At Hodson Street Archieven - Pagina 11 van 25

Voorjaar, het is weer begonnen!!

Het voorjaar is weer begonnen!! Afgelopen zaterdag was het dan eindelijk zo ver, het is weer lente. Niet veel vaker heb ik hier zo naar verlangd als dit afgelopen jaar. Voorjaar, het gevoel van een frisse start, deuren en ramen wijd open, tijd voor allerlei plannen. Weg met de donkere dagen, weg met de kou en wie weet, weg met corona.

Alhoewel, het voorjaar opende in dit gezin direct met een coronatest. In de klas van Sara was een leerling positief getest en dus moest de gehele klas in quarantaine en een test ondergaan. Je kunt maar beter direct het voorjaar goed starten, wat u?! Gelukkig liep het in eerste instantie met een sisser voor ons af, want Sara werd negatief getest. lees verder

De mens stelt niet veel voor.

De mens stelt niet veel voor. We vinden ons wel heel wat, maar ach wat zijn we onbeduidend in het grote geheel. Dat bedacht ik me maar weer eens toen ik een boekje over astronomie las. “Een kleine introductie in de sterrenkunde” van Govert Schilling. Een aanrader om eens te lezen als u zich afvraagt wat wij, als mens, nu eigenlijk voorstellen in het grote geheel.

Het zet de lezer weer met beide beentjes op de grond en doet je beseffen dat de mens behoorlijk nietig is. Ten eerste bevolken wij deze planeet pas zo’n 300.000 jaar in de huidige vorm als Homo sapiens. Dit terwijl de aarde zelf zo’n 4,5 miljard jaar bestaat. Dus onze soort stelt wat bestaansrecht op aarde al niks voor. Planten en dieren bevolkten al heel wat miljoenen jaren eerder onze aardbol. lees verder

De waarheid is soms hard.

De waarheid is soms hard. Dan word je bijvoorbeeld even iets achteloos medegedeeld, waarvan je later denkt: “en bedankt!!”. Van die vileine opmerkingen waar niet alleen volwassenen een patent op hebben. Oh nee, zekers niet, vlak die lieve kinders absoluut niet uit. U bent gewaarschuwd!! Het begon allemaal nog zo hoopvol de afgelopen week.

Eindelijk mochten we weer naar de kapper en dat was hoognodig. Het onkruid wierde telig op mijn charmante bolletje. De paar haren die daar nog zaten hadden de afgelopen maanden flink hun best gedaan. Wat een coupe, het leek wel weer de René van 20 jaar geleden. Zoals een ‘instagramvriendin’ mij droog mededeelde: “corona maakt je weer jeugdig” 🙂 Lang haar, volle bos, het was net echt. lees verder

Laat de lente nu maar komen.

Laat de lente nu maar komen. Ik weet het, ik ben er vroeg bij dit jaar. Maar dat gevoel heb ik gewoon, nu de sterfdag van Ellen is geweest. Wekenlang heb ik ’toegeleefd’ naar de sterfdag van Ellen. En net als verleden jaar, waren die weken eigenlijk zwaarder dan de dag zelf. Toen het eenmaal zo ver was, is de dag in redelijke rust verlopen.

Iedereen trouwens ontzettend bedankt voor de lieve aandacht, op welke manier dan ook. Dat heeft ons drietjes veel steun gegeven. En het heeft maar weer eens duidelijk gemaakt hoezeer Ellen nog ‘aanwezig’ is. Haar grootste angst, al meermalen verteld, was dat de mensen haar binnen de kortste keren zouden vergeten. Alle aandacht bewees maar weer eens mooi het tegendeel!! lees verder

Open brief aan mijn overleden partner, deel 13

Hoi lieverd,

komende zaterdag is het precies 2 jaar geleden dat jouw hart stopte met kloppen. Is het precies 2 jaar geleden dat je je ‘gewonnen’ gaf na een heroïsche strijd tegen een oneerlijke tegenstander. In een gevecht waarbij blijkbaar van te voren al vaststond wat de uitslag zou worden. Je koopt er niets voor, maar wat ben ik nog steeds ongelooflijk trots op de wilskracht die je toen hebt laten zien.

Voor mij nog steeds een bron van inspiratie als ik er zelf in deze hectische tijden weleens een beetje doorheen zit. Jij had geen keuze, jouw lot stond vast en toch ging je ervoor. Wat klaag ik dan, die totaal niet verwikkeld is in een gevecht van leven op dood, als ik het soms zat ben?! Oftewel, niet zeuren maar gewoon doorgaan. lees verder

Mama is nooit ver weg.

