fotografie Archieven - Pagina 3 van 18

Open brief aan mijn overleden partner, deel 14

Hoi lieverd,

hoe staat het met jou? Tijd voor een echt voorjaar, vind je ook niet? Zelf begin ik er steeds meer naar te verlangen. Het weer van de afgelopen weken in combinatie met het verplichte thuiszitten begint me danig op de zenuwen te werken. Het wordt tijd dat iedereen weer zijn eigen ding kan gaan doen. De laatste weken miste ik je nog meer als anders, mijn maatje.

Gewoon even lekker tegen je aan kunnen hangen of kunnen zeggen: “zo, nu neem jij het even over”, als ik het zat werd. Al die ooit zo volstrekt normale zaken die nu zo ontzettend bijzonder lijken. Samen het huishouden runnen, samen ons door deze tijd heen slaan, het kan niet meer. Het besef er alleen voor te staan is zo nadrukkelijk aanwezig op dit moment. lees verder

Tijd voor verandering!!

Het is tijd voor verandering, de hoogste tijd!! Dat geldt voor dit gezin op allerlei vlak. Al zullen sommige veranderingen door iedereen graag gewenst zijn. Neem nu de corona, daar zijn we volgens mij allemaal wel klaar mee. In ieder geval wij wel en Sara helemaal. De dame is het ongelooflijk zat en neem haar dat eens kwalijk. Het is aandoenlijk om te zien hoe ze er mee om probeert te gaan.

Het ene moment zegt ze dat ze het allemaal wel begrijpt, dat er niet veel mogelijk is. Om een ander moment te snakken naar bijvoorbeeld het weer eens naar de binnenstad kunnen gaan. Lekker shoppen, lekker struinen in de winkels. Of gewoon even een bioscoopje pakken, weer spontaan langs mensen gaan. Al dat soort, ooit normale, dingen. Dan is ze weer totaal vergeten waarom het niet mag. lees verder

April doet wat hij wil

April doet wat hij wil, duidelijker kan dit niet bevestigd worden dan met het weer van de afgelopen dagen. Zo was ik midden in de week heerlijk in de tuin mijn nieuw verworven plantjes aan het fotograferen. Zwetend in de warme zon, gehuld in slechts een t-shirt (en broek natuurlijk 🙂 ), lag ik languit in de tuin heerlijk mijn hobby te beoefenen. Zouden de warmere dagen nu eindelijk gaan aanbreken?

Om vervolgens de dagen erna weer de winterjas van stal te moeten halen met als ‘hoogtepunt’ het weer op tweede paasdag. Sneeuw, regen, hagel, storm, snijdende kou, het leek wel weer hartje winter. Weg warmte, nauwelijks voor te stellen dat een paar dagen ervoor het welhaast zomer leek. Ja, april doet wat hij wil, daar valt geen speld tussen te krijgen. lees verder

Stilte graag, oude man in huis!

Stilte is het woord dat het beste uitdrukt wat ik momenteel weleens mis. Gewoon stilte en rust om me heen. Geen gillende en schreeuwende geluiden. Is dat vreemd, word ik nu een oude man? Met de kinderen dagelijks thuis valt me de afgelopen maanden steeds meer op aan wat voor lawaai de kinderen (en dus ook ik) blootstaan.

Ze kijken, net als de rest van de jeugd, graag naar vloggers, tiktok filmpjes en wat al niet meer. Maar ieder filmpje begint steevast met een schreeuwende persoon die je het gevoel moet geven dat je echt iets mist in je leven als je dit filmpje niet gaat kijken. Waarna het natuurlijk negen van de tien keer eindigt in een anticlimax. Had je daar nu zo voor moeten gillen, dat je schoenveter is gebroken? Ik geef maar een voorbeeld. lees verder

Voorjaar, het is weer begonnen!!

Het voorjaar is weer begonnen!! Afgelopen zaterdag was het dan eindelijk zo ver, het is weer lente. Niet veel vaker heb ik hier zo naar verlangd als dit afgelopen jaar. Voorjaar, het gevoel van een frisse start, deuren en ramen wijd open, tijd voor allerlei plannen. Weg met de donkere dagen, weg met de kou en wie weet, weg met corona.

Alhoewel, het voorjaar opende in dit gezin direct met een coronatest. In de klas van Sara was een leerling positief getest en dus moest de gehele klas in quarantaine en een test ondergaan. Je kunt maar beter direct het voorjaar goed starten, wat u?! Gelukkig liep het in eerste instantie met een sisser voor ons af, want Sara werd negatief getest. lees verder

De mens stelt niet veel voor.

