At Hodson Street Archieven - Pagina 17 van 25

De appel valt niet ver van de boom

De appel valt niet ver van de boom. U kent dit spreekwoord vast wel. Het komt er op neer dat kinderen, wat betreft karakter, vaak op hun ouders lijken. Ik moest daar afgelopen week aan denken toen ik de jongste telg zo lekker bezig zag. Volledig zichzelf, volledig Sara, maar tegelijkertijd ook zoveel Ellen 🙂

Wat dat betreft is Ellen nooit ver weg binnen ons gezin. Sara lijkt niet alleen op haar, ze heeft ook nog eens dezelfde ‘streken’. Ze neemt geen blad voor de mond en haar lichaamstaal maakt absoluut duidelijk hoe ze over dingen denkt. In positieve als wel in negatieve zin welteverstaan dan 🙂 Alleen die blik van haar al, als haar iets niet zint of als ze iets van je wilt. lees verder

Daar sta je dan….

Daar sta je dan, in velerlei opzichten. De zomervakantie voorbij, de start van een nieuw schooljaar voor de meiden. Een nieuw jaar, ook voor mij. Daar sta je dan, net als dertig jaar geleden, kijkend voor de spiegel. Een zelfde persoon, weliswaar een stuk ouder en kaler, maar eigenlijk opnieuw starend naar een persoon die staat aan het begin van een nieuw avontuur.

Dertig jaar geleden natuurlijk onder geheel andere omstandigheden, met compleet andere verwachtingen. Maar ook nu, na zes weken zomervakantie en wat tijd voor bezinning, beklijft bij mij het gevoel dat ik weer opnieuw moet beginnen. De allerbelangrijkste vraag die ik me deze vakantie op een gegeven moment heb gesteld is toch wel “wat wil ik eigenlijk nog in dit leven?” lees verder

Bal der Herinneringen

At Hodson Street – Release me ©2019

(Beluister de song door op het linkerpijltje te drukken 🙂 )

Bal der Herinneringen

Het bal der herinneringen is officieel geopend.

Het ‘feest’ kan losbarsten.

Tot nu toe leefde ik in een soort van vacuüm.

Maar vanaf dit moment zal iedere dag een dag van vergelijking worden.

Hoe ging het met je, wat deden we op deze dag een jaar geleden?

Waar waren de kinderen, hoe voelden we ons?

Allemaal vragen waar intussen een antwoord op te geven valt.

Allemaal herinneringen uit een afschuwelijke periode.

Een periode waarin trots, wanhoop, wilskracht en radeloosheid eendrachtig vochten om de eerste plaats. lees verder

Ik heb gedroomd vannacht

Ik heb gedroomd vannacht

Ik heb gedroomd vannacht.

Over jou.

Alle artsen stonden om je heen,

druk pratend en overleggend.

Maar niemand had door dat jij er stilletjes vandoor gleed.

Alleen ik.

Met de grootste moeite trachtte ik bij je te komen,

om je niet alleen te laten gaan.

Voor het eerst voelde ik hoe het was om mijn vrouw te verliezen.

Als partner zijnde, niet als persoon

die van alles moest regelen en moest doen.

Maar puur als geliefde van jou,

wij tweetjes samen, alleen wij.

Dat kwam aan, heel hard aan.

Rauw verdriet niet langer verdrukt door allerlei randzaken. lees verder

Open brief aan mijn overleden partner, deel 3

Hoi lieverd,

hoe is het met je, vermaak je je nog een beetje? Het is zowat zomervakantie. Wat zullen dat een confronterende weken worden zo zonder jou. Dat ik er nu alleen voor sta, het zij zo, maar dat ik alle gebeurtenissen de komende weken niet meer direct met je kan delen, dat zal moeilijk zijn.

Hoe vaak zaten we in de zomervakanties niet ’s avonds nog even lekker na te praten over de dag of over de plannen voor de volgende dagen. Nu moet ik alles in mijn eentje regelen, nu moet ik alle belevenissen in deze vakantie met mezelf delen. Naarmate de tijd verstrijkt, wordt het missen van jou steeds groter. lees verder

Het wordt tijd voor vakantie

At Hodson Street – Cry without tears ©2019″

Voor Dorien, een bijzondere vrouw
Dank voor alles, het ga je goed….

