Hoi lieverd,
vandaag is het moederdag. Het leek me een geschikt moment om weer eens een brief aan je te schrijven. Moederdag 2019, wat een verschil met de vorige moederdag. Een jaar zit er tussen, maar het lijkt wel een eeuwigheid. Verleden jaar vierden we moederdag met jou als stralend middelpunt. Je was flink aan het re-integreren op het werk en niets leek ons in de weg te staan om weer voluit te genieten van het leven.
En kijk nu eens, een jaar later, mijn hemel, zo cru kan het leven dus zijn. Toch zijn we vandaag met jou bezig, wij alle drie. Sara heeft een mooi juwelendoosje voor je gemaakt op school met een prachtig gedicht erbij. De lieve schat heeft het de afgelopen dagen zelfs nog verstopt voor je zodat je het niet kon zien. Ik kan het niet nalaten het gedichtje even voor te dragen. Sara vond het prima dat ik dat doe, ik vind het zo knap gedaan door haar. Moet je horen wat ze aan je schrijft, als dat niet rechtstreeks uit het hart komt.
E van enthousiast wat je altijd was.
L van lief, je bent een hartendief.
L van lollig met je brede lach.
E van eerlijk dat je altijd tegen me was.
N van nooit gedacht dat je zo lief was.
Anne heeft een mooi schilderij voor je gemaakt en ik ben, behalve deze brief, bezig met een nieuwe song, een klein liedje over jou. Nee, we zijn jouw moederdag echt niet vergeten, ben je gek. De afgelopen dagen zijn er ook diverse vriendinnen van je langs geweest om even te kletsen en zelfs om een lekker taartje af te geven om jouw moederdag extra te vieren.
Wat had jij toch een goede neus voor vrienden, zelfs nu jij er niet meer bent vergeten ze ons niet. Maak je geen zorgen. Maar vreemd is het wel, moederdag zonder moeder. Hoe gaat het met je? Ik vind het fijn om te geloven dat je het nu goed hebt. Dat je vanuit de hemel ons aanschouwt onder het genot van een wijntje en hopelijk tevreden bent over hoe we het zonder jou proberen te rooien.
Persoonlijk vind ik het ook erg fijn dat ik iedere dag nu toch een soort van contact met je kan hebben. Als ik je urn vasthoud heb ik echt het gevoel dat je reageert, dat er een verbinding ontstaat. Er gaat een soort elektriciteit op dat moment door mijn lichaam heen en dat geeft me de kracht om de dag voort te zetten.
Heb je de eerste foto’s trouwens gezien die ik heb gemaakt met het nieuwe toestel, vind je het wat?! De komende tijd wordt het vast beter weer om er vaker mee bezig te zijn. Een fijn gevoel dat ik heb is dat bij iedere foto die ik maak jij meekijkt. Iedere vorm van inspiratie komt mede door de gedachten aan jou. Je zus zei al: “Nou fraai, vroeger wilde Ellen nooit met je mee de duinen in en nu is ze iedere keer met je mee!” 🙂
Lieverd, waar ik ook steeds meer over denk is wat er toch allemaal in jouw koppie omging die laatste periode. Je was moeilijk te peilen zoals gewoonlijk. Naarmate ik er meer over denk, geloof ik dat je zoveel van je pijn voor je hebt gehouden. Je groot hebt gehouden voor de kinderen en voor mij. Zoals jij die laatste vakantieweek nog genoten hebt, pfff, indrukwekkend. Zeker als je bedenkt dat je hierna nooit meer thuis gekomen bent….
Je hebt ons aardig op het verkeerde been gezet, waarschijnlijk wist jij al lang dat het slechter met je ging dan je deed voorkomen. Je verbood het me haast, weliswaar zonder woorden, om aan het einde te denken. Zelf was je wel flink aan het denken. Dit liet je soms in je opmerkingen doorschemeren. Neem nu je zorgen over mij met de kinderen.
Het zou volgens jou nog pittig worden als ik alleen de kinderen moest doen. Zelf dacht ik dat het wel mee zou vallen omdat ik toch al de huisman was en het huishouden bestierde. Niets is minder waar. Met terugwerkende kracht moet ik je zeker gelijk geven. Het verschil tussen denken alles te moeten doen en daadwerkelijk alles moeten doen is levensgroot. Jij voorzag dit al, een stuk eerder dan ik.
Weet je wat het óók is schat, met stilte kan ik wel redelijk omgaan, laat mij maar schuiven. Maar ik mis gewoon ons samenzijn, ons samenspel. Waar doe ik het allemaal nog voor, dat fotograferen, muziek schrijven. Jij was voor mij de motivatie om van alles te doen op creatief vlak. Nu moet ik op zoek naar een nieuwe motivatie. Als jij zei: “die foto vind ik niks”, wist ik juist dat ik die moest plaatsen.
