Eindelijk is alles weer lekker nat.

Na een maand vol regen en wind, vond ik afgelopen week eindelijk weer eens een moment om een middag in mijn geliefde duinen door te brengen. De kinderen vinden het momenteel erg leuk om zo’n middagje alleen te zijn en ik vind het natuurlijk geweldig om even lekker buiten te zijn. Een win-win situatie dus.

Het was zelfs zo erg, dat toen ik een half uur eerder weer thuis kwam, de jongste oprecht iets had van ‘ben je er nu al?!’ 🙂 Het was ook een uitgelezen dag om lekker uit te waaien, omdat een jaar geleden op deze dag de dienst van Ellen was. En waar het verleden jaar regenachtig weer was, had Ellen ditmaal gezorgd voor iets betere omstandigheden. lees verder

De laatste week met z’n viertjes.

Deze week hebben de meiden vakantie. Continue gaan mijn gedachten naar verleden jaar. Toen hadden de meiden in deze periode ook vrij. We zijn toen met z’n viertjes een weekje op vakantie gegaan in Nederland. Het ging niet heel goed met Ellen, maar we zouden hoe dan ook op vakantie gaan. Daar was met Ellen geen discussie over mogelijk 🙂

Achteraf bekeken onvoorstelbaar gezien de toestand van Ellen. Maar tegelijkertijd ook een memorabele week. Het was de laatste week die we met z’n viertjes zouden doorbrengen. De chemokuren hadden geen effect en het lichaam van Ellen raakte steeds meer opgezet door vochtophoping. Ze werd steeds meer een ‘Michelin-vrouwtje’. lees verder

Hoera, er hangt een druppel aan mijn zak!!

Wat een rare kop is dit zeg, “hoera, er hangt een druppel aan mijn zak!!”. Hiervoor mijn oprechte excuses, maar toch was dat het geval afgelopen week. Ik heb namelijk een nieuwe liefde ontdekt. Al een tijdje was ik er in mijn hoofd mee bezig, maar deze week heb ik het ook in de praktijk gebracht. Ik heb mijn eerste schreden gezet op het gebied van druppelfotografie.

Jawel, druppelfotografie, iets wat binnenshuis prima te verwezenlijken valt. Ik zocht namelijk naar andere mogelijkheden om te kunnen fotograferen als ik het huis niet uit kan. Hetzij doordat de meiden er zijn, hetzij doordat het weer te slecht is. Nou, daar was de afgelopen week toch zeker wel sprake van. Dus ben ik mijn idee gaan uitwerken. lees verder

Moet ik nu lachen of moet ik nu huilen?!

Moet ik nu lachen of moet ik nu huilen, ik weet het niet. Terwijl ik dit schrijf, komt de zon prachtig op. De lucht is in allerlei kleuren rood gehuld. Wolkenslierten reflecteren op schitterende wijze de kleuren van de zonsopkomst. Wat blijft dat toch een geweldig fenomeen om te aanschouwen. Maar tegelijkertijd dringt aan alle kanten jouw gemis zich aan mij op.

Zo gaat het de laatste tijd aldoor. Ik lach, ik probeer te genieten, maar als ik maar even verder denk, beland ik in donkere gedachten. Het besef dat ik er alleen voor sta, het besef dat mijn maatje niet naast me is. Waarom mag ik dit wel nog allemaal beleven en jij niet?! Dat is een vraag die eigenlijk onzinnig is, maar iedere keer de kop opsteekt. lees verder

Testen, testen en nog eens testen

Hoera, de cito toetsen zijn weer begonnen voor Sara!! Testen, testen en nog eens testen. Op welk niveau begeeft uw kind zich en wat voor uitstroom, lees voortgezet onderwijs, hoort hierbij. Oei, het kind scoort laag, start alvast de bijlessen om het kind toch op zo’n hoog mogelijk niveau te laten uitstromen.

Waar ik bij mijn weten vroeger eenmaal een test kreeg in het laatste jaar van de lagere school, krijgen de kinderen tegenwoordig de ene na de andere test en dat al vanaf de eerste klassen. Ik geloof dat Sara in het laatste jaar zelfs drie verschillende soorten testen krijgt. Alles om maar een zo goed mogelijk beeld van het kind te krijgen. Maar ook om haar het hoogst mogelijke uitstroomadvies te geven. lees verder

Het jaar 2019 is voorgoed voorbij

Het jaar 2019 is voorgoed voorbij, leve 2020!! Een nieuw jaar, nieuwe kansen, misschien wel een wat meer frisse blik. Bij deze iedereen de allerbeste wensen voor het nieuwe jaar. Een jaar waarvan ik voor een ieder van jullie hoop dat dromen werkelijkheid mogen worden, maar bovenal de gezondheid ongeschaad blijft.

