Plotseling is ze volwassen. Vandaag is het zo ver, mijn oudste dochter is 18 geworden. Absoluut een mijlpaal, een moment ook om even goed bij stil te staan. Want mijn hemel, wat is de tijd hard gegaan.
In achttien jaar, van baby naar volwassene. Van totaal afhankelijk tot zelfstandig mens. Ik weet, er zijn diersoorten die nog veel vlugger hun kroost als volwassen beschouwen, maar die 18 jaar zijn voor mijn gevoel ook omgevlogen.
Al die jaren heb ik haar mogen begeleiden in dit groeiproces. Van de eerste luiers tot nu, een leeftijd waarop ikzelf haar soms om advies vraag. Een periode waarin een klein mensje is uitgegroeid tot een prachtige en zeer bewuste jonge vrouw.
Een periode waarin veel geïnvesteerd is door mij, waarin mijn leven compleet is veranderd. Maar het is het dubbel en dwars waard geweest. De liefde, het vertrouwen dat wij samen onderling hebben opgebouwd, is onbetaalbaar.
We hebben in die 18 jaar veel meegemaakt, heel veel mooie momenten, maar zeker ook inktzwarte momenten. Het is vandaag daarom voor ons beiden ook wel een beladen dag.
Dit soort mijlpalen met elkaar beleven, doet tegelijkertijd ook het gemis aan Ellen extra voelen. Op zo’n mooie en bijzondere dag had ook gewoon je moeder moeten zijn, punt uit.
Gelukkig hebben we een fijne manier gevonden om haar er toch bij te betrekken. Behalve een weekendje weg met vaders, krijgt dochterlief namelijk binnenkort een tatoeage die betrekking heeft op Ellen.
Een prachtig, levenslang cadeau om de vrouw te eren die haar het leven mede heeft gegeven. Die er ‘gewoon’ bij hoort en voor altijd je moeder zal zijn. Ik weet zeker dat ze dit bijzonder waardeert.
Maar wat ze bovenal zou waarderen, is dat we deze mijlpaal vooral vieren. Haar levensmotto was niet voor niets “Geniet van het leven”. Nou, lieve mensen, laat dat nou toch allemaal gerust goed komen dit weekeinde!
Dochterlief is al flink aan het feesten en dat terwijl de eigenlijke feesten nog moeten komen! Dat zit dus wel goed. Laat haar maar gaan, ze redt zich wel. Ondertussen blijf ik gewoon stralen, stralen als de trotse vader van 2 prachtige dochters.
En dan na deze festiviteiten vol goede moed op naar de volgende mijlpaal. Het moment waarop mijn 2e dochter zo ver is. Zo ver, dat ik kan zeggen “Plotseling zijn ze volwassen!” En ik heb zo’n stil vermoeden dat ook dit moment sneller komt dan verwacht 🙂
Hoi René, ook deze mijlpaal is al even voorbij.
Alsnog Gefeliciteerd met je volwassen dochter.
Heel mooi zoals je jullie relatie omschrijft.
En leuke dingen met haar doet.
En wanneer krijgt ze de tatoeage, heeft ze zelf wat uitgekozen?
Lijkt me idd juist op zulke dagen dubbel, omdat het gemis van hun moeder altijd blijft.Maar jij doet hard je best en maakt er het beste van met je meiden.
Dat is heel bijzonder.
Bedankt voor het delen van je verhaal en weer een blik in jullie leven.
Op naar het volgende avontuur.
Groetjes Nanny. 🙋♀️👋