Laat de dames maar schuiven. Als er iets positiefs uit het hele corona-gebeuren te halen valt, is het wel dat mijn twee meiden een behoorlijke sprong maken op het gebied van zelfredzaamheid. Waar ik verleden week nog een negatieve kant van deze periode belichtte, wil ik het in deze blog juist hebben over het positieve. Het continu met z’n drietjes zijn, leidt namelijk ook tot meer eigen initiatieven bij de meiden.
Zo gaan ze, als ze tegenwoordig eens eerder wakker zijn dan ik, zelf al naar beneden. Met het gevolg dat ik nog even heerlijk kan blijven liggen. Maar ja, ik moet het ook niet te bont maken. Daar zorgt de jongste wel voor!! Zo lag ik afgelopen zaterdag nog heerlijk te doezelen, toen ik Sara naast mij ‘papa, papa’ hoorde roepen. Eenmaal mijn ogen open, klom ze naast me in bed om heerlijk van de warmte te genieten.
Ze bleek al een tijdje beneden te zijn met haar grote zus. Op mijn vraag waarom ze me dan wakker maakte, volgde het logische antwoord: “Oh, maar dat wilde ik niet hoor, je mocht wel blijven slapen. Ik wilde alleen maar even testen of je al misschien wakker was” 🙂 Ja, fijn dan, heb ik weer, wat een lekkere flapdrol!! Nee, de waarheid is dat Sara het lang genoeg vond duren en besloten had mij uit het bed te timmeren. Zeker weten dat er niets mis is met papa, de schat.
Ja, als die wat in haar hoofd heeft, berg je dan maar. Laat haar maar lekker schuiven. Ze had ook al besloten die dag zelf voor vermaak te zorgen. Zuslief zou voor het eerst naar Amsterdam gaan en een hele middag alleen met papa, ja dag, dat gaan we mooi niet doen. Dus had ze besloten naar twee vriendinnen van ons te gaan. Zo gezegd, zo gedaan en zo had de dame had voor zichzelf een heerlijke middag geregeld, inclusief avondeten.
Het is ook zo’n mooi portret, je verveelt je nooit met haar. Erg eigenwijs, maar ook vastbesloten als ze iets wilt. Dol op creatieve dingen, dus zat ze bij de dames gebeiteld. Ze leerde die middag breien, ze mocht helpen koken, en meer van dat soort heerlijke activiteiten. Ik ben ontzettend blij dat de vriendinnen dat met haar ondernemen en stimuleren. Want al ben ik ‘geéénmancipeerd’ (heeft u hem?!), breien en koken en lekker fröbelen met allerhande stofjes bijvoorbeeld, is niet mijn sterkste kant.
Dus, mocht u zich geroepen voelen om mijn kinderen kookles te geven of wat dan ook, u bent altijd welkom 🙂 Sara ontspant zich ook altijd zo heerlijk bij activiteiten als haken en nu dan breien. Toen ik haar ophaalde zat ze pontificaal op de bank met 2 breinaalden, heerlijk breiend en tv kijkend. Het tafereel deed me denken aan mijn jeugd vroeger thuis, waar wel eens een oudere dame op bezoek kwam. Oma de Reus, die altijd vergezeld werd door haar breinaalden.
De hele middag of avond zat ze dan te breien, onderwijl met iedereen kletsend. Dat geluid van die tikkende naalden, een heerlijk nostalgisch gevoel. Geitenwollen sokken van oma de Reus en als er dan een gat in kwam, stopte ze het gat voor je. Kom daar nu nog maar eens om, als er tegenwoordig een gat in de sok zit, koop je nieuwe sokken.
Ach, die Sara, never a dull moment, een echte van der Putten. Heeft ze 2 minuten een nieuw shirt aan en gaat ze ketchup op haar bord doen. “Sara, pak een nieuwe fles. Deze is leeg en gaat sputteren. Zo direct zit het op je nieuwe shirt.” “Nee hoor pap, dat gebeurt echt niet”. Om vervolgens haar hele shirt onder te spetteren. “Sorry, pap” 🙂 Loopt ze dezelfde dag met een aardewerken kom de trap af. Een enorme knal, een ijselijk gegil en een kom onder aan de trap in duizend stukjes. “Sorry, pap”.
