Stilte is het woord dat het beste uitdrukt wat ik momenteel weleens mis. Gewoon stilte en rust om me heen. Geen gillende en schreeuwende geluiden. Is dat vreemd, word ik nu een oude man? Met de kinderen dagelijks thuis valt me de afgelopen maanden steeds meer op aan wat voor lawaai de kinderen (en dus ook ik) blootstaan.
Ze kijken, net als de rest van de jeugd, graag naar vloggers, tiktok filmpjes en wat al niet meer. Maar ieder filmpje begint steevast met een schreeuwende persoon die je het gevoel moet geven dat je echt iets mist in je leven als je dit filmpje niet gaat kijken. Waarna het natuurlijk negen van de tien keer eindigt in een anticlimax. Had je daar nu zo voor moeten gillen, dat je schoenveter is gebroken? Ik geef maar een voorbeeld.
Degene die het hardst ‘schreeuwt’ krijgt de aandacht. Stel je voor dat je je vlog begint met een rustige openingszin, brrr, weg kijkers. Nee, direct knallen met die hap. Moord en brand schreeuwen, ook al heb je niks beleefd. Blijkbaar is dit de enige manier om aandacht en kijkers te trekken. Met als gevolg dat ik ’s ochtends vaak mijn eerste bakkie doe met dit geblèr, terwijl stilte het enige is dat je je zou willen wensen op de vroege ochtend.
Ja, ik weet het, ik word oud 🙂 Maar ik geef het u te doen hoor, wakker worden met een vlog op tv. De jongste is verslaafd aan dit soort dingen en staat ook nog eens vroeg op. Gevolg is dat ik, zeker in deze tijden, iedere dag dus ongewild toehoorder ben van de vlogs die Sara kijkt. De dag start bij ons meestal met een zogeheten familievlog, een vlog waarin een familie zichzelf en de kinderen dag en nacht filmt.
Een gezin, dat ongetwijfeld zal bestaan uit hele lieve mensen, maar die op de vroege ochtend bij mij een hoog irritatiegehalte opwekken. De eerste hap van mijn ontbijt moet ik nog nemen, als de eerste familieperikelen al door de beeldbuis heen gedenderd komen. Gillende koters, ruziënde ouders, kleine ongemakjes die uitvergroot worden tot complete drama’s, hou op, wat een ellende.
Vervolgens is het vaak de beurt aan 2 jongens die zichzelf iedere dag een uitdaging geven. De gehele dag iets eten met een roze kleur, of iets verzinnen dat de ander niet mag. Het kan niet op, gek is niet gek genoeg. Maar het ergste is, daar gaat mijn stilte. Ik weet niet met wat voor apparatuur deze knullen hun video’s opnemen, want al zet ik het volume van de tv op 2, dan nog komen ze door de geluidsbarrière heenzetten.
Toen van de week zelfs ’s avonds dit soort video’s nog te horen waren in onze woonkamer, was ik het even spuugzat. Rust en stilte wilde ik en wel meteen! Ik ben een rare op dat vlak, want lang zeg ik er niets van. Maar als het dan eenmaal een bepaalde grens heeft gepasseerd bij mij, ben ik het ook direct goed zat. Het was in ieder geval de hoogste tijd om weer even grenzen aan te geven.
Misschien ben ik inderdaad een oude z.k aan het worden, maar dag en nacht in dat soort herrie wordt me echt teveel. En de eerlijkheid gebiedt te zeggen, dat dit soort lawaai bovenop de normale hoeveelheid geluid komt. Dus bovenop het dagelijkse gekissebis van de dames, muziek waarop gedanst wordt en wat al niet meer. Dan merk je toch echt wel, dat we alle drie al een lange tijd op elkaars lip zitten.
Ik snak naar een moment van stilte en rust, terwijl de kinderen van gekkigheid af en toe niet meer weten wat ze moeten doen. En ja, dat gebeurt natuurlijk ook in de woonkamer. Maar de woonkamer is van ons alle drie, dus vind ik dat er ook wat ruimte moet zijn voor mijn wensen. Heel oubollig, ik weet het, maar soms even wat stilte is wel zo fijn. Ook zij zullen moeten leren rekening te houden met anderen.
Of ben ik nu te streng? Maar ze mogen hier al zoveel, ik zeg weleens gekscherend dat het huis van hun is en ik bij ze inwoon 🙂 Dus daarom zijn er weer wat grenzen gesteld aan het kijken van dit soort ‘schreeuwvideo’s’. De hoofdtelefoon wordt weer wat meer gebruikt. Zij blij, ik blij. En dat ze ’s avonds dan mee willen zingen met de film Mama Mia, dat is alleen maar leuk.