Mama is nooit ver weg in ons huis, in allerlei opzichten. En gelukkig maar, want zo hoort het ook. Zo hangt haar jas nog steeds aan de kapstok en hangt haar ochtendjas nog netjes in de slaapkamer over de dressboy. Haar dagelijkse tas is nog steeds niet uitgepakt en haar mobiel is, na het overlijden, niet meer gebruikt. Als ik de mobiel nu zou opladen, zouden de laatste berichten dateren van rond haar dag van overlijden.

Ze staat, gezellig, bij ons in de woonkamer, met een mooie foto erbij. Aan de muur hangen 2 werken die haar herdenken. Dat voelt goed, voor mij als wel voor de kinderen. Mama is nooit ver weg. Het is absoluut geen vereringsplaats geworden bij ons thuis, zeker niet. Maar we ‘stoppen’ haar ook niet weg, ze maakt deel uit van ons dagelijks leven. We worden ook dagelijks nog ‘geconfronteerd’ met haar. lees verder

Sneeuw maakt een hoop los.

Sneeuw maakt een hoop los, letterlijk en figuurlijk. Dat besefte ik direct nadat de eerste sneeuw was gevallen. Want wat een ommezwaai heeft het weer gemaakt. Op donderdag liep ik nog in een truitje door de duinen, genietend van een lekker zonnetje. Op zondag was het in ene compleet anders. Windkracht 7, sneeuw en ijzige kou. Tijd voor dikke truien, dubbele broeken en de kachel permanent op 10. Koning winter was gearriveerd.

Ik, en misschien u ook wel, had niet verwacht dit extreme winterweer nog te mogen beleven in Nederland. Daarvoor leek mij de klimaatverandering te ver te zijn gevorderd. Maar het kan dus toch nog en hoe!! De kinderen wisten niet wat ze zagen. Dat is nog eens een pak sneeuw. Wind of geen wind, naar buiten moesten ze. Om vervolgens een uur later weer als ijsklompjes naar binnen te schuifelen. lees verder

Dromen en fantasie kleuren het leven.

Dromen en fantasie kleuren het leven, althans zeker mijn leven. Al vaker heb ik het over dromen gehad. Dromen in de vorm van wegdromen overdag als wel dromen in de nacht. Wat een verrukkelijk en tegelijkertijd vervelend verschijnsel is dat dromen toch. Heerlijk in de zin van creativiteit en bakermat van fantasie. Vervelend in de zin van de nachtelijke dromen, waardoor je badend in het zweet wakker wordt.

Zo staat deze blog, wat betreft foto’s, compleet in het teken van mijn activiteiten van afgelopen week. Het weer was niet altijd even best, dus besloot ik de bloemen in huis als onderwerp te nemen voor een nadere studie. Gewapend met een macro lens en een selectie bloemen uit de diverse bossen op tafel, vertoefde ik de nodige uurtjes in een donker kamertje. lees verder

De vermoeidheid slaat onverbiddelijk toe.

Deze blog wil ik beginnen met het bedanken voor alle aandacht voor de vorige blog. Via de sociale media heb ik zoveel warme en lieve reacties mogen ontvangen. Dat deed me echt goed. Van bekenden die vertelden dat ze nog regelmatig aan Ellen denken en een kaarsje zouden branden op haar verjaardag. Maar ook van onbekende mensen die een reactie plaatsten.

Bijvoorbeeld via Instagram kreeg ik contact met diverse mensen, waar fijne en mooie gesprekken uit ontstonden. Van sommige van deze contacten is dit misschien zelfs wel de opmaat naar een langer (schrijf)contact met elkaar. Zo fijn om te merken dat er meer mensen zijn, die eerlijk en oprecht durven te zijn. Die zich kwetsbaar durven op te stellen. Ik had niet verwacht dat mijn schrijfsels tot dit soort interacties zouden kunnen leiden. lees verder

Open brief aan mijn overleden partner, deel 12.

Hoi lieverd,

over een paar dagen ben je jarig. Ga je het op jouw manier nog vieren? Want als er iets in jouw DNA niet voor kwam, was het wel je verjaardag niet vieren. Wij zullen absoluut deze dag extra aan je denken. Ik heb, maar ik denk dat je het er wel mee eens bent, de kinderen een mooi cadeau beloofd uit jouw naam. Ik heb ze verteld dat ik je gesproken heb en dat je erg trots op ze bent.

Hoe ze het toch allemaal in deze dagen weten te rooien en dat je graag op je verjaardag cadeaus uitdeelt. Dat lijkt me wel een mooie traditie, om uit jouw naam voortaan ieder jaar op je verjaardag de meiden een cadeau te schenken, wat jou?! Niet dat de meiden anders niet aan je zullen denken hoor. Ik heb je al eerder verteld dat je nog volop aanwezig bent binnen ons gezinnetje. lees verder