Het zijn momenteel mooie, maar tegelijkertijd ook zware tijden. Het is hard werken, in velerlei opzichten. De maand december is altijd al een drukke maand, maar ditmaal is de maand ook extra beladen. Voor het eerst Sinterklaas vieren zonder Ellen, voor het eerst kerst vieren en ga zo maar door.
Het is ook precies de maand geweest waarin de uitersten van de ziekte zich regelmatig deden gelden bij Ellen verleden jaar. Het ene moment voelde ze zich goed, om vervolgens het andere moment weer helemaal ‘niets’ te zijn. Neem nu het vieren van Sinterklaas verleden jaar.
Ellen was thuis, we hadden surprises gemaakt en een gezellige avond met elkaar beleefd. Ze had ervan genoten en het was mooi om haar zo te zien genieten. Na afloop, toen de visite weg was en de kinderen op bed lagen, stelde ze voor om nog even wat te drinken met z’n tweeën.
Dat leek me een goed plan, dus ik haalde drinken en Ellen ging nog even naar de wc. Drie tellen later kwam ze terug, ging in bed liggen en plotseling was het weer alarmfase 1. Niets even nog wat drinken, maar een erg zieke Ellen met hoge koorts. Zo, vanuit het niets, binnen 3 tellen. Onvoorstelbaar, maar toch echt de realiteit op dat moment.
Niets nagenieten, direct de spoedeisende hulp bellen en overleggen wat nu te doen. Achteraf bezien zou een mens gillend gek worden bij zulke uitersten. Toen, op dat moment, accepteerde je het ‘gelaten’ en parkeerde je de emoties maar weer ergens ver weg. Werk aan de winkel en niet zo’n beetje ook. Dat beeld laat mij toch echt niet meer los als ik aan Sinterklaas denk. Dat zal voor altijd op mijn netvlies gebrand staan.
Het tekende ook de kracht van Ellen. Zodra het maar enigszins kon, wilde ze genieten. Niets rustig aan doen, meteen gebruik maken van een goede dag. Daarbij aangetekend dat ik absoluut niet weet of, wanneer ze die dag rustiger aan had gedaan, ze ’s avonds niet zo’n terugval had gehad. Daarvoor was de ziekte veel te grillig.
Zo is het een aardige drukte deze maand. In fysieke als wel geestelijke zin dus. Kinderen die afgelopen week liepen te stuiteren van opwinding omdat het bijna Sinterklaas was, het huis op zijn kop door alle surprise-werkzaamheden. Schoentjes die gevuld moesten worden, rijmen van A tot Z. En dan nog eens je hoofd vol met rondspringende gedachten. De dagen gevuld met flashbacks.
Maar toch was het weer gezellig. We hebben Sinterklaas namelijk gisteravond al gevierd. Ondanks al onze volwassen gevoelens en gedachten aan verleden jaar, blijft het geweldig om de glimmende en opgetogen koppies van die 2 meiden te zien. Daar doe je het voor. Een mooie, maar ook zware tijd. Nou ja, we hebben de eerste hobbel gehad, nu op naar kerst.
Dat wordt een stuk eenvoudiger. Totaal geen drukte hoor, hum, hum 🙂 Ditmaal staat ons het kerstkoor van Sara te wachten, de kerstmusical, het kerstdiner, een kerstboom en ga zo maar door. En geheel niet beladen, welnee, we denken gewoon niet aan hoe we kerst in het ziekenhuis hebben gevierd.
Hoe Ellen pas op oudejaarsavond de kerstboom voor het eerst kon zien, daar denken we vooral niet aan. Laten we eerst maar eens beginnen met het optuigen van de kerstboom, stapje voor stapje. Geen grote stappen willen maken in deze maand. Maar goed, het moet er toch van komen, zo’n eerste keer. Dus kom maar op!!
Naar aanleiding van de blog van verleden week, heb ik overigens wel stappen ondernomen om professionele hulp te zoeken. De dame die ons geweldig begeleid heeft tijdens de uitvaart van Ellen, Patty Duijn, is ook een dame die gespecialiseerd is in kinderen en rouw. Ik had contact met haar gezocht en de afspraak staat.
Hoe fijn is dat, een dame die niet onbekend voor ons is en wiens hulp dus veel verder gaat dan alleen maar de uitvaart verzorgen. Ze noemt zich dan ook een rouwdoula en heeft er net een boek over uitgebracht. Hulp bieden, niet alleen tijdens de uitvaart, maar zeer zeker ook erna. Ook hier heeft Ellen de hand weer in gehad, want zij wilde per se deze dame.
Een vooruitziende blik, die ons nu geweldig van pas komt. De reactie van de kinderen op de komst van deze dame was overigens wisselend. Waar het ene kind het prima vond, stond de ander direct te steigeren. “Oh nee, ik zeg geen woord. Wat moet ik met haar?!” U mag raden welk kind dat was, het evenbeeld van Ellen 🙂
Niet alleen de specifieke maandgebeurtenissen maken het druk, het gewone gezinsleven eist ook zijn aandacht. Zo ben ik op dit moment iedere dag één op één bezig met Anne en haar huiswerk. Anne kan het wel, maar het heeft haar interesse niet zo. Liever chillen op de bank met de mobiele telefoon, dan je inspannen voor iets waar je toch geen zin in hebt.
Ja, ook hier komt een “Ellen-trekje” om de hoek kijken, dat wil Anne wel niet horen, maar toch is het zo 🙂 Al op de lagere school begon Anne erover niet te hoog te willen beginnen. Geen vwo, maar liever havo. Anders moest ze zo hard werken en dat paste niet bij haar, de wijsneus!!
