Net een prachtig boek uitgelezen, namelijk ‘De jaren van onschuld’ van de schrijfster Edith Wharton. Meeslepend, beklemmend en ook herkenbaar. Kun je je ooit ontworstelen aan het milieu, de onuitgesproken wetten, waarmee je bent opgegroeid. En ook de kracht/macht van de massa en het (on)vermogen daar als individu tegenin te gaan.
Weg, maar niet vergeten De wind en ik. Alleen wij 2, samen in de duinen. De wind fluistert, de wind praat. Ik luister aandachtig en geniet.
Macht en kracht, zwakte en kwetsbaarheid. Liggen de verhoudingen tussen elkaar wel zo vast als vaak verondersteld wordt? En wat voor rol speelt het begrip ‘schaamte’ in dit alles? Zomaar wat mijmeringen van mij over dit geheel het afgelopen jaar, uiteindelijk leidend tot een foto en een song.
