Mama is nooit ver weg in ons huis, in allerlei opzichten. En gelukkig maar, want zo hoort het ook. Zo hangt haar jas nog steeds aan de kapstok en hangt haar ochtendjas nog netjes in de slaapkamer over de dressboy. Haar dagelijkse tas is nog steeds niet uitgepakt en haar mobiel is, na het overlijden, niet meer gebruikt. Als ik de mobiel nu zou opladen, zouden de laatste berichten dateren van rond haar dag van overlijden.
Ze staat, gezellig, bij ons in de woonkamer, met een mooie foto erbij. Aan de muur hangen 2 werken die haar herdenken. Dat voelt goed, voor mij als wel voor de kinderen. Mama is nooit ver weg. Het is absoluut geen vereringsplaats geworden bij ons thuis, zeker niet. Maar we ‘stoppen’ haar ook niet weg, ze maakt deel uit van ons dagelijks leven. We worden ook dagelijks nog ‘geconfronteerd’ met haar.
Neem nu afgelopen weekeinde. Het was toch nog mogelijk om te schaatsen op natuurijs. In de blog van verleden week had ik daar nog mijn twijfels over, maar koning winter zette zijn beste beentje voor. Dus schaatste Sara zaterdag op de Jan Gijzenvaart. Prachtig weer, een strakblauwe lucht en fijn ijs.
Ja, dan gaan je gedachten toch echt direct terug naar de laatste keer dat je daar met Ellen en de kinderen op het ijs was. Bij iedere foto die ik zaterdag maakte van de mooie winterse taferelen, schoten telkens mijn gedachten naar haar. Sara 3 jaar later weer op het natuurijs, alleen ditmaal zonder mama. Het blijft nog steeds onwerkelijk.
Ach en de oudste deed ondertussen ook een duit in het zakje hoor. Maar dan op haar eigen manier. Terwijl Sara met buren aan het schaatsen was en ik foto’s maakte, lag de oudste nog te ‘stinken’ in haar bed. Ook een trekje van mama, want die vond het ook heerlijk om uit te slapen. Dus toen wij de ochtend allang begroet hadden en de middag haar intrede deed, kwam zij eens voorzichtig haar bed uit. Schaatsen, welnee, laat mij maar lekker liggen 🙂
En zo genoten we alle drie op onze eigen manier van het prachtige weekeinde. Want wat was het mooi! Ik hoop dat u net zo genoten hebt van het weekeinde als wij. Onvoorstelbaar om ’s maandags wakker te worden en het te zien regenen. Het contrast met het schitterende winterweer van de dagen ervoor, kon welhaast niet groter zijn.
Maar goed, om terug te keren naar mama, de laatste tijd komt ze ook steeds meer tevoorschijn op andere vlakken. De oudste kijkt namelijk momenteel alle afleveringen van Grey’s Anatomy op haar laptop. Als er iets was, waar mama bij kon zwijmelen was het dit soort programma’s wel. Dacht ik hiervan ‘verlost’ te zijn, komt het via de oudste dochter gewoon weer vrolijk het huis binnen wandelen!
Dus daar gaan we weer, dokter X duikt met zuster Y in de bezemkast, patiënt A lijkt het te redden, maar redt het natuurlijk net niet. En ga zo maar door, ik heb er onbewust toch een hoop van meegekregen in al die jaren! Kan ook haast niet anders, want de tv was zo’n beetje het domein van Ellen. Als ze al thuis was, dan ’s avonds op de bank met in de ene hand een wijntje. In de andere hand haar mobiel en intussen de tv gestationeerd op dit soort programma’s. Mama ten voeten uit 🙂
Maar de invloed van mama reikt nog veel verder, blijkt. Want de jongste dochter zat van de week pontificaal films als ‘Dirty Dancing’ en ‘Grease’ te kijken. Heerlijk genesteld op de bank, lekker de liedjes meebrullend. Compleet opgaand in de film. Ja, de appel valt niet ver van de boom. Kom, als vader zijnde, dan nog maar eens aan met een verantwoorde jeugdfilm, als je heerlijk los kunt gaan op dit soort zwijmelfilms, kansloos!!
Dat zal Ellen goed doen, de wetenschap dat haar dochters een zelfde smaak hebben. Zo zie je maar, mama is nooit ver weg. Dit geldt voor mij ook op het terrein van de slaapkamer. Ik heb namelijk nieuw beddengoed gekocht. Het oude beddengoed deed me steeds aan de laatste maanden van Ellen denken. U moet weten dat wij al die jaren ieder onder een eigen dekbed lagen.
Dus hadden we al het beddengoed, zoals dekbedovertrekken, ook in de vorm van 1-persoons overtrekken. Maar dan van alles begrijpelijkerwijze 2 paar, waardoor er toch een soort van uniform dekbed op bed lag. De laatste maanden van haar leven sliep Ellen beneden in de woonkamer. Ze kon niet meer omhoog. Maar doordat wij ieder altijd al een eigen dekbed hadden, sliepen we nog steeds onder hetzelfde beddengoed.