Nou aan zelfkennis geen gebrek hoor. Het komt volledig uit. Alleen kon ze toen nog niet weten dat je voor sommige vakken toch gewoon hard moet werken. Het ene vak ligt je beter dan het andere vak. En bij Anne hebben we het over de talen als probleemgebied. Maar of je nu op de havo, mavo, vmbo of wat dan ook zit, Duits blijft Duits.
Je kunt wel nog een onderwijsniveau lager gaan, maar dat is niet de oplossing. De woorden gaan niet veranderen en ieder kind zal ze er in moeten ‘stampen’, ongeacht het schoolniveau. Anne had de stille hoop dat als je je boek maar voor je neer legt, de woordjes vanzelf in je hoofd komen. Daarentegen gaan de andere vakken prima.
Dat is dan ook direct de grote valkuil. Omdat die vakken redelijk vanzelf gaan, zonder al te grote inspanning, had ze verwacht dat ook bij de talen te kunnen doen. Dat valt dus even vies tegen. Sluw als ze is, verzint ze iedere dag wel weer smoesjes om niet te hoeven ‘stampen’. Ja, en daar komt nu dus de grote, boze vader om de hoek kijken 🙂
Ik ben er wel klaar mee. Ik mocht al bij de schoolleiding komen om uit te leggen dat er niet meer meespeelde!! Nee hoor, het heeft echt niets met de situatie van thuis te maken, het is een karaktereigenschap die er al vroeg in zat bij Anne. Wel goed overigens dat ze zo alert zijn vanuit school.
Nou ja, en zo worden op dit moment de weken wel gevuld. Af en toe kijk ik wel even omhoog en vraag ik Ellen om hulp. Het is van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat flink doorwerken. Maar ja, er zal toch echt wel eens een tijd komen, dat het wat rustiger wordt. Dat mag ik in ieder geval toch wel hopen?!
Voor deze blog laat ik het hierbij. Ik moet mijn tijd dringend besteden aan andere werkzaamheden. Er blijkt nog een berg was te wachten, het huis staat nog op z’n kop en meer van dat soort ongein. Maar daar ben ik vast niet de enige in, dus daar klagen we niet over. Als ik nu snel ben, kan ik trouwens misschien nog wat tijd besteden aan het bedenken van nieuwe songs 🙂
Want dat wil ik nog wel even vermelden in deze blog. Dank voor jullie reacties op ons laatste nummer “Come to me”. Onverwacht waren jullie behoorlijk enthousiast, wat inhoudt dat we dit wellicht vaker gaan doen. Ik had verwacht dat jullie oren dicht zouden zitten van mijn kraaiengezang, maar blijkbaar dus niet 🙂
Het was echt wel een song buiten onze comfortzone. Jullie commentaren zijn een mooie motivatie om zo verder te gaan. Het plan is met ingang van het nieuwe jaar meer en meer optredens te doen. Tot nu toe is het daar niet echt van gekomen, maar komend jaar moet het toch echt gaan gebeuren. Chantal en ik willen er in ieder geval voor gaan 🙂
Ik wens u allen een mooie week toe. Mocht u nog Sinterklaas gaan vieren, veel plezier en tot de volgende blog!!
Groetjes, René
Schrijf je in voor de nieuwsbrief en mis niets meer. Het is geheel vrijblijvend en uitschrijven kan altijd.
Ha René,
Ja die decembermaand is een dingetje, kon je die maar stiekem overslaan en lekker met de meisjes even onderduiken… maar zo werkt het niet. Je moet er helemaal doorheen en misschien maar goed ook want de realiteit is dat jullie wel door moeten met elkaar en dat daar al die herinneringen van en over Ellen nu zo heftig terugkomen, zo’n eerste Sinterklaas, Kerst, oud en Nieuw. Heel goed dat je daar hulp bij gezocht hebt.
Ik wens jullie heel veel liefde bij en met elkaar deze maand.
Lieve groet,
Ank
Hoi René, moeilijk al die feestdagen voor het eerst zonder Ellen. Al die herinneringen van vorig jaar die uiteraard naar boven komen. Wel fijn dat je een fijne professionele hulp hebt waar over alle gevoelige emoties gesproken kan worden. Ik hoop dat het voor jullie allemaal gaat helpen.
Lieve groetjes, Carla.
Lieve René,
Had ik toch jouw blog niet ontvangen afgelopen donderdag !! Dat kan niet hoor. Ja, dan is de tijd daar, dat die feestdagen eraan komen, die jullie samen hebben doorgeworsteld, en zo te lezen, erg zwaar zijn geweest. Voor alles de laatste keer met Ellen, en nu voor de eerste keer alles zonder Ellen.
Verre van gemakkelijk, de dochters worden pubers, en daar sta je dan.
Fijn dat je ’n bekende dame erbij hebt gehaald, om jullie te helpen. Tja puberdames, opeens kun je weinig meer goed doen, hoe je ’t went of keert, want ze beginnen te puberen. Maak jouw borst maar nat René 😉 Ik hoop dat jullie handvatten krijgen aangereikt, waardoor jullie elkaar kunnen blijven vinden, in de tijd die komen gaat.
Heerlijk dat je zoveel kunt halen uit jouw muziek, en jouw mooie foto’s ! Dat geeft energie, en daarvan heb je nooit genoeg.
Ik wens je veel wijsheid toe.
Lieve groeten