Toen ik vanavond naar je keek en je hoorde praten, realiseerde ik me weer eens hoe belangrijk ik voor je ben. Het vervulde me met trots maar deed tegelijkertijd pijn.
Pijn omdat ik niet aan al je verwachtingen zal kunnen voldoen. Hoe graag ik dat ook zou willen, het is een utopie.
Mijn gebreken, mijn reeds gevormde persoon, wat dan ook, er zijn bijzonderheden aan mij die mij maken zoals ik ben.
Voor jou ben ik op dit moment de spiegel van het leven. Naarmate je ouder wordt zul je gaan beseffen dat dit ver bezijden de waarheid is.
Niet alles is zoals ik lijk. Je zult gaan ontdekken dat er niet één beeld van het leven is. Het leven wordt subjectief door mijn spiegelbeeld aan jou doorgegeven.
De tijd heeft er vat op gehad. Het is in de loop der jaren gevormd, vervormd, opgebouwd, afgebrokkeld.
Aan jou de zware taak om eruit te nemen wat je kunt gebruiken en te verwijderen wat je stoort.
Om er vervolgens met je eigen ontdekkingen zelf een subjectief beeld van te maken. Al zou ik je alles wat goed is willen geven, dan nog zou dat onmogelijk zijn.
Je zult, net als een ieder ander, zelf moeten gaan ervaren hoe jij in het leven wilt staan. Het enige wat ik je in ieder geval kan meegeven, is zelfvertrouwen.
Geloof in jezelf, sta open voor anderen, luister, maar twijfel niet aan je eigen ideeën, je eigen dromen.
Je hoeft ze niet op te dringen, maar ze zijn wel eerlijk. Jouw ideeën, jouw gevoel, zullen maken tot wie jij zult zijn. Wat een ander er ook van zal vinden, verloochen ze niet, ze zijn van jou.
Misschien zijn ze niet altijd even mooi, even makkelijk te verdragen, maar wees er trots op, hoe dan ook. Ze vormen jouw identiteit, jouw ik.
