At Hodson Street Archieven - Pagina 11 van 25

Laat de lente nu maar komen.

Laat de lente nu maar komen. Ik weet het, ik ben er vroeg bij dit jaar. Maar dat gevoel heb ik gewoon, nu de sterfdag van Ellen is geweest. Wekenlang heb ik ’toegeleefd’ naar de sterfdag van Ellen. En net als verleden jaar, waren die weken eigenlijk zwaarder dan de dag zelf. Toen het eenmaal zo ver was, is de dag in redelijke rust verlopen.

Iedereen trouwens ontzettend bedankt voor de lieve aandacht, op welke manier dan ook. Dat heeft ons drietjes veel steun gegeven. En het heeft maar weer eens duidelijk gemaakt hoezeer Ellen nog ‘aanwezig’ is. Haar grootste angst, al meermalen verteld, was dat de mensen haar binnen de kortste keren zouden vergeten. Alle aandacht bewees maar weer eens mooi het tegendeel!! lees verder

Open brief aan mijn overleden partner, deel 13

Hoi lieverd,

komende zaterdag is het precies 2 jaar geleden dat jouw hart stopte met kloppen. Is het precies 2 jaar geleden dat je je ‘gewonnen’ gaf na een heroïsche strijd tegen een oneerlijke tegenstander. In een gevecht waarbij blijkbaar van te voren al vaststond wat de uitslag zou worden. Je koopt er niets voor, maar wat ben ik nog steeds ongelooflijk trots op de wilskracht die je toen hebt laten zien.

Voor mij nog steeds een bron van inspiratie als ik er zelf in deze hectische tijden weleens een beetje doorheen zit. Jij had geen keuze, jouw lot stond vast en toch ging je ervoor. Wat klaag ik dan, die totaal niet verwikkeld is in een gevecht van leven op dood, als ik het soms zat ben?! Oftewel, niet zeuren maar gewoon doorgaan. lees verder

Mama is nooit ver weg.

Mama is nooit ver weg in ons huis, in allerlei opzichten. En gelukkig maar, want zo hoort het ook. Zo hangt haar jas nog steeds aan de kapstok en hangt haar ochtendjas nog netjes in de slaapkamer over de dressboy. Haar dagelijkse tas is nog steeds niet uitgepakt en haar mobiel is, na het overlijden, niet meer gebruikt. Als ik de mobiel nu zou opladen, zouden de laatste berichten dateren van rond haar dag van overlijden.

Ze staat, gezellig, bij ons in de woonkamer, met een mooie foto erbij. Aan de muur hangen 2 werken die haar herdenken. Dat voelt goed, voor mij als wel voor de kinderen. Mama is nooit ver weg. Het is absoluut geen vereringsplaats geworden bij ons thuis, zeker niet. Maar we ‘stoppen’ haar ook niet weg, ze maakt deel uit van ons dagelijks leven. We worden ook dagelijks nog ‘geconfronteerd’ met haar. lees verder

Sneeuw maakt een hoop los.

Sneeuw maakt een hoop los, letterlijk en figuurlijk. Dat besefte ik direct nadat de eerste sneeuw was gevallen. Want wat een ommezwaai heeft het weer gemaakt. Op donderdag liep ik nog in een truitje door de duinen, genietend van een lekker zonnetje. Op zondag was het in ene compleet anders. Windkracht 7, sneeuw en ijzige kou. Tijd voor dikke truien, dubbele broeken en de kachel permanent op 10. Koning winter was gearriveerd.

Ik, en misschien u ook wel, had niet verwacht dit extreme winterweer nog te mogen beleven in Nederland. Daarvoor leek mij de klimaatverandering te ver te zijn gevorderd. Maar het kan dus toch nog en hoe!! De kinderen wisten niet wat ze zagen. Dat is nog eens een pak sneeuw. Wind of geen wind, naar buiten moesten ze. Om vervolgens een uur later weer als ijsklompjes naar binnen te schuifelen. lees verder

Dromen en fantasie kleuren het leven.

Dromen en fantasie kleuren het leven, althans zeker mijn leven. Al vaker heb ik het over dromen gehad. Dromen in de vorm van wegdromen overdag als wel dromen in de nacht. Wat een verrukkelijk en tegelijkertijd vervelend verschijnsel is dat dromen toch. Heerlijk in de zin van creativiteit en bakermat van fantasie. Vervelend in de zin van de nachtelijke dromen, waardoor je badend in het zweet wakker wordt.

Zo staat deze blog, wat betreft foto’s, compleet in het teken van mijn activiteiten van afgelopen week. Het weer was niet altijd even best, dus besloot ik de bloemen in huis als onderwerp te nemen voor een nadere studie. Gewapend met een macro lens en een selectie bloemen uit de diverse bossen op tafel, vertoefde ik de nodige uurtjes in een donker kamertje. lees verder

De vermoeidheid slaat onverbiddelijk toe.

