Rust doet de mens goed, dat bleek maar weer aan het begin van de meivakantie. De kinderen waren een paar dagen in Zeeland en sinds ruim een jaar had ik even tijd voor mezelf. Echt tijd voor mezelf. De eerste ochtend werd ik wakker omdat ik meende mijn jongste te horen roepen. Als zij wakker is, roept ze me namelijk altijd.
Gelukkig drong vrij snel tot me door dat dat helemaal niet kon en draaide ik me weer heerlijk om. Maar dat automatisme, zo duidelijk aanwezig 🙂 In het uurtje dat daarop volgde, ontstond de tweede ervaring veroorzaakt door rust. In mijn droom besprak ik met mijn schoonzus een probleem waar we eigenlijk Ellen voor nodig hadden. En terwijl we dat zeiden, zat ze in ene weer op de bank.
Ze was er gewoon weer en nam deel aan het gesprek. Dat terwijl ik ook in mijn droom besefte dat ze eigenlijk dood is. Door die schok barstte ik in een flinke huilbui uit en dat was lang geleden. Die huilbui was ook in dromenland, want toen ik wakker schrok, waren mijn ogen droog. Maar het voelde evenzogoed als een opluchting, een bevrijding, even die onderhuidse spanning van me af te kunnen huilen.
Die ochtend was het alsof er een verhullende deken van me werd afgetrokken. Doordat ik alle tijd had voor mezelf en mijn gedachten, besefte ik al heel snel in wat voor malle molen we de laatste jaren terecht zijn gekomen. En zoals ik in de vorige blog al vermeldde, besefte ik ook hoezeer deze rust nodig was om alles weer even op een rijtje te zetten.
Ook dit jaar dendert alles maar door en ga je, of je wilt of niet, mee in de vaart ervan. Door alle coronatoestanden is er werkelijk haast geen tijd geweest om even op adem te komen of om op jezelf te zijn. In zo’n tempo heb je blijkbaar als mens eerder de neiging om maar gewoon door te gaan. Verstand op nul en overleven. Je komt er niet aan toe om te bedenken wat jezelf zou willen.
Nu komen bij mij vaak dingen in ene samen, zo ook in dit geval. Toevallig had ik net het mooie boek “De kolibrie” van de Italiaanse schrijver Sandro Veronesi uitgelezen. Een meer toepasselijk boek voor mijn gemoedstoestand had ik niet kunnen bedenken. Het gesprek in het hoofdstuk ‘zuurstofmasker’ tussen hoofdpersoon Marco en psychoanalyticus Daniele vormde een geweldige aanleiding voor mij om weer eens flink bij mezelf te rade te gaan.
Waar word ik gelukkig van, wat zou ik het liefste willen? Twee vragen, puur gericht op de ik-vorm, die min of meer de kern vormen van dat hoofdstuk en die ik mezelf die eerste ochtend maar weer eens voorlegde. Al snel kwam ik tot de conclusie dat ik best wel goed bezig was, maar dat alles door tijdgebrek weer een beetje ondergesneeuwd was. Het allerbelangrijkste zijn voor mij de kinderen, punt uit.
Hun leven moet nog een aanvang nemen en voor hen ben ik er. Dat staat ver boven alles. Vervolgens bedacht ik me dat ik blij word van de dingen die ik nu doe. Schrijven, fotograferen, componeren, wandelen. Kleine dingen die mijn leven enorm verrijken. Ik heb geen grote en wilde plannen die ik nog wil realiseren. Ik hoef niet op wereldreis, nee, laat mij zo maar lekker voortkabbelen.
Dat vooral wil ik en rust en ruimte tot creativiteit. Ik ben geen kluizenaar, ik hou van mensen, vind het geweldig om met ze in contact te komen. Maar, en dat is gewoon een feit, ik ben geen type die behoefte heeft aan een grote vriendengroep. Ik heb genoeg mensen om me heen, mensen die me nemen zoals ik ben. Bij wie ik me vertrouwd en rustig voel en dat is genoeg. Ik hou niet van grote groepen, drukke feesten.
Ik heb het geprobeerd, maar dat ben ik niet. Heb het geprobeerd omdat Ellen van feesten hield. Heb het geprobeerd voor de kinderen omdat ik dacht dat dat moest. Dat ik anders een verkeerd voorbeeld zou geven. Maar nu in deze coronatijd, nu we als maatschappij gedwongen op afstand van elkaar leven, merk ik dat de kinderen geen seconde hebben getaald naar heel veel mensen over de vloer of naar verjaardagen gaan.
Ellen was dus juist wel zo iemand en daar heb ik me lang aan proberen te conformeren. Ik dacht dat het zo moest en dat mijn gedrag maar vreemd was. Maar dat is het niet, het is gewoon wie ik ben. Dat accepteren levert heel veel rust op. Ik ben iemand die makkelijk praat, met een niet geplande agenda, die houdt van positiviteit en van mensen.
