Ik zou je willen zeggen, ik zou je zoveel willen zeggen. Bijvoorbeeld wat voor een bizar jaar het toch weer is geweest. Een jaar dat volledig beheerst wordt door een minuscuul klein virusdeