Hoi lieverd,
komende zaterdag is het precies 2 jaar geleden dat jouw hart stopte met kloppen. Is het precies 2 jaar geleden dat je je ‘gewonnen’ gaf na een heroïsche strijd tegen een oneerlijke tegenstander. In een gevecht waarbij blijkbaar van te voren al vaststond wat de uitslag zou worden. Je koopt er niets voor, maar wat ben ik nog steeds ongelooflijk trots op de wilskracht die je toen hebt laten zien.
Voor mij nog steeds een bron van inspiratie als ik er zelf in deze hectische tijden weleens een beetje doorheen zit. Jij had geen keuze, jouw lot stond vast en toch ging je ervoor. Wat klaag ik dan, die totaal niet verwikkeld is in een gevecht van leven op dood, als ik het soms zat ben?! Oftewel, niet zeuren maar gewoon doorgaan.
Wat mis ik je, wat missen we je. Het gat dat je hebt achtergelaten, lijkt met het verstrijken van de tijd alleen maar groter te worden. Steeds meer koester ik de prachtige momenten die we samen beleefd hebben en raken de mindere momenten meer en meer in de verdrukking. Daar wordt nu met een glimlach op teruggekeken, waar kissebisten we nu eigenlijk over?!
In iedere relatie heb je zo zijn strubbelingen, daar kan een relatie alleen maar sterker door worden. Geen dag, werkelijk geen dag ben je uit mijn gedachten. Een vreemde spagaat, omdat ik tegelijkertijd best behoefte heb aan een nieuw contact. Steeds meer kijk ik naar de toekomst en hoe mooi het zou zijn dat met een maatje te kunnen delen.
Ik kan me daar ook niet schuldig over voelen, want jij bent bij uitstek een persoon die begrijpt wat alleen zijn is. Als er iets was waar jij niet tegen kon, was het juist dat wel. Ik denk dat jij één van de eersten zou zijn om me te feliciteren, als er een nieuwe vrouw in mijn/ons leven zou komen. Maar goed, het is geen bron van frustratie hoor, daarvoor houden de meiden me wel druk genoeg bezig 🙂 Komt tijd, komt raad.
Het kan ook heel goed zijn dat de huidige coronatijd de boel extra aandikt. Nu de sociale omgang met mensen bijna geheel stilligt, mis je het sociale contact des te meer. Maar het is ook een fase in het leven van de meiden, die ik zo graag met jou had willen overleggen. Anne met haar profielkeuze en Sara met haar keuze voor het voortgezet onderwijs. Al kan ik je over Sara intussen vertellen dat ze haar keuze heeft gemaakt.
De stoere, ze wist precies wat ze wilde. Laat dat maar aan Sara over. Wat nu moeilijke keuze voor de ouders, ik weet zelf wel wat ik wil! En dus gaat ze, als de inschrijving wordt geaccepteerd, naar een kleinere school in Bloemendaal. Niet naar de ‘fabriek’ met bijna 1900 leerlingen waar zuslief op zit, maar naar een school met zo’n 370 leerlingen.
Een hele goede keuze, wat jou?! Weliswaar een niveautje lager dan misschien mogelijk was, maar wel op de school die ze prefereert. Enne, volgens mij vinden wij beiden dat het geluk en plezier op school boven het moeten gaat. Als ze meer in haar mars heeft, komt ze er vanzelf wel. Daarbij, ze weet al jaren wat ze wil worden, namelijk schrijfster.
Laat Sara maar schuiven, die komt er wel. Toen ze me van de week vroeg waarom ze eigenlijk nog verder moest leren als ze schrijfster wil worden, antwoordde ik dat het waarschijnlijk niet zo zal zijn dat mensen direct je boeken massaal gaan kopen. Dus dat je er niet direct volledig je boterham mee zult kunnen verdienen.
Dan is het toch fijn als je iets achter de hand hebt. Dus een opleiding kan daar uitkomst in bieden. Anders kun je niet in je eigen levensonderhoud voorzien. Dat vond ze maar een vreemd antwoord. “Ik blijf toch gewoon bij jou wonen, pap? Dan hoef ik toch geen eigen geld te hebben?!”, luidde haar gevatte antwoord. Tja, dan kun je, als vader zijnde, alleen maar glimmen 🙂
De lieverd, ze was toch al lekker bezig van de week. Schrijft ze in ene een kaart, doet er 2 lolly’s en wat geld bij en loopt naar een vriendinnetje. Blijkt dat het vriendinnetje jarig is en Sara wilde haar graag wat geven. Gewoon spontaan, vanuit zichzelf. De oudste had laatst ook al zelf wat cadeautjes voor een vriendin gekocht, ook voor haar verjaardag, de schatjes.
