Onmacht“Wie zet mama aan?!” vroegen beide meisjes afgelopen week aan elkaar. De nieuwe rol van mama binnen ons gezin hiermee onbewust bevestigend. Ze bedoelden namelijk te zeggen wie het kaarsje bij het portret van mama mocht aansteken. Op het tv-meubel prijkt een mooie foto van Ellen met daarnaast een kaars. De begrafenisonderneemster, Patty Duijn, had deze foto op de eerste dag, al ingelijst en wel, voor ons meegenomen.
Het zal u allen vast niet ontgaan zijn de afgelopen weken, de protestacties van kinderen. In allerlei landen hebben kinderen het heft in eigen hand genomen en spijbelen en staken op diverse momenten. Dit uit protest tegen de tot nu toe genomen, onvoldoende, acties om klimaatverandering tegen te gaan. Jawel, de acties die ondernomen zijn door ons volwassenen.
Terwijl de vlokken neer dwarrelen, gaan mijn gedachten altijd onherroepelijk naar al die andere momenten dat de eerste sneeuw viel. Ik zie het ook bij mijn kinderen. Zodra ze sneeuw ontwaren, is vaak de reactie, “weet je nog, toen die keer…..”. Ze worden opgetogen en kunnen niet wachten om naar buiten te gaan. Zie zo’n reactie maar eens te bewerkstelligen als het regent….
De overgang, een woord met meerdere definities. Dat leek me voor deze blog nu eens een dankbaar onderwerp. Maar voor alle zekerheid wat duidelijker gespecificeerd, wil ik het nu hebben over een specifieke overgang. De overgang in het perspectief van het overgaan, de verandering van de ene situatie in een volgende. Het woord schoot me te binnen toen ik vrijdagavond laat de bus vanuit het ziekenhuis naar huis terug nam.
Goedendag iedereen, wat betreft het ‘opgefokkerd’ zijn, daar kom ik in deze blog nog wel op terug, eerst maar eens beginnen met het belangrijkste nieuws van de afgelopen week. Na drie chemokuren is er een scan bij mijn partner gemaakt om te zien of de chemo aanslaat. Tot onze grote opluchting doet de chemo nog beter zijn werk dan verwacht. De artsen waren al blij als de uitzaaiingen zouden stagneren, maar uit de scan blijkt dat de uitzaaiingen met ruim de helft zijn teruggedrongen!!
Het was een pittig weekje geweest voor haar, met een paar daagjes ziekenhuis als ‘beloning’ voor al het harde werken dat ze doet. Ze had koorts gekregen en aangezien ze nauwelijks weerstand heeft, deed dat direct alle alarmbellen afgaan. Gelukkig heeft de antibiotica zijn plicht gedaan en is de koorts weer verdwenen. Op naar de volgende chemo, joepie 🙁
Na zonsondergang aan de NoordzeeHet begrip tijd wordt hierdoor in ene anders beleden door ons volwassenen. Alles lijkt te vervloeien hierdoor, zelfs herinneringen. Niets staat vast, alles kan in ene weer anders zijn. Totale overgave, zonder dat word je gek. Wat vandaag gebeurt, lijkt morgen alweer een eeuwigheid geleden.
Hoe lastig het soms ook zal zijn, zelfs uit de donkere momenten kan uiteindelijk iets moois ontstaan.
Liefdesdans der libellenDat is gelukkig niet aan de orde. Laten we het ook maar lekker zo houden, één keer die ellende is al één keer teveel. Daarom de gekozen song “Two souls, one mind”, vond ik toch zeker op zijn plaats hier. Ik ben trots op je, partner!! Terecht, 2 zielen, één gedachte 🙂
Ach, zomaar wat voorbeelden van gebeurtenissen uit het afgelopen jaar, de oudste dochter heeft haar keuze gemaakt voor het voortgezet onderwijs, de eindmusical is in zicht. De jongste dochter gaat intussen, als het aan haar ligt, het liefst alleen naar school.
