At Hodson Street Archieven - Pagina 12 van 25

Rust in de tent.

Rust in de tent, deze zin dekt de lading op dit moment wel. Er is rust thuis, er is rust in het hoofd, precies datgene waar ik zo’n behoefte aan heb. Dat vertelde ik al in een blog van een paar weken geleden. Eindelijk begint het ‘moeten’ te veranderen in een ‘ik zou wel willen’. Er zijn een aantal belangrijke zaken, die echt moesten, afgerond. Er hebben een aantal dingen, die in mijn eigen hoofd zaten, vorm gekregen.

Ik merk dat de gejaagdheid die in me zat, de onrust, steeds meer verdwijnt. Deels dus doordat zaken zijn afgerond, maar ook door ontspanning en rust bij mezelf. Het gevoel van geen dag te willen verspillen uit angst dat een mens niet weet hoe lang hij nog heeft te leven, wordt steeds zwakker. Dit gevoel was na het overlijden van Ellen vrij dominant aanwezig bij me. lees verder

Nieuwjaar met Prioderm en thuisquarantaine.

Hoera, het nieuwe jaar is eindelijk van start gegaan. Allereerst wil ik u allen de beste wensen doen toekomen. Laat het een mooi en gezond jaar worden, dat 2021. Het is toch welhaast onmogelijk om een nog dramatischer jaar te krijgen dan het afgelopen jaar geweest is. In de laatste maand van 2020 snakte ik naar het moment waarop we 2020 definitief achter ons konden laten. Wat een jaar was het toch.

Eén van die jaren die je je over vele jaren nog steeds zult herinneren. Energievretend op velerlei vlak. Een jaar vol uitersten, in negatieve als wel toch ook in positieve zin. Over het negatieve hoeven we het niet te hebben, dat hebben we helaas allemaal mogen ervaren. Maar voor mij persoonlijk was het uiteindelijk toch ook een jaar met positieve punten. lees verder

Ik zou je willen zeggen.

Ik zou je willen zeggen, ik zou je zoveel willen zeggen. Bijvoorbeeld wat voor een bizar jaar het toch weer is geweest. Een jaar dat volledig beheerst wordt door een minuscuul klein virusdeeltje dat de gehele wereld in zijn greep houdt. Dat de mens weer doet beseffen hoe nietig ie eigenlijk is met al zijn zogenaamde kennis en prestaties.

Inderdaad is de mensheid enorm ontwikkeld, vergeleken met een paar eeuwen geleden. Maar wat stellen we toch bar weinig voor. Het leven, o zo heilige leven, is niets meer dan puur geluk als je het mag beleven. Koester dat tijdvak waarin jij bent voorbestemd om, samen met miljarden anderen, het leven te mogen ervaren. lees verder

Voor alles is een laatste keer.

Voor alles is een laatste keer. Dat geldt ook in deze laatste maand van het jaar. De afgelopen week heb ik het laatste partijtje van de lagere school voor Sara mogen organiseren. Een hok vol uitgelaten meiden, die te samen minimaal het geluid van een squadron overvliegende straaljagers produceerden. Volgens mij waren we aan de andere kant van Haarlem nog luid en duidelijk te verstaan 🙂

Ach, aan de ene kant wel lekker na jaren van kinderpartijtjes. Maar aan de andere kant zal ik het ook wel missen. Je ziet die meiden allemaal binnen een paar jaar opgroeien van kleuter tot prepuber. Ze kennen elkaar uitstekend en vormen een leuke bende. Hoe zal het contact verlopen als ze eenmaal op de middelbare school zitten?! lees verder

De wind begint uit andere hoek te waaien.

De wind begint uit andere hoek te waaien in mijn leven. Niet letterlijk natuurlijk, maar deze zin vormt een mooie metafoor voor de gang van zaken momenteel. Langzaam maar zeker verandert de koude, oostelijke wind in een aangenamer wind uit zuidelijker hoek. Kleine veranderingen, gebeurtenissen vormen aanleiding tot een prettigere blik op de toekomst.

Waar de straffe oostenwind mij stevig heeft omarmd na het overlijden van Ellen, begint deze zijn grip beetje bij beetje te verliezen. Voorzichtig begint de wind warmere vormen aan te nemen door te gaan draaien. Ik merk sterk aan mezelf dat het verdriet, de pijn om het overlijden van Ellen niet minder is, maar er wel meer ruimte ontstaat om afstand te gaan nemen. lees verder

Geluk zit ook in een klein hoekje.