Het gaat mij er ook niet om dat we in een rusthuis komen te wonen, zeker niet. Dat is ook onmogelijk met een vader die zelf gek is van muziek. Maar volgens mij is af en toe stilte zelfs voor het gemoed van de kinderen bevorderlijk. En u zult het met me eens zijn, dat er wel een enorm verschil zit tussen muziek en om aandacht schreeuwende video’s wat tolerantiegrens betreft.
Het lijkt mij dat kinderen op deze manier ook langzaamaan immuun worden voor als er eens echt wat interessants is. Aangezien ieder filmpje het absolute monopolie wil op aandachtsgebied, lijkt mij dat juist hierdoor geen enkel filmpje echt maximale aandacht krijgt. Dat zie ik ook gebeuren bij mijn kinderen. Ze scrollen vaak door de filmpjes heen, zonder nog echt te kijken wat er nu daadwerkelijk gebeurt.
Je ziet het ook op muziekgebied bij jongeren, een compleet album van een artiest beluisteren is er niet meer bij. Bepaalde nummers worden beluisterd, meer niet. Wie beluistert er nu nog een conceptalbum als “the wall” van Pink Floyd“?! Waarom zou je, als artiest zijnde, nog een heel album maken? Op Spotify is er in een handomdraai een complete songlist van losse nummers van diverse artiesten gemaakt.
De songs worden in de praktijk ook steeds korter, met al heel snel de climax van de song. Anders is de interesse in het nummer verloren, voordat het refrein is begonnen. Het is een ‘vluchtige’ maatschappij geworden. Lees er dit artikel maar eens op na, als het u interesseert. Daarin wordt precies de verandering in muziekland beschreven waar ik het over heb.
Tja, dus op dat vlak word ik ook een oude man. Ik schrijf het liefst complete nummers, die je soms wat vaker moet beluisteren om het geheel tot je te nemen als luisteraar. Ik kan gerust 20 catchy refreinen schrijven, zonder me te bekommeren om het gehele nummer. Het zou misschien nog makkelijker ook zijn, maar ik haal daar geen voldoening uit.
Steeds meer besef ik dat stilte, ook in een muzieknummer, geweldig mooi is. Het kan de opmaat vormen tot een apotheose of juist de nadruk leggen op andere gedeelten van de song. Wat dat betreft zijn de latere albums van Talk Talk een grote inspiratiebron voor me. Mark Hollis was zijn tijd flink ver vooruit met een album als Spirit of Eden. Schrijven wat je zelf wilt, niet wat men van je verwacht.
Probeer maar eens het album Spirit of Eden te beluisteren. Laat de muziek bezinken, beluister het vaker en je zult, behalve steeds weer nieuwe dingen, vooral ook pure schoonheid ontdekken. Het is net als met bepaalde klassieke stukken die, hoe vaak je ze ook hoort, je steeds weer blijven verrassen en in vervoering blijven brengen.
Tot zover deze blog over stilte, ik ga me langzamerhand weer onderdompelen in het alledaagse lawaai van het gezin 🙂 Dat is ook het mooie, het afwisselen van stilte en lawaai. Zo moet het ook. Mijn gehele leven in een stilte doorbrengen lijkt me verschrikkelijk als wel omgekeerd. Nee, net als met zoveel dingen in het leven, er moet een balans zijn.
Ik wens u een fijne week toe en tot de volgende blog.
Groetjes, René
Schrijf je in voor de nieuwsbrief en mis niets meer. Het is geheel vrijblijvend en uitschrijven kan altijd.
Het is vaak herrie overal, nu met een paar dagen mooi weer gaat iedereen weer herrie in zijn tuin maken. Dan doen wij onze tuindeur maar weer dicht. Ook tijdens het tv kijken, zelfs bij goede programma’s laten ze vaak hele irritante muziek tussendoor horen. Bij de reclame gaat het geluid sowieso altijd uit. De vloggers waar jij het over hebt kennen we hier zónder kinderen niet, maar het lijkt me geen pretje. Gelukkig dat er hoofdtelefoons bestaan.
Mooi geschreven, René en weer prachtige foto’s erbij! Ik hou zelf heel veel van lezen en van klassieke muziek. (Speel zelf fagot).
Lekker in het hoekje van de bank met een boek, dat is toch wel fijn.
Ik woon alleen , dus dat is gemakkelijk te realiseren. Jouw tijd van rust om je heen komt ook ooit, René. Geniet intussen maar lekker van je meiden, mét alle lawaai dat daarbij hoort!
Groetjes Janny
He Rene ik weet nog goed dat mijn knullen naar tekenfilmpjes keken met drukke muziek en schelle stemmetjes. Vreselijk en helemaal vroeg in de ochtend. Heel veel sterkte en veel plezier met je Meiden. Het is de tijdgeest. Liefs, Gerry