Deze week neem ik u mee op safari door de Kennemerduinen. Jawel, weliswaar niet op olifantenjacht maar ook in onze Nederlandse duinen kun je prima op safari. Neemt u maar eens kennis van alle gevaren en ontberingen die uw gastheer soms trotseert om u van de beste en meest spectaculaire foto’s te voorzien 🙂
Zo was ik pas geleden een ochtend heerlijk in de duinen. Op zich niets bijzonders zo op het eerste oog. Mooi weer, fris windje, wat wolkjes aan de lucht en lekker rustig. Helaas nog geen enkele libelle te ontdekken, daarvoor is het blijkbaar nog steeds te koud. Ik zou graag weer wat fraaie foto’s van deze prachtige beestjes hebben willen schieten, maar u zult het voorlopig nog even moeten stellen met de foto’s uit de blog van vorig jaar: “Deze week de afgelopen week“.
Plotseling hoorde ik wat geritsel in het struikgewas. Voor ik mijn toestel had kunnen pakken, schoot daar een prachtig gekleurde zandhagedis weg. Balen natuurlijk, want dat is iedere keer het probleem met die hagedissen. Je ziet ze haast niet en merkt ze vaak pas op als ze wegschieten. Gevalletje “helaas pindakaas”, ook dit keer.
Vol goede moed wandelden we verder. Een tijdje later, bingo, een fraaie vlinder. Rustig op het zand, genietend van het zonnetje. Dus daar gingen we, camera op statief, juiste lens op het toestel en voorzichtig naderbij kruipen maar. Nog een stukje, nog een stukje, adem inhouden en…… weg was de vlinder!! Ja hoor, konden we nu nog niet even 1 tel blijven zitten?! Awel, moeizaam maar weer overeind klimmen, het zand van de broek slaan en verder met de safari.
Op pad door een stukje bos, een fraaie afwisseling met al het zand. Al dat groen, nog enigszins nat van de regen van de vorige avond en een heerlijk ruikende omgeving. Genieten dus, totdat ik plotseling oog in oog stond met een paar Schotse hooglanders. Nieuwsgierig namen ze me op terwijl ik langzaam naderbij kwam. Het hart heftig bonzend, want het gevaar bestond natuurlijk dat zij mij op de hoorns zouden nemen. Indringer als ik was in hun leefgebied.
Snel kon ik wat foto’s voor u schieten, alvorens ik me met veel moeite een weg kon banen langs deze wilde beesten. De foto’s laten duidelijk zien hoe agressief de dieren waren. Ze lagen daar als het ware gewoon ‘in de aanslag’ voor mij. Ja, ik zeg het niet snel van mezelf, maar ik was toch best wel een dappere dodo, nooit een saai moment in de duinen 🙂
Nog geen 20 minuten later stuitte ik op een kudde wilde paarden. Heerlijk grazend van al het groene gras, zich niets van mij aantrekkend. Zo mooi om ook het kuddegedrag van de dieren te zien. Rustig grazen de paarden verspreid over een behoorlijk oppervlak, totdat één van de paarden gaat hinniken. Dan begeven ze zich rustig achter elkaar aan bewegend naar een volgend gedeelte. De leider voorop en de rest braaf volgend.
Wat een top ochtend was het toch, zoveel prachtige dieren in een relatief kort tijdsbestek. Na het fotograferen van de paarden besloot ik langzamerhand terug te keren naar de plaats waar mijn fiets stond. Deze had ik geplaatst bij het u inmiddels wel bekende Vogelmeer.
Eenmaal aangekomen bij de fiets besloot ik nogmaals te gaan kijken bij de plek waar ik de eerder genoemde zandhagedis had gespot. Dit was in een struikgewas aan de oever van het meer. Inmiddels was het een stuk drukker geworden in de duinen en waren de bankjes rondom het Vogelmeer bezet met genietende bezoekers.
Voorzichtig kruipend op de knieën onderzocht ik het genoemde struikgewas. De blikken trotserend van de argeloze wandelaars en totaal onverschillig voor de hier en daar omhooggetrokken wenkbrauwen. Het zou je toch maar gebeuren dat je de hagedis daar nogmaals zou aantreffen!!
De kers op de taart kwam, want de hagedis zat, verscholen in hetzelfde struikgewas, te genieten van het heerlijke zonnetje, met dicht bij hem in de buurt, zijn zwangere vrouwtje!! Hoe was het toch mogelijk, wat een geluk, de ochtend kon nu helemaal niet meer stuk.
Alle tijd kreeg ik om de dame en heer op de gevoelige plaat vast te leggen. De mensen om me heen moesten toch eens weten wat voor moois er te zien viel in hun naaste omgeving 🙂 Noem dit maar eens geen safari, wat een dierenrijkdom. Ja, kun je niets anders doen dan gewoon genieten en met een grote glimlach op het gezicht huiswaarts keren.
Het zijn ook dit soort momenten die een mooi tegenwicht bieden aan de mindere dagen momenteel. De dagen waarop je twijfelt of je het allemaal wel goed doet. De moeilijke en nieuwe momenten waarop je en de vader moet zijn die vertrouwen en troost biedt en tegelijkertijd de vader die opvoedt en corrigeert. Vooral richting de jongste is dat best wel lastig.
Ze is nog net te jong om te begrijpen dat we het nu toch echt met z’n drieën moeten rooien. Dat dit voor mij ook een moeilijke fase is. Los van de rouw om het verlies van de partner, ook om als mens mezelf weer opnieuw uit te vinden. Zodra ik haar corrigeer, heeft ze de neiging naar de oudste te gaan om hulp te zoeken. Onderwijl roepend dat ze mama zo mist, pijnlijk…..
