Hoi lieverd,
heb je nog iets aan je verjaardag gedaan? Wij hier hebben in ieder geval zeker bij je verjaardag stil gestaan. Ook via de post en sociale media zijn heel wat reacties binnen gekomen. Allemaal van mensen die jou absoluut nog niet vergeten zijn. Sterker nog, van mensen die je nog steeds ontzettend missen. Heb je nu kunnen zien dat al je angst om snel te worden vergeten, nergens voor nodig was?!
Maak je hier dus nu maar geen zorgen meer over. We hebben met een select gezelschap je verjaardag ‘gevierd’ in de Roemer. Op dezelfde plek als waar je wel eens eerder je verjaardag vierde. Een viering die heel waardevol is gebleken. Een moment ook om nogmaals te zien en te beseffen dat ik er met de twee meiden absoluut niet alleen voor sta.
Omringd door mensen die jou dierbaar zijn en die mij met de meiden op het juiste spoor houden. Pfff, ik was wel op na deze middag hoor. Dat mag je eerlijk weten. Al weken was ik er onbewust mee bezig, ik deed geen oog meer dicht. Continue was ik met je bezig, niet alleen meer overdag, maar nu ook nog eens ’s nachts. Nou ja, achteraf bezien is het me het allemaal waard geweest.
Zeker ook richting jou, omdat geen aandacht aan jouw geboortedag schenken, echt niet had gekund. Maar toen ik die avond thuis kwam, zul je me vast wel hebben horen zuchten. Niet vervelend bedoeld, maar ik was wel even klaar met alle ‘Ellen-activiteiten’. Nu even een paar dagen een iets kleinere portie Ellen graag, dat lijkt me wel zo gezond 🙂
Even op adem komen om toe te werken naar het volgende ‘hoogtepunt’, eind februari. Mijn hemel, wat een rollercoaster. Ik snak naar licht en warmte. Letterlijk ook, terwijl het absoluut geen koude winter is. Normaal heb ik helemaal geen problemen met de winter en zijn sombere dagen. Maar nu, dit jaar voor het eerst, snak ik naar de lente.
De eerste tekenen van nieuw leven, het lengen van de dagen. Hoe is dat bij jou eigenlijk?! Heb je daar ook nog dagen, maanden of sowieso het begrip tijd? Of is het bij jou één grote feestboel en heb je helemaal geen tijd om met dit soort futiliteiten bezig te zijn. Nou ja, ik hoef het ook voorlopig niet te weten. er zijn nog zoveel plannen voor de toekomst. Eerst daar maar eens aan werken, dan zien we over 50 jaar wel weer 🙂
Jij en verjaardagen, dat is toch als één en één is twee?! We hebben ze thuis gevierd, buiten de deur gevierd. Als ze maar gevierd werden. Dat heb je echt van huis uit mee gekregen. Als er iets bij jullie thuis heilig was, dan was dat wel het begrip verjaardag. Kun je je nog herinneren, al die verjaardagen bij je ouders. De gehele dag visite en wij als hardwerkend personeel.
“Ach zo druk zal het dit jaar toch niet worden?” En jawel hoor, verrassing, daar zat het hok alweer stampensvol 🙂 Jemig El, ik zat me laatst te bedenken dat van die hele woonkamer vol, het merendeel van de ouderen intussen ook overleden is. Als je nu dezelfde mensen zou willen uitnodigen, heb je aan één vierkante meter genoeg welhaast.
Ik kreeg afgelopen week ook foto’s van jouw laatste verjaardag toegestuurd. Foto’s waar jij glunderend en glimmend op staat. Wat had je daar hard voor gewerkt, een maand lang in een revalidatiecentrum. We vierden het in een zaaltje en waren eigenlijk al blij als je het een uurtje zou volhouden. Maar nee, niets daarvan, de hele middag was je het stralende middelpunt en liep je van het ene groepje naar het andere groepje.
Achteraf bezien was dat echt één van de hoogtepunten voor jou en ons in jouw hele ziekteproces. Wat een energie en wilskracht toonde je. We kregen stiekem toch weer een beetje hoop door jouw verschijning. Ja schat, je hebt ons aardig wat keertjes op het verkeerde been gezet. Want wat een hard gelag, zo ongelooflijk hard gewerkt door jou om uiteindelijk zo snel weer af te takelen 🙁
Wat dat betreft is het leven toch ook gewoon één grote vlucht naar de dood. We ontkennen het wel, maar het uiteindelijke doel van het leven is toch om ook weer te sterven. Nou ja, maar niet teveel aan denken, terug naar wat leukere anekdotes. Want afgelopen dagen hebben we ook wel mooie en leuke dingen mee gemaakt. Zoals het avondeten bij Anja en Carla, de dag voor jouw verjaardag.
De dames hadden een doosje met kaartjes besteld, zogenaamde ‘sterrenkaarten‘. Op ieder van deze kaartjes stond een vraag waar je op kon antwoorden. Vragen als “wat is je mooiste herinnering aan Ellen” of “wat was de grootste blunder van Ellen”. Eerlijk gezegd was ik in het begin bang dat dit soort vragen misschien teveel emoties zouden oproepen, maar het tegendeel was waar.
Ieder van ons had natuurlijk een ander antwoord op de vraag, doordat een ieder jou op zijn eigen wijze heeft meegemaakt. Hierdoor ontstond een ontzettend leuk en fijn gesprek aan tafel met kinderen en volwassenen, met jou als hoofdthema. We hebben uiteindelijk heel wat afgelachen. Neem de vraag over de grootste blunder van je.