Dus de kleuren die mama beneden op haar bed had, had ik boven op mijn bed. Ik merkte de laatste tijd steeds meer, dat die kleuren me eerder een vervelend gevoel gaven, dan een vertrouwd gevoel. Iedere keer als ik mijn bed weer zag, en de daarop aanwezige kleuren, schoten mijn gedachten naar die laatste periode. Dan zag ik Ellen weer beneden liggen, eenzaam in dat hoog-laag bed.
Dus na lang twijfelen, heb ik toch de knoop doorgehakt. De oude dekbedovertrekken zijn verdwenen en nieuwe zijn ervoor in de plaats gekomen. Met compleet andere kleuren, vooral dat. Het was wel even een dingetje, maar uiteindelijk ben ik blij dat ik deze keus heb gemaakt. Het is toch ook weer een stapje vooruit in het verwerkingsproces. Het accepteren dat mama, Ellen, niet meer terug zal keren.
Maar nogmaals, gelukkig blijven de herinneringen aan haar, mede door het gedrag van de kinderen, springlevend. Neem nu het voorval van een paar dagen geleden. De oudste heeft een soort van online toetsweek. Het is natuurlijk allemaal een beetje behelpen, maar toch is het belangrijk. Zelf zou ik ervoor zorgen dat ik alles klaar zou hebben liggen voor wat ik nodig zou hebben.
Zo niet die meiden van mij. Al weken weet de dame dat ze de oplader van haar telefoon bij een vriendinnetje heeft laten liggen. Dit is een redelijk unieke oplader, deze past precies op haar telefoon. We hebben nauwelijks soortgelijke opladers in huis. Kans en tijd genoeg gehad dus om hem even op te halen. Maar nee hoor, uitgerekend op de avond voor de toetsweek, om 22.00 uur, klaagt mevrouw dat haar telefoon leeg is 🙂
Maar nog vervelender, dat de enige oplader in huis die ze nog zou kunnen gebruiken, ook zoek is. Paniek in de tent, want zonder mobiele telefoon geen toetsweek! Grrr, moet dat nu weer op het laatste moment?! Dat was ook typisch iets voor Ellen, op het laatste moment de dingen doen. Het hele huis in rep en roer krijgend, waarna het meestal wel weer goed afliep, dat wel. Zo ook in dit geval werd er een oplossing gevonden.
Maar het gekke is, dat ik na dit soort acties altijd een verhoogd adrenalinegehalte heb, terwijl de dames rustig weer verder gaan alsof er niets gebeurd is. Hadden wij paniek dan, welnee joh, dat zie je verkeerd! We waren even wat meer gestrest, maar nu jij weer een oplossing heb gevonden, is er niets aan de hand, toch?! Ja, mama is nooit ver weg 🙂
Al moet ik eerlijk bekennen, dat ik dit karaktertrekje nooit zo kan waarderen. Niet dat ik altijd alles precies op orde heb, welnee, maar als iets moet doe ik het liever gisteren dan vandaag. Zeker bij klusjes waar ik geen zin in heb, je kan het maar gehad hebben. Dus zo’n adapter bij een vriendinnetje ophalen, had ik ongetwijfeld allang gedaan. Koud weer of niet, als ik dat ding maar weer zou hebben.
Ik doe mijn best om het de dames af te leren, maar ik ben bang dat, de genetisch bepaalde, invloed van mama te overheersend is 🙂 En de meiden beginnen mij net zo goed te kennen als hun moeder. Ze weten inmiddels dat ze een vader hebben die op dat soort momenten wel pruttelt, maar ze toch gaat helpen. Dat lijkt bij mij wel weer genetisch bepaald!
Telkens denk ik ze even in hun sop te laten gaar koken, maar op de ‘beslissende’ momenten regel ik het toch maar weer. Misschien geen goede eigenschap, maar het gebeurt vanzelf. En zo ziet u, we hebben allemaal onze goede en onze minder goede kanten. En gelukkig maar, want dat maakt ieder mens zo uniek.
Ik wens u allen een mooie week toe, geniet nog even na van de prachtige winterweek en tot de volgende blog!!
Groetjes, René
Schrijf je in voor de nieuwsbrief en mis niets meer. Het is geheel vrijblijvend en uitschrijven kan altijd.
Een heel mooi stuk.
Heb er van genoten om te lezen.
Daniëlla
Hahaha ik herken alles, het is een van der Puttenkwaal. Ik hoop ook altijd dat alles vanzelf weer goed komt. Zelfs dat een kapstok zichzelf aan de muur hangt of dat een kapotte warmtepomp zichzelf hersteld Altijd ijdele hoop. Ik ben blij dat Ellen altijd dichtbij is, daarom kom ik mede graag bij jullie. Dikke kus