Geluk zit ook in een klein hoekje, althans, dat is mijn mening. Buiten waait het, regent het pijpenstelen en wat betreft hoeveelheid licht lijkt het zowat avond. Binnen zitten we met z’n drietjes heerlijk in de woonkamer. De kachel aan, kopje koffie erbij en allemaal lekker bezig op onze eigen manier. Ik lees de krant, Sara kijkt tv en Anne bakt wafels. Gezelligheid kent geen tijd!

Dat noem ik geluk, in mijn optiek is er niet meer voor nodig. We hebben het alle drie naar de zin en juist door het contrast tussen binnen en buiten wordt het knusse extra versterkt. Erg burgerlijk misschien, maar ik geniet hiervan. Dat vind ik onder andere zo mooi als de dagen gaan korten. Natuurlijk is het minder lang licht, maar die sfeer zoals hierboven beschreven, zul je in de zomer niet hebben. lees verder

Waar blijft de tijd?!

Waar blijft de tijd lieve mensen? Wat vliegt alles toch in een razend tempo voorbij. Ik heb het er wel vaker over in mijn blogs. We zitten alweer in het midden van november, Sint-Maarten is al achter de rug. Waarschijnlijk de laatste Sint-Maarten voor Sara, want volgend jaar zit ze op de middelbare school. Ik zie haar nog de eerste keer samen met haar zus voor de deuren staan.

Zonder aarzeling, volle borst vooruit en zingen maar. Lampion in de hand, tas om de nek en de weerselementen stoer trotserend. En nu, ik mag niet eens meer mee. Ze regelde zelf een paar vriendinnen en weg was ze. De laatste tijd weet ze sowieso een hoop voor zichzelf te regelen. Ze weet zelfs al naar welke middelbare school ze wil. Waar blijft de tijd, heeft ze mij nog wel nodig?! lees verder

Open brief aan mijn overleden partner, deel 11.

Hoi lieverd,

het is herfst, in alle opzichten. Het regent, het waait, de klok is een uur terug gezet. Gisteren was het om half zes al donker, de korte dagen breken aan. Aan de ene kant is het somber hierdoor, aan de andere kant heeft het ook altijd wel weer wat. Gordijnen dicht, kachel op tien, kaarsje aan. De zogenaamd gezellige dagen breken aan.

Hoe zal dat dit jaar zijn? Door de rare situatie met het coronavirus is alles anders dan het ooit geweest is. Gaat Sinterklaas vieren wel door, mag je met Kerstmis wel bij elkaar komen? Niemand die het weet, een onzekere tijd toch wel. Het zou, dat heb ik je al eerder verteld, helemaal niets voor jou wezen, deze tijd. Sociale contacten beperkt tot een minimum, restaurants en cafés gesloten, jij zou ‘gek’ geworden zijn, denk ik. lees verder

Geef mij maar vrouwen!!

Geef mij maar vrouwen!! Zonder vrouwen in mijn leven zou het een stuk saaier zijn. Zou ik de kracht niet hebben om iedere dag door te gaan. Zou ik geen inspiratiebronnen bezitten. Zonder vrouwen zou de mens nooit geboren zijn. Zonder vrouwen zou ik nooit verliefd zijn. Ja, ik durf het gewoon eerlijk toe te geven als man, zonder vrouw zou ik niet veel voorstellen.

Niet voor niets verkondig ik al bijna mijn gehele leven dat de vrouw veel sterker is dan de man. De man wil dan weliswaar graag “Bokito-gedrag” tentoonspreiden, maar werkelijke kracht ligt niet gelegen in de hoeveelheid spierbundels. Werkelijke kracht zit in het om kunnen gaan met tegenslagen, met pijn, met doorzettingsvermogen, met de kracht om niet alleen aan jezelf te willen denken. lees verder

Over 12 noten en racisme gesproken.

Al eeuwenlang beleeft de mens geluk door slechts 12 noten. Tenminste, de mens die gesteld is op muziek. Maar volgens mij zijn we dat allemaal wel. Van de klassieke muziek tot de hedendaagse hip-hop, deze 12 noten doen het hem. De songs waarbij we wegdromen, de liedjes die ons energie geven. De muziek die populair was tijdens onze verliefdheid, de muziek waarmee we afscheid hebben genomen van onze dierbaren.

Muziek speelt zo’n grote rol in het dagelijks leven. Muziek, geschreven door mensen voor mensen. Een universele taal waarbij huidskleur, geslacht, leeftijd, opleiding en wat al niet meer, er niets toe doen. Wie de muziek ook componeert, het is de song waar we verliefd op worden. Een zelf gecreëerde ‘wereld’ zonder enige vorm van racisme. lees verder