De mens stelt niet veel voor. We vinden ons wel heel wat, maar ach wat zijn we onbeduidend in het grote geheel. Dat bedacht ik me maar weer eens toen ik een boekje over astronomie las. “Een kleine introductie in de sterrenkunde” van Govert Schilling. Een aanrader om eens te lezen als u zich afvraagt wat wij, als mens, nu eigenlijk voorstellen in het grote geheel.

Het zet de lezer weer met beide beentjes op de grond en doet je beseffen dat de mens behoorlijk nietig is. Ten eerste bevolken wij deze planeet pas zo’n 300.000 jaar in de huidige vorm als Homo sapiens. Dit terwijl de aarde zelf zo’n 4,5 miljard jaar bestaat. Dus onze soort stelt wat bestaansrecht op aarde al niks voor. Planten en dieren bevolkten al heel wat miljoenen jaren eerder onze aardbol. lees verder

De waarheid is soms hard.

De waarheid is soms hard. Dan word je bijvoorbeeld even iets achteloos medegedeeld, waarvan je later denkt: “en bedankt!!”. Van die vileine opmerkingen waar niet alleen volwassenen een patent op hebben. Oh nee, zekers niet, vlak die lieve kinders absoluut niet uit. U bent gewaarschuwd!! Het begon allemaal nog zo hoopvol de afgelopen week.

Eindelijk mochten we weer naar de kapper en dat was hoognodig. Het onkruid wierde telig op mijn charmante bolletje. De paar haren die daar nog zaten hadden de afgelopen maanden flink hun best gedaan. Wat een coupe, het leek wel weer de René van 20 jaar geleden. Zoals een ‘instagramvriendin’ mij droog mededeelde: “corona maakt je weer jeugdig” 🙂 Lang haar, volle bos, het was net echt. lees verder

Laat de lente nu maar komen.

Laat de lente nu maar komen. Ik weet het, ik ben er vroeg bij dit jaar. Maar dat gevoel heb ik gewoon, nu de sterfdag van Ellen is geweest. Wekenlang heb ik ’toegeleefd’ naar de sterfdag van Ellen. En net als verleden jaar, waren die weken eigenlijk zwaarder dan de dag zelf. Toen het eenmaal zo ver was, is de dag in redelijke rust verlopen.

Iedereen trouwens ontzettend bedankt voor de lieve aandacht, op welke manier dan ook. Dat heeft ons drietjes veel steun gegeven. En het heeft maar weer eens duidelijk gemaakt hoezeer Ellen nog ‘aanwezig’ is. Haar grootste angst, al meermalen verteld, was dat de mensen haar binnen de kortste keren zouden vergeten. Alle aandacht bewees maar weer eens mooi het tegendeel!! lees verder

Open brief aan mijn overleden partner, deel 13

Hoi lieverd,

komende zaterdag is het precies 2 jaar geleden dat jouw hart stopte met kloppen. Is het precies 2 jaar geleden dat je je ‘gewonnen’ gaf na een heroïsche strijd tegen een oneerlijke tegenstander. In een gevecht waarbij blijkbaar van te voren al vaststond wat de uitslag zou worden. Je koopt er niets voor, maar wat ben ik nog steeds ongelooflijk trots op de wilskracht die je toen hebt laten zien.

Voor mij nog steeds een bron van inspiratie als ik er zelf in deze hectische tijden weleens een beetje doorheen zit. Jij had geen keuze, jouw lot stond vast en toch ging je ervoor. Wat klaag ik dan, die totaal niet verwikkeld is in een gevecht van leven op dood, als ik het soms zat ben?! Oftewel, niet zeuren maar gewoon doorgaan. lees verder

Mama is nooit ver weg.

Mama is nooit ver weg in ons huis, in allerlei opzichten. En gelukkig maar, want zo hoort het ook. Zo hangt haar jas nog steeds aan de kapstok en hangt haar ochtendjas nog netjes in de slaapkamer over de dressboy. Haar dagelijkse tas is nog steeds niet uitgepakt en haar mobiel is, na het overlijden, niet meer gebruikt. Als ik de mobiel nu zou opladen, zouden de laatste berichten dateren van rond haar dag van overlijden.

Ze staat, gezellig, bij ons in de woonkamer, met een mooie foto erbij. Aan de muur hangen 2 werken die haar herdenken. Dat voelt goed, voor mij als wel voor de kinderen. Mama is nooit ver weg. Het is absoluut geen vereringsplaats geworden bij ons thuis, zeker niet. Maar we ‘stoppen’ haar ook niet weg, ze maakt deel uit van ons dagelijks leven. We worden ook dagelijks nog ‘geconfronteerd’ met haar. lees verder