmbellen afgaan. Gelukkig heeft de antibiotica zijn plicht gedaan en is de koorts weer verdwenen. Op naar de volgende chemo, joepie 🙁 lees verder

De tijd vervloeit

Na zonsondergang aan de Noordzee

De tijd vervloeit. Uren worden dagen en dagen worden weken. In deze bizarre periode in onze relatie wordt het begrip tijd langzaamaan van nieuwe dimensies voorzien. Waar voorheen ons gezinsritme min of meer door het ritme van de kinderen werd bepaald, is er op dit moment een tweede ritme dat zich “vrolijk” een weg baant door ons leven, namelijk het ritme van het leven.

Het begrip tijd wordt hierdoor in ene anders beleden door ons volwassenen. Alles lijkt te vervloeien hierdoor, zelfs herinneringen. Niets staat vast, alles kan in ene weer anders zijn. Totale overgave, zonder dat word je gek. Wat vandaag gebeurt, lijkt morgen alweer een eeuwigheid geleden. lees verder

Gevangen in een onmogelijke spagaat

At Hodson Street – Two souls, One mind ©2018

Zo, daar gaan we weer. De kinderen naar school, dus tijd voor een nieuw ‘blogseizoen’. Alleen kan en wil ik niet om onze privésituatie heen in deze eerste blog van het nieuwe seizoen. Zoals de meesten van jullie inmiddels wel weten is deze bij het begin van de zomervakantie drastisch veranderd. De kanker is bij mijn partner dusdanig uitgezaaid, dat genezing niet meer mogelijk is.

Dit gegeven is natuurlijk een ongelooflijke klap voor ons en zal zeker een rol spelen in mijn creatieve uitingen. Of ik dit nu wil of niet, het gebeurt gewoon. Als ik hier iets over plaats, doe ik het zekers niet om medelijden op te wekken, het is gewoon een manier van hoe ik mijn gevoelens uit. Zo steek ik nu eenmaal in elkaar en het is voor mij een uitlaatklep. lees verder

De wind en haar discipelen

Ademloos luister ik naar het koor der bladeren.

Iedere keer weer, als de wind de bladeren aan de bomen beroert, dan eens zacht, dan weer fel, klinkt, als ware het dat ieder blaadje een eigen stem bezat, een prachtig gestemd geluid.

Duizenden kelen, maar allen dezelfde toonsoort. Geen dissonant, geen enkele, fascinerend.

De grote bladeren vormen de bas, wellustig brommend als de wind hen raakt. Daardoorheen, een vrolijk kwetterend kinderkoor.

Gevormd door de kleine bladeren, jong en speels eigenwijs. Maar vol discipline de juiste hoogte niet versagend. lees verder

I’ll show you my weakness

At Hodson Street – I’ll show you my weakness ©2018

Toen ik vanavond naar je keek en je hoorde praten, realiseerde ik me weer eens hoe belangrijk ik voor je ben. Het vervulde me met trots maar deed tegelijkertijd pijn.

Pijn omdat ik niet aan al je verwachtingen zal kunnen voldoen. Hoe graag ik dat ook zou willen, het is een utopie.

Mijn gebreken, mijn reeds gevormde persoon, wat dan ook, er zijn bijzonderheden aan mij die mij maken zoals ik ben.

Voor jou ben ik op dit moment de spiegel van het leven. Naarmate je ouder wordt zul je gaan beseffen dat dit ver bezijden de waarheid is. lees verder

Vluggertje van de dag

Gevoel van geluk

Just let me live in my own simple way.

Don’t own much but happy everyday.

Blessed with good health and fine people around me.

I’m a rich man, I feel free.

Fragment van tekst uit de song “Easy come, easy go” van At Hodson Street.

At Hodson Street – Easy come, easy go, live ©2018

Begin van de lente?!

De wind tilt me op en neemt me mee. Voorzichtig, beheerst, niet eens zo’n heel harde wind.

Net voldoende om mij te doen zweven. Een heerlijk gevoel, ik laat mijn gedachten gaan en ben leeg, vrij. Boven het water, badend in de warmte van de zon.

De ganzen zijn alweer nadrukkelijk aanwezig. Hun gesnater weerkaatst over het water, de kleinere vogels beginnen zich voorzichtig te roeren.

Een enkele, zeer dappere, fluit al een aardig lied, maar het is zeker nog geen volwaardig koor, daarvoor zijn er nog te weinig leden. lees verder

Weg, maar niet vergeten

De wind en ik. Alleen wij twee, samen in de duinen. De wind fluistert, de wind praat. Ik luister aandachtig en geniet.

Dan wordt mijn aandacht getrokken door dit panorama. De wind zwijgt en laat mij, versterkt door deze stilte, in gedachten achter.

Plots besef ik waarom ik kan genieten in vrijheid. Hiervoor het ultieme offer gegeven, rest mij aan hen slechts dank en respect. Weg, maar niet vergeten.

Eerebegraafplaats Bloemendaal

De macht van woordjes

Als het gras groen is en de lucht blauw, waarom is roze dan de kleur van verliefdheid en staat zwart voor rouw?

Als iets wordt bevolen, maar het is stevig aan is het met het negatieve plotseling snel gedaan.

Woordjes, klein van postuur maar met een macht zo groot, symbool voor schoonheid, symbool voor dood.

Bepalend voor hoe wij mensen ons voelen en denken. Zouden we daar niet eens wat meer aandacht aan moeten schenken?

De tijd nemen als iets wordt verwoord, voordat het tot een chaos verwordt?! lees verder

Eens ben je geboren, ooit ga je weer heen….

Hou toch eens op met dat vergelijken van de mensen onderling.

Wat is nu gek, wie is er normaal, die grens is zo vaag, zo gering.

Pas vreemd in mijn ogen is diegene die zegt: ‘Ik ben normaal”.

Grootheidswaanzin, is dat toevallig ook niet een psychische kwaal?!

Of je nu het liefst in een spijkerbroek loopt of een kanariegele boxershort met strik.

Of iemand nu tegen de bomen praat, de gehele dag zingt, stom is of dik.

Accepteer de mens, met alle verschillen die er zijn.

Dat is wat het leven juist zo boeiend maakt, afwisselend en fijn. lees verder