Van de week liep ik weer eens in de Kennemerduinen. Het was fantastisch weer, zonnetje hoog in de lucht en een lekker verkoelend zeewindje dat de boel luchtig hield. Ik moest denken aan een artikel dat ik die ochtend had gelezen over John Muir, een Schots-Amerikaanse natuurbeschermer cq. schrijver. Tevens één van de stichters van de Sierra Club, heden ten dage één van de grootste natuurbeschermingsorganisaties in Amerika.
Pas geleden werd mijn moeder door Ziggo, de kabelmaatschappij, gebeld met de mededeling dat ze haar contractafzegging hadden ontvangen en dat ze binnen enkele dagen van telefonie, tv en internet afgesloten zou worden. Vol verbazing vroeg mijn moeder hoe ze hierbij kwamen, want ze had haar contract nooit opgezegd. Dat gaf de computer aan werd haar medegedeeld en dus was het toch echt zo.
Never give away your dreamsPas geleden stond ik op de pier in Ijmuiden de zonsondergang te bewonderen en te fotograferen. Het was prachtig weer en dat was redelijk onverwacht. De gehele dag was er sprake van zeevlam geweest, waardoor er direct aan het strand geen hand voor ogen te zien was. Aparte gewaarwording, want een stukje verderop in de duinen was het het mooiste weer van de wereld.
ZwartkopvuurkeverHet leven van een amateurfotograaf gaat zeker niet alleen maar over rozen. Terwijl u, lekker onderuitgezakt in uw stoel, hopelijk kunt genieten van de foto’s die deze amateur iedere week plaatst, loopt deze fotograaf ondertussen behoorlijke risico’s!! Maar ja, alles voor het plezier van de lezer toch 🙂 Aan de hand van wat voorbeelden zal ik u deelgenoot maken van enige van mijn ervaringen.
een zin uit de song “Rosasharn”. Een tekstfragment niet van mijzelf, maar geschreven door John Steinbeck in het, voor mij althans, enorm inspirerende boek “De druiven der gramschap“. Al enige malen heb ik dit boek en deze schrijver laten passeren in de diverse blogs.
Weg, maar niet vergetenHet is bijna mei, traditioneel gezien de maand van herdenken, zowel privé als algemeen. Privé omdat er diverse personen in de loop der jaren de maand mei hebben uitgekozen om het tijdelijke voor het eeuwige te verwisselen. Daar zal ik u als lezer op dit moment niet verder mee lastigvallen, dat houd ik ook privé.
Symptomatisch voor de moderne mens is het jachtige bestaan. Dit weekeinde begon op vrijdagavond met een mooi voorbeeld hiervan. Een nogal fors uitgevallen auto met jeugdige bestuurder wilde de straat in, waar ik als voetganger net stond. Na een portie toetergeweld reed de auto naast me en begreep ik dat de bestuurder me iets duidelijk wilde maken.
Ik herinner me een moment op de middelbare school, waarbij de discussie met sommige vriendjes was of je de Tweede Wereldoorlog nu nog wel moest herdenken. Het was immers al zo’n tijd geleden. Nu, zo’n 35 jaar later denk ik weleens hoe onvoorstelbaar dit me nu in de oren klinkt. De oorlog was op dat moment nog niet eens 40 jaar voorbij. Op die leeftijd vonden we dat al een hele tijd geleden, terwijl ik me nu heel goed realiseer dat de oorlog toen eigenlijk pas net voorbij was.
Van de week werd mijn aandacht getrokken door het bericht dat de Noord-Koreaanse leider Kim Jung-un een bezoek had gebracht aan China. Het doet wereldwijd de hoop opleven dat er eindelijk weer eens gepraat gaat worden tussen de diverse landen. Dat is natuurlijk mooi, maar tegelijkertijd is het toch triest hoe enkele personen eigenlijk een hele planeet in gijzeling houden.
We zijn hier allemaal maar tijdelijk en niemand weet voor hoe lang. Een moment voor mij om nog eens even na te denken over het begrip “geluk” en de betekenis hiervan in het leven. Doe ik het allemaal wel goed?!