De kinderen moesten direct aan een voorval in de bioscoop denken. Het moment waarop jij opstond om naar beneden te gaan en de kinderen een dame vlak daarna hoorden zeggen: “oei, daar gaat een moeder”! Niet voor het eerst besloot jij de trap op een geheel eigen wijze af te dalen. Ditmaal een soort koprol makend om beneden aan de trap weer vrolijk op te staan 🙂
Zo werd jij, uitgebreid beschreven in geuren en kleuren, ons terechte middelpunt deze avond. De kinderen zaten heerlijk op hun praatstoel. Vol enthousiasme en met glunderende gezichten zaten ze honderduit te praten. Voor Sara ook een mooi en leerzaam moment om te beseffen dat iedereen zijn eigen gedachten en herinneringen aan mama heeft.
De één dus aan de Ellen als mama zijnde, de ander als goede vriendin zijnde, een derde weer aan Ellen als partner zijnde. Zo had het dametje nog niet eerder naar mama gekeken. Later kwamen je broer en zijn vrouw ook aanschuiven bij het eten. Nou, toen werd het helemaal mooi. Daar kon een broer over zijn herinneringen aan Ellen vertellen. Kwam er weer een andere Ellen tevoorschijn 🙂
Over verhalen over jou gesproken, was het verhaal van je oude buurjongetje ook een prachtige. In de tijd dat jullie jong waren, was de film ‘Grease‘ ontzettend populair. Jij bezat een pocketboekje van de film, waarin ook alle songteksten stonden. Dat zul je je vast nog wel kunnen herinneren. Hier vroeg hij laatst naar. Of hij het misschien mocht hebben als wij er niets mee deden, als herinnering aan jou.
Dat boekje hebben we hem op je ‘feestje’ gegeven. Daar zul je het ongetwijfeld mee eens zijn. Wat mooi om te zien hoe ontzettend blij je iemand kunt maken met zo’n tastbare herinnering. Het boekje heeft duidelijk zijn juiste bestemming gekregen. Maar om terug te komen op het mooie verhaal, hij vertelde dat jullie vaak de songteksten uit het boekje zongen en rollenspelen deden.
Wat wilde hij toch altijd graag Sandy spelen, maar jij moest daar niets van hebben. Hij was een jongen, dus of ie wilde of niet, hij moest gewoon Danny van jou spelen!! Ik zie het al helemaal voor me, het past ook volledig bij jou. Niets geen afwijkende rollen, Danny is een man, dus die ben jij, punt uit!! Nou buurjongetje van Ellen, ik zou zo zeggen, leef je uit vanaf nu 🙂
En zo is jouw ‘feestje’ in de Roemer ongeveer gegaan. Menigeen zag er tegenop, maar uiteindelijk werd het precies zoals gehoopt. Een ongedwongen sfeer waarbij iedereen weliswaar zijn gedachten en verhalen over jou had, maar er bovenal ook veel gelachen en genoten werd. En er ook veel over andere dingen werd gesproken, waardoor het niet allemaal loodzwaar werd.
Dat had jij niets gevonden, als iedereen daar in een grafstemming had gezeten, dat weet ik zeker. Nou, we hebben ons best in ieder geval gedaan, maar nu even een paar dagen rust. Ik hoop dat je me nu een tijdje een goede nachtrust gunt, schat. Dat ik in ieder geval weer het gevoel krijg, dat ik mijn ogen open kan houden overdag. Dat is hard nodig, want de dametjes vragen ook al mijn aandacht.
Weet je al dat ik vrijdagavond met Sara naar haar eerste open avond van een middelbare school ga?! Onvoorstelbaar, vind je niet, ze is in mijn beleving nog zo klein. Maar ja, dat hadden we bij Anne ongetwijfeld ook. Snik, nummer twee begint zich ook enigszins voor te bereiden op een carrière na de lagere school. Gelukkig dat ze na dit jaar nog naar groep 8 moet, dus mag ik haar nog minimaal één jaar naar school brengen.
Nou lieverd, dat was hem voor deze keer. Ik ga weer verder met het dagelijks leven. Over een paar weken schrijf ik je weer, dan ongetwijfeld naar aanleiding van het feit dat je dan al één jaar niet meer onder ons bent 🙁 Ook zo’n ding dat onvoorstelbaar is, wat is het leven toch eigenlijk één grote race.
Je moet verplicht af en toe op de rem trappen om te voorkomen dat je uit de bocht vliegt of te snel de finish bereikt. Laat mij dan maar de slak wezen, ik hoef niet zo snel te gaan. De finish bereiken kan altijd nog, nergens voor nodig om ons daarvoor te haasten. Ik heb alle tijd, dat zul je vast wel begrijpen…..
Ik hou van je!!
Liefs, René
Schrijf je in voor de nieuwsbrief en mis niets meer. Het is geheel vrijblijvend en uitschrijven kan altijd.
Mooie brief aan Ellen René, ze zal vast trots op je zijn!
Lieve groet,
Ank
Wat een ontroerende brief is dat weer geworden, René, een ode aan Ellen.
En wat fijn dat iedereen Ellen herdacht heeft.
Liefs, Leny
Wat mooi om Ellen haar verjaardag zo te vieren , zo blijft ze toch een beetje in jullie leven.
Die sterrenkaarten vind ik heel goed idee om te doen, want iedereen heeft andere herinneringen .
Lieve groetjes, Carla