Maar die tegelijkertijd het heerlijk vindt om in de anonimiteit op te gaan, zich het meest veilig thuis voelt op zijn kamertje. Misschien spreekt dit allemaal zich tegen, maar het is wie ik ben. Het beeld van een sociaal iemand klopt, maar het beeld van een einzelgänger klopt ook. Deze twee, ogenschijnlijke, tegenstellingen vormen wie ik ben.
En zo wil ik zijn, zo voel ik me het meest gelukkig. Ik besefte die ochtend dat dit juist een punt is waar ik nog aan moet ‘werken’. Het zelf accepteren dat mijn manier van in het leven staan, geen verkeerde manier hoeft te zijn. Dat je moet zijn zoals je wilt zijn, ongeacht het idee dat de buitenwereld over je heeft. Iedereen is in ons huis welkom, met de hele wereld wil ik een praatje maken. Maar de grote groepen en bijeenkomsten zoek ik niet op.
Niet omdat ik mensenvrees heb, nee totaal niet. Niets zo interessant als de communicatie tussen mensen. Maar gedoseerd contact graag, kom je tegelijkertijd tot veel betere gesprekken 🙂 En ik moet dus vooral geen angst hebben dat ik geen goed voorbeeld voor de kinderen zou zijn met deze levenshouding. Juist als ik me anders zou voordoen dan ik in werkelijkheid ben, zou het een slecht voorbeeld zijn.
Sociaal gedrag en behoefte aan op jezelf zijn, kunnen gerust hand in hand gaan. Het vormt geen onoverkomelijke tegenspraak. Het beste bewijs vorm ik nota bene iedere dag zelf. Ik voel me, naar omstandigheden, absoluut gelukkig. En, even belangrijk, ik heb niet het idee dat ik de wereld om me heen ongelukkiger maak met mijn gedrag. Zeker mijn kinderen niet.
Sterker, als ik zo leef, voel ik me het meest senang en kan ik ook op de beste manier voor mijn kinderen zorgen. Vol vertrouwen en energie. En de meiden weten, iedereen is hier altijd van harte welkom. Al zit het huis bomvol vriendjes en vriendinnetjes, juist gezellig. Ik zal de eerste zijn om er een jolige boel van te maken. Maar vaders zoekt het zelf niet op 🙂
Laat vaders maar lekker kneuterig zijn dingetje doen. Namelijk zorgen voor de hapjes, de drankjes en een beetje de boel ‘opschudden’ om vervolgens zich weer heerlijk terug te trekken. En nogmaals, gezien hoe de kinderen het doen in het leven, leidt mijn gedrag echt niet tot sociale stoornissen bij de meiden. Die weten heel goed vrienden om zich heen te vergaren en te genieten van het leven.
Dat was dus voor mij een waardevolle conclusie zo op de eerste ochtend van de vakantie. Even rust om dan te ontdekken dat je het allemaal nog niet zo verkeerd doet. Dat je er mag zijn, zoals je nu bent en geen concessies hoeft te doen aan je levensstijl. Nergens voor nodig, het gaat goed zo. Deze gedachte maakte me tot een gelukkig man en gaf me weer energie voor 10.
Die boodschap wilde ik in deze blog met jullie delen. Een blog volledig in het teken van mijzelf, maar ook een blog die, tijdens het schrijven ervan, me een heerlijk opgeruimd gevoel gaf. Iets dat ik zelden over mezelf zeg, maar wat ik oprecht dacht na het schrijven ervan: “Jochie, je mag trots zijn op jezelf. Al ben je misschien een rare kwibus, zo gek doe je het allemaal nog niet”.
Een groter compliment kon ik mezelf niet geven, en dat, het geven van een eigen compliment, is een rariteit in mijn leven hoor. Dat mag u gerust weten, maar het voelt goed kan ik u verzekeren. Misschien een idee ook voor uzelf, af en toe een compliment voor jezelf maken, het kan echt geen kwaad 🙂 Heb een fijne week!!
Groetjes, René
Schrijf je in voor de nieuwsbrief en mis niets meer. Het is geheel vrijblijvend en uitschrijven kan altijd.
Zoals jij het doet ,alle dagen weer, krijg jij van mij ,
een heel groot COMPLIMENT 👍
Veel liefs
Gerard & Leny
Ik heb veel bewondering hoe je dit allemaal weer doet.
Dat ik dit las gaf voor mezelf ook een inkijk hoe het ook kan.
Groetjes Daniëlla
Contacten zijn wel belangrijk, maar dat hoeft zeker niet met meerdere mensen te zijn. Vaak praten mensen tegelijk en weet je niet naar wie je moet luisteren . Zelf hou ik ook niet van grote groepen, dus ik begrijp je
best.
Groetjes, Carla.
Hallo René
Je geeft jezelf een compliment…..
En dat ben je ook waard. Iedere week lees ik je blog, je geeft een inkijkje in je leven. En wat ik lees is prachtig geschreven. Ik voel de liefde voor je meiden, je gemis en liefde voor Ellen, je liefde voor je hobby’s . En dat alles vind ik bijzonder. Dus ja…..je bent dat compliment zeker waard. Ik heb het idee dat je gewoon goed bezig bent.
Groetjes Jolanda