Ze weet heel gewiekst gebruik te maken van de huidige situatie om zo haar grenzen te verkennen. Ook een vervelende situatie voor mijn oudste dochter want die heeft het gevoel dat ze haar zusje moet beschermen. Ja, dat wist u nog niet, maar ik ben een vreselijke tiran, een beul van een vader 🙂 Maar ja, het kan niet altijd gaan zoals de jongste wil, dat snapt u zelf ook wel.
Hoe feilloos kinderen dan de zwakke en pijnlijke plek weten te vinden om direct met ‘mama’ te gaan schermen, is eigenlijk heel knap. Continue probeer ik Sara dan ook te vertellen dat als ik haar corrigeer, ik nog steeds evenveel van haar hou. Sara vind ik nog steeds lief, alleen haar gedrag vind ik op zo’n moment wat minder.
Ach, het bekende opvoedwerk waar de meesten van ons ervaring mee hebben. Het verschil is nu alleen, dat ik het allemaal alleen moet doen. Voorheen konden Ellen en ik de rollen verdelen, maar nu ben ik boeman en trooster in één. Het zal gerust zijn weg wel gaan vinden. Het is even het wiel opnieuw uitvinden, we beleven gelukkig ook een hoop leuke dingen hoor!!
Zo zijn we bijvoorbeeld afgelopen weekeinde met z’n drietjes naar de film geweest. De dames hebben 2 uur mogen springen in een trampolinehal met pannenkoeken eten in een restaurant als afsluiter. En afgelopen zondag werden de dames nog onverwachts getrakteerd op een bootvaart door de Haarlemse wateren.
Wat dat betreft zijn we gezegend met zoveel lieve mensen om ons heen. Wat ik, eerlijk gezegd, persoonlijk de laatste tijd wel lastig vind bij al deze leuke activiteiten is dat continue knagende gevoel. Waarom ik wel en zij niet, waarom mag Ellen dit allemaal niet meer meemaken?! Dit deden we normaliter met z’n viertjes. Dat gevoel laat me maar niet los.
Ik weet dat Ellen niets liever zou willen dan dat wij op deze manier doorgaan met leven, maar op dit moment levert mij dat best wel een raar gevoel op. Een soort schuldgevoel, waarschijnlijk onderdeel van het rouwproces. Een vriendin zei al een tijdje geleden dat je niet hoeft te huilen om te rouwen. Dat huilen ben ik namelijk niet zo goed in.
Bij mij zit het proces meer in het 24 uur per dag aanwezig zijn van Ellen in mijn hoofd. Overdag bij alles wat ik doe of meemaak en ’s nachts in mijn dromen. Een rouwproces waarvan ik mezelf nog niet altijd bewust ben en waar anderen me attent op maken. Slapen gaat bijvoorbeeld niet zo goed, ik slaap kort en erg onrustig.
Het waren andere mensen die me er op wezen dat je waarschijnlijk heel wat verwerkt in je slaap. Daar had ik zelf nog niet zo aan gedacht. Nou ja, zo hobbelen we maar verder. Zwart en wit liggen momenteel dicht bij elkaar, al ben ik gelukkig niet iemand van uitersten. Dus het is nooit inktzwart en nooit oogverblindend wit in mijn leven. Daar ben ik wel blij om.
We blijven genieten van de kleine dingen om ons heen. En zo moet het ook. Er valt altijd wel iets positiefs te bespeuren, kijk alleen maar naar zo’n safari-ochtend in de Kennemerduinen!! Als ik van dat soort momenten niet meer kan genieten, dan mag u zich pas zorgen om mij gaan maken. Maar dat moment zal niet zo gauw komen hoor, daar waken wij wel voor. Kortom, heb een fijne week en tot de volgende blog.
Groetjes, René
Schrijf je in voor de nieuwsbrief en mis niets meer. Het is geheel vrijblijvend en uitschrijven kan altijd.
Lieve René,
Wat ’n prachtige foto’s en mooie ontmoetingen heb je daar in de duinen gehad. Geweldig ! En prachtig weten vast te leggen.
Hoe troostend kan de natuur zijn, waar je even weg bent van alles, en op kunt gaan in de schoonheid van, en waar we rijkelijk mee omringt zijn. Moeilijk te lezen hoe de jongste reageert, maar het is ook logisch, want hoe moet zij zich voelen, nu haar veilige leven op z’n kop staat, met ’t verlies van Ellen.
En ja, dan ben jij ’t dichts bij dus ook de pisang. Niet gemakkelijk.
Goed slapen is belangrijk, en ik hoop dat je met der tijd beter af zult gaan. Stukje bij beetje.
Knap hoe je het doet René, petje af.
Lieve groet,
Marjon
Wat mooi dat de hagedissen toch nog hebt kunnen fotograferen. Heerlijk ontspannend om te doen, dan ben je misschien toch even met je gedachten daarbij. Voorlopig zal Ellen toch in je hoofd blijven, het lijkt me erg moeilijk met kinderen die hun moeder missen , terwijl je haar zelf ook erg mist. Langzaam zullen jullie wel aan een leven zonder Ellen wennen , maar het gemis blijft.
Dag Rene,
Ik ben op zoek naar een landschapsfoto van de Wimmenummerduinen voor een virtueel kunstproject.
Ik zag een foto van jou op je website en zou deze graag willen kopen als dat mogelijk is, niet om aftedrukken maar om het beeld, dat ik voor deze omgeving heb ontworpen, te plaatsen.
Het gaat om de foto, die boven aan je website staat.
Wacht je antwoord af.
Met vriendelijke groet,
Loura van der Meule