Tweeduizend negentien is ook voor altijd het jaar waarin ik Ellen achter moest laten en alleen verder moest. Zo voelt het in ieder geval voor mij. Mijn hemel, wat heb ik daar een moeite mee gehad. Wat ben ik met dat idee bezig geweest. De laatste dagen van 2019 was ik compleet op. Ik heb me letterlijk naar de jaarwisseling toe gesleept. Het gedicht “2019 voorbij” is hier een uitvloeisel van. lees verder

Prettige kerstdagen en een gelukkig nieuwjaar!!

At Hodson Street – Release me ©2019

Ik wens u allen prettige kerstdagen en een gelukkig nieuwjaar!! Ja lieve mensen, de kerst staat alweer voor de deur. Alsof de tijd er nog even een eindsprintje tegenaan heeft gegooid, zo snel verlopen deze weken. Dit jaar zult u van mij geen kerstkaart hoeven te verwachten. Vandaar dat ik u nu alvast fijne dagen wens.

Geen kerstkaarten dit jaar, want ik zou niet weten hoe ik het over mijn hart moet verkrijgen om kaarten te sturen zonder de naam van Ellen er op. Dat ligt nog allemaal veel te gevoelig. Mijn hemel, een paar maanden geleden dacht ik nog vrij makkelijk over deze decembermaand, maar daar kom ik nu toch echt van terug. Wat een ‘spagaat-maand’. lees verder

De tijd zit niet stil.

At Hodson Street – That’s the way it goes ©2019

De tijd zit niet stil, mijn hemel, wat gaat het toch allemaal snel. Snel wat betreft dit jaar, wat betreft het opgroeien van de kinderen, ja eigenlijk wat betreft alles. De maand december, alweer de laatste maand van het jaar. Nog een paar weken en we stappen 2020 binnen. Alhoewel, min of meer zijn de eerste stappen binnen 2020 alweer gezet.

Zo belde van de week een vriend om een afspraak te maken. U voelt hem al, dat werd natuurlijk pas in 2020. Afgelopen week waren we bij de tandarts, vervolgafspraak, u raadt het al, in 2020. Ja, en zo heeft de tijd eigenlijk geen drempels, geen momenten van rust. Wel in onze hoofden, maar zeker niet in het werkelijke leven. lees verder

Mooie, maar tegelijkertijd ook zware tijden.

Het zijn momenteel mooie, maar tegelijkertijd ook zware tijden. Het is hard werken, in velerlei opzichten. De maand december is altijd al een drukke maand, maar ditmaal is de maand ook extra beladen. Voor het eerst Sinterklaas vieren zonder Ellen, voor het eerst kerst vieren en ga zo maar door.

Het is ook precies de maand geweest waarin de uitersten van de ziekte zich regelmatig deden gelden bij Ellen verleden jaar. Het ene moment voelde ze zich goed, om vervolgens het andere moment weer helemaal ‘niets’ te zijn. Neem nu het vieren van Sinterklaas verleden jaar. lees verder

Nog steeds op scherp.

At Hodson Street – Cry without tears ©2019

Voor tante Jo

“Binnen 1 jaar, de jongste en de oudste.
Wat een jaar….”

Mijn lichaam staat nog steeds op scherp. Zodra ik maar iets zie of beleef dat lijkt op momenten van het afgelopen jaar, schiet mijn lichaam direct in de hoogste staat van paraatheid. Dat is iets dat me de laatste tijd opvalt. Het is er en ik kan het niet voorkomen. Gelukkig kan ik het gevoel wel relativeren, maar de spanning op zo’n moment is er niet minder om.

Neem een paar weken geleden, rond de klok van half 8 ’s ochtends. Terwijl ik van mijn koffie genoot, ging plotseling mijn mobiele telefoon. Totaal onverwacht, zeker op dit tijdstip. Mijn hart ging tekeer en direct veerde ik op om actie te ondernemen. Het bleek gelukkig nergens voor nodig, het was het buurmeisje die vroeg of ik nog eieren had 🙂 Ze wilde haar vader verrassen met een verjaardagstaart. lees verder

Visit Us On FacebookVisit Us On YoutubeVisit Us On Instagram