Wat worden die meiden toch in ene groot, het gaat zo hard. Maar ja, dat geldt dus net zo goed voor jou. Uitgerekend in de dertiende brief aan jou, hebben we het over alweer het tweede jaar na jouw overlijden. Waar blijft de tijd?! Soms zou ik zo graag willen dat er een luikje of telefoonlijn was, waardoor ik even contact met je zou kunnen hebben.
Hoe gaat het met je, hoe is het daar, hoe kijk je naar ons, ben je tevreden over hoe we het doen? Allemaal vragen die ik je zou willen stellen. Heb je nog wel tijd om aan ons te denken, ben je omringd door allemaal bekenden, heb je daar ook een bank waar je heerlijk tv op kunt liggen kijken? Allemaal vragen en de antwoorden zal ik er zelf bij moeten verzinnen.
Want hoe mooi we het ook allemaal met woorden proberen te verpakken, hoe we de dood ook een plaats in ons aardse bestaan proberen te geven, het blijft allemaal zwaar k.t. We kunnen het hebben over geloof, over meer tussen hemel en aarde, maar zelf ben ik nog nooit iemand tegengekomen, die me kan vertellen dat ie is teruggekeerd uit de dood.
Iemand die me uit eigen ervaring kan vertellen dat er een andere wereld is, een wereld die misschien nog wel mooier is dan ons aardse bestaan. Ik ben niet graag sceptisch hoor, ik zou graag willen geloven dat dit allemaal waar is. Maar tot het tegendeel wordt bewezen, heb ik zo mijn twijfels.
Je jas hangt nog aan de kapstok, je mobiel staat voor je klaar, maar volgens mij kan ik wachten op jouw terugkomst tot ik een ons weeg. Ik ga er daarom maar vanuit dat je het prima naar je zin hebt op de plek waar je nu bent. Misschien een leugentje om eigen bestwil, maar ik moet ook proberen om te gaan met het pijnlijke besef dat je niet meer terug zult keren.
Vergeef me voor dat eventuele leugentje, maar anders ’trek’ ik het allemaal niet. Zou ik niet kunnen functioneren voor mij als wel voor de kinderen, zoals nu het geval is. Daarom ben ik niet in een hoekje gaan zitten treuren, maar probeer ik door te gaan met leven. Niet dat ik je niet mis, integendeel, maar anders zou alles hier tot ‘stilstand’ komen.
Ik heb de opdracht aanvaard om onze kinderen zo’n goed mogelijke start te geven in het leven. Om dat te doen juist óók namens jou en daarom moet ik wel zo in het leven staan. Ik leef voor twee, met liefde, maar ook ik moet verder. Ik denk ook dat je het me juist kwalijk zou nemen als ik in een hoekje zou gaan zitten.
Met alle liefde en kracht die ik in me heb, probeer ik me zo goed mogelijk van mijn taak te kwijten. De gedachten aan jou geven me de steun en energie die ik hiervoor nodig heb. Dank je wel lieve Ellen, dat je me nog dagelijks op deze manier helpt. Zo voeden we toch samen de kinderen op, onze kinderen!!
Lieverd, je bent absoluut nog niet vergeten door de mensen, maak je daar geen zorgen over. Wat er ook nog in ons leven mag gebeuren, je bent en blijft voor altijd mijn lieve Ellen en de geweldige mama van Anne en Sara. We gaan komend jaar weer ons best doen om volgens jouw motto te leven, hoe zwaar dat ook af en toe is.
We houden van je!!
René
“Geniet van het leven”
Ik lees elke keer je blog.
Hoe eigenlijk het dagelijkse leven is.
Heb een petje af voor julie.
Al 2 jaar geleden, wat gaat de tijd toch ontzettend snel. Jullie zullen haar altijd blijven missen, maar ik denk dat Ellen het heel fijn vind dat het goed gaat met jullie.
Groetjes, Carla.
Wat heb je dit weer mooi geschreven René. Door het lezen van jou blogs leeft Ellen toch nog een beetje voort voor mij, mooi om zo nog een beetje deelgenoot van jullie te zijn. Vergeten zal ik haar ook nooit.
Ga zo door René, ik wens jullie veel liefde en geluk😘