Raar stel waren we toch eigenlijk hè, de rollen waren best omgekeerd bij ons. Jij, figuurlijk gezien, het mannetje, ik het vrouwtje. Jij op stap en de kroeg in en ik het huishouden bestieren. Jij ooit motorrijder, ik die nog niet eens weet hoe een bromfiets werkt. Ik genietend van de natuur, jij altijd op zoek naar het dichtstbijzijnde terrasje in die natuur.
Lekker was dat trouwens met die fanatieke rijstijl van jou in een auto. Af en toe fietsers per ongeluk afsnijden die dan altijd bloeddorstig verhaal aan de bijrijderskant kwamen halen. Leuk hoor, dat was natuurlijk precies mijn plek, ik die niet eens weet waar het gaspedaal zit. Jij lachen en ik me maar excuseren. Nou, de auto is weg hoor en geen haar op mijn hoofd die aan rijlessen denkt 🙂
Nee, de fiets en het openbaar vervoer is meer mijn ding. Een stuk relaxter, maar ja, dat vond jij weer niets. Zo kunnen we nog wel even doorgaan. En toch mis ik ons samenspel enorm. Die twee verschillende karakters die ook niet zonder elkaar konden. Zo versmolten na al die jaren. Van de week overviel me plotsklaps weer zo’n vast vertrouwd momentje.
Ik zat ’s avonds op de bank en wist eigenlijk niet waarop ik wachtte. Plotsklaps schoot het me weer te binnen, namelijk het geluid van jouw auto. Steevast wachtte ik, als jij avonddienst had, op het moment dat ik je de straat in hoorde rijden. Vervolgens het slot van de voordeur dat opengedraaid werd en dan de zekerheid dat je weer thuis was vanuit je werk. Zo vertrouwd en nu….. ik kon net zo goed naar bed gaan, waarom zou ik nu nog wakker moeten blijven, waar zou ik nu nog op moeten wachten.
Zo zie je maar, op allerlei manieren kom je iedere keer tevoorschijn in mijn leven. En daar ben ik ook blij mee. Niet voor niets ben je nog gewoon onderdeel van ons gezin. En of je wilt of niet, je gaat maar gewoon mee in mijn hoofd tijdens mijn wandelingen. Kan ik lekker tegen je aan kletsen en af en toe vragen wat je van de foto’s vindt. Ja, ik zal me ook goed insmeren tegen de zon, ik hoor je het al zeggen 🙂
Nou lieverd, dat was hem weer voor deze brief. Ik kan je nog veel meer vertellen, maar ik wil je niet langer ophouden. Net als wij moet jij ook ongetwijfeld aan je nieuwe leven werken. Nieuwe vrienden maken, oude bekenden weer terugzien, wat dan ook. Doe in ieder geval iedereen de groeten van ons daar en geniet van je wijntje. Maak jij het daarboven maar gezellig, dan doen wij dat hier wel.
Ik hou van je!!
René
Schrijf je in voor de nieuwsbrief en mis niets meer. Het is geheel vrijblijvend en uitschrijven kan altijd.
❤️
Lieve René,
hoe leeg is de stilte
nu jouw stem niet meer
weerklinkt in ons huis
hoe leeg is het zonlicht
nu jouw lach langzaam
vervaagt bij ons
voorzichtig kleurt de lente
dieper, in de naam van jou
op gezette tijden vlinder je
aan ons voorbij
om te laten weten dat je
voor altijd over ons zult waken
verbonden door dat wat liefde heet
vergezel je ons, op de reis die komen gaat
lieve groeten,
Marjon
p.s. wat ’n prachtige Sint Jans foto’s. geweldig René, blijf lekker foto’s maken, en laat Ellen meebeslissen, welke jij absoluut niet plaatsen moet!
Wat een prachtige brief en wat ben ik jaloers op de woorden die jij kunt vinden om datgene wat in je omgaat op te schrijven, om datgene wat je voelt uit te drukken in beeld en geluid!
Het komt wel goed met jou en de kinderen René. Dàt weet ik zeker!
Ontroerend, verdrietig en mooi.
Weer ontroerend geschreven René, Ellen blijft in je leven.
Het wachten op …. tegen beter weten in, toch wachten.
Het besef dat er niks te wachten valt, dat is heftig.
Zelf moet ik ook af en toe lachen, omdat we ze meenemen naar plekken waar ze anders nooit wilden komen.
Ha, nu gaan ze gewoon altijd met ons mee, of ze willen of niet.
Ellen zou trots op jullie zijn, maar dat weet je zelf ook 🙂
Als biker even stil nu.