Als je al boos zou willen worden, is dat bijkans onmogelijk. (Al zou ik overigens niet weten waarom je boos zou moeten worden, want dit kan iedereen overkomen.) Want op dit soort momenten voelt ze zich zo schuldig. Ze vindt het dan zo zonde van datgene dat kapot is gegaan, daar is ze erg gevoelig voor. Meestal probeer ik haar dan maar met een grapje te kalmeren. Arme meid, ik ben allang blij dat ze zelf niet van de trap is gevallen.
En over grapjes gesproken, is dat een mooie aanleiding om het eens over de oudste dame te hebben. Laat die ook maar schuiven. Eerst was ze het huis niet uit te krijgen en nu is ze bijna niet thuis. Afgelopen weekeinde is de dame voor het eerst met een vriendinnetje wezen shoppen in Amsterdam. Ja, kleine meisjes, worden kleine dametjes. Maar ik had er het volste vertrouwen in, wetende dat Anne erg behoedzaam is.
De vader van het vriendinnetje bracht ze naar Amsterdam. Toen hij Anne kwam ophalen en vroeg hoe ik het vond, kwam daar weer eens de ouderwetse René met zijn slechte humor om de hoek kijken 🙂 Ik vertelde hem met een strak gezicht dat ik Anne goed had voorbereid. Ik had haar uitgelegd over de aluminium wikkel en hoe de naald en de lepel werkten. Nu kent de arme man mij nog niet zo goed, dus het werd even stil…..
Toen ik hem vervolgens vroeg hoe hij het vond dat z’n dochter voor het eerst naar Amsterdam ging, vertelde hij eerlijk dat ie het wel spannend vond. Aha, slechte timing van mijn grapje dus 🙂 Ik probeerde hem gerust te stellen en vervolgens gingen ze toch maar op pad. Later vertelde Anne dat de beste man in de auto toch nog maar even voor alle zekerheid bij haar informeerde, wat ik nu precies allemaal aan haar verteld had. Nou, Anne kent haar vader al langer dan vandaag….
Dit is gewoon de manier waarop haar vader met spannende dingen omgaat. Om de een of andere reden is humor bij mij altijd een soort van wapen om dingen te ontdoen van hun zwaarte. Ik vond het natuurlijk net zo spannend als de vader van het vriendinnetje. Laat je je dochter zomaar naar de ècht grote stad gaan. Gelukkig ging alles goed en had ze een leuke middag. En vader van vriendinnetje, nogmaals bedankt voor de goede zorgen voor de twee meiden, echt top!!
Ja, die Anne, ze heeft al zomervakantie. De jongste moet ‘gewoon’ nog 4 weken naar school. Nu maar hopen dat Anne zo lekker blijft ‘schuiven’, dan kan ik misschien nog een beetje op adem komen, voordat de zomervakantie begint. Mijn hemel, wat een jaar, ook dit jaar is rust ver te zoeken voor me. Nou ja, niet te ver vooruit kijken, gewoon maar per dag. Dan zien we wel weer verder.
Maar soms, heel soms, zou ik wel eens even wat vrijheid willen hebben. Ook eventjes zelf lekker kunnen ‘schuiven’. Regelmatig kijk ik naar Ellen en verzucht dan zachtjes, “wat doe je ons nu toch aan”. Beseffende dat Ellen hier natuurlijk niets aan kan doen. Maar oh, wat zijn het toch een rumoerige jaren, wordt het ooit nog wel eens weer een beetje normaal?
Ik wens u allen een heerlijke week toe en tot de volgende blog.
Groetjes, René
Schrijf je in voor de nieuwsbrief en mis niets meer. Het is geheel vrijblijvend en uitschrijven kan altijd.