Het wordt tijd voor vakantie. Nog 2 weekjes en dan barst de zomervakantie in alle hevigheid los. Zes weken hebben de kinderen vrij en kunnen ze volop papa terroriseren 🙂 Nee hoor, we gaan de komende weken lekker van elkaar genieten. We zijn alle drie hard toe aan wat vakantie. Wat een jaar…..

De afgelopen jaren was het al nooit normaal in de zomervakantie. Iedere keer was Ellen ziek of moest ze een operatie ondergaan. Dit wordt, hopelijk, de eerste vakantie in jaren die gewoon gaat verlopen. Geen ziekte, geen gewijzigde plannen, gewoon een paar weken op reis en gezellig dagjes uit. lees verder

Dolle rit in een emotionele achtbaan.

Afgelopen week was het een dolle rit in een emotionele achtbaan. Mijn hemel, wat een weekje was het. Een test of het dunne laagje vertrouwen in het leven wel bestand was tegen wat turbulentie. Dat heeft natuurlijk een aardige deuk opgelopen na alle gebeurtenissen. Een mens kan niet leven zonder dat vertrouwen. Ja het kan wel, maar het lijkt me persoonlijk niet echt fijn.

Nou, er is nog het nodige werk aan de winkel om eerlijk te zijn. De dolle rit begon donderdagavond, een week geleden. Ik bracht de jongste, Sara, naar bed. Na het verhaaltje lezen (Pipi Langkous, het blijft leuk 🙂 ) kreeg ze plotseling heel veel pijn in de buik. Geen kramp van naar de wc moeten, nee echt heftige pijnen. Na contact met de doktersdienst werd besloten een bezoekje te brengen aan de dienstdoende arts. lees verder

Er is geen ontkomen aan.

Er is geen ontkomen aan, in velerlei opzichten. Denk bijvoorbeeld alleen maar aan het weer van vorige week. Mijn hemel, wat ging het af en toe te keer. Ik kan me niet gauw een moment herinneren dat het zo heftig noodweer is geweest. En dat dan niet eenmaal, nee, een aantal dagen achter elkaar.

Alsof de atmosfeer geen enkele vorm van opwarming of wat dan ook kon verdragen. Wat een instabiliteit, wat een natuurgeweld. Heftige slagregens en een onweer dat zo fel was. Een continue lichtende hemel en donderslagen die welhaast uit de tenen van de hemel leken te komen. lees verder

Op safari door de Kennemerduinen

Deze week neem ik u mee op safari door de Kennemerduinen. Jawel, weliswaar niet op olifantenjacht maar ook in onze Nederlandse duinen kun je prima op safari. Neemt u maar eens kennis van alle gevaren en ontberingen die uw gastheer soms trotseert om u van de beste en meest spectaculaire foto’s te voorzien 🙂

Zo was ik pas geleden een ochtend heerlijk in de duinen. Op zich niets bijzonders zo op het eerste oog. Mooi weer, fris windje, wat wolkjes aan de lucht en lekker rustig. Helaas nog geen enkele libelle te ontdekken, daarvoor is het blijkbaar nog steeds te koud. Ik zou graag weer wat fraaie foto’s van deze prachtige beestjes hebben willen schieten, maar u zult het voorlopig nog even moeten stellen met de foto’s uit de blog van vorig jaar: “Deze week de afgelopen week“. lees verder

Een leven vol vrijheid is best wel uniek.

Een leven vol vrijheid is best wel uniek, bedacht ik me na het lezen van het boek “Wilde zwanen” van de schrijfster Jung Chang. Het verhaal over het leven van drie generaties vrouwen in het China van de twintigste eeuw. Een eeuw gekenmerkt door oorlog, honger, repressie, volksophitsing en wat al niet meer. Een eeuw waarin Mao Zedong een enorm stempel drukte, en dat is nog zachtjes uitgedrukt, op de Chinese samenleving.

Natuurlijk voert het te ver om hier nu dieper op in te gaan, maar na het lezen van het boek besefte ik maar weer eens terdege dat vrijheid van meningsuiting of vrijheid van leven in zijn algemeen, best een luxe product is. Een verworvenheid waar maar al te vaak te gemakkelijk over gedacht wordt. Iets dat als vanzelfsprekend wordt aangenomen, terwijl dat het toch echt niet is. lees verder