Deze blog wil ik beginnen met het bedanken voor alle aandacht voor de vorige blog. Via de sociale media heb ik zoveel warme en lieve reacties mogen ontvangen. Dat deed me echt goed. Van bekenden die vertelden dat ze nog regelmatig aan Ellen denken en een kaarsje zouden branden op haar verjaardag. Maar ook van onbekende mensen die een reactie plaatsten.

Bijvoorbeeld via Instagram kreeg ik contact met diverse mensen, waar fijne en mooie gesprekken uit ontstonden. Van sommige van deze contacten is dit misschien zelfs wel de opmaat naar een langer (schrijf)contact met elkaar. Zo fijn om te merken dat er meer mensen zijn, die eerlijk en oprecht durven te zijn. Die zich kwetsbaar durven op te stellen. Ik had niet verwacht dat mijn schrijfsels tot dit soort interacties zouden kunnen leiden. lees verder

Open brief aan mijn overleden partner, deel 12.

Hoi lieverd,

over een paar dagen ben je jarig. Ga je het op jouw manier nog vieren? Want als er iets in jouw DNA niet voor kwam, was het wel je verjaardag niet vieren. Wij zullen absoluut deze dag extra aan je denken. Ik heb, maar ik denk dat je het er wel mee eens bent, de kinderen een mooi cadeau beloofd uit jouw naam. Ik heb ze verteld dat ik je gesproken heb en dat je erg trots op ze bent.

Hoe ze het toch allemaal in deze dagen weten te rooien en dat je graag op je verjaardag cadeaus uitdeelt. Dat lijkt me wel een mooie traditie, om uit jouw naam voortaan ieder jaar op je verjaardag de meiden een cadeau te schenken, wat jou?! Niet dat de meiden anders niet aan je zullen denken hoor. Ik heb je al eerder verteld dat je nog volop aanwezig bent binnen ons gezinnetje. lees verder

Rust in de tent.

Rust in de tent, deze zin dekt de lading op dit moment wel. Er is rust thuis, er is rust in het hoofd, precies datgene waar ik zo’n behoefte aan heb. Dat vertelde ik al in een blog van een paar weken geleden. Eindelijk begint het ‘moeten’ te veranderen in een ‘ik zou wel willen’. Er zijn een aantal belangrijke zaken, die echt moesten, afgerond. Er hebben een aantal dingen, die in mijn eigen hoofd zaten, vorm gekregen.

Ik merk dat de gejaagdheid die in me zat, de onrust, steeds meer verdwijnt. Deels dus doordat zaken zijn afgerond, maar ook door ontspanning en rust bij mezelf. Het gevoel van geen dag te willen verspillen uit angst dat een mens niet weet hoe lang hij nog heeft te leven, wordt steeds zwakker. Dit gevoel was na het overlijden van Ellen vrij dominant aanwezig bij me. lees verder

Nieuwjaar met Prioderm en thuisquarantaine.

Hoera, het nieuwe jaar is eindelijk van start gegaan. Allereerst wil ik u allen de beste wensen doen toekomen. Laat het een mooi en gezond jaar worden, dat 2021. Het is toch welhaast onmogelijk om een nog dramatischer jaar te krijgen dan het afgelopen jaar geweest is. In de laatste maand van 2020 snakte ik naar het moment waarop we 2020 definitief achter ons konden laten. Wat een jaar was het toch.

Eén van die jaren die je je over vele jaren nog steeds zult herinneren. Energievretend op velerlei vlak. Een jaar vol uitersten, in negatieve als wel toch ook in positieve zin. Over het negatieve hoeven we het niet te hebben, dat hebben we helaas allemaal mogen ervaren. Maar voor mij persoonlijk was het uiteindelijk toch ook een jaar met positieve punten. lees verder

Ik zou je willen zeggen.

Ik zou je willen zeggen, ik zou je zoveel willen zeggen. Bijvoorbeeld wat voor een bizar jaar het toch weer is geweest. Een jaar dat volledig beheerst wordt door een minuscuul klein virusdeeltje dat de gehele wereld in zijn greep houdt. Dat de mens weer doet beseffen hoe nietig ie eigenlijk is met al zijn zogenaamde kennis en prestaties.

Inderdaad is de mensheid enorm ontwikkeld, vergeleken met een paar eeuwen geleden. Maar wat stellen we toch bar weinig voor. Het leven, o zo heilige leven, is niets meer dan puur geluk als je het mag beleven. Koester dat tijdvak waarin jij bent voorbestemd om, samen met miljarden anderen, het leven te mogen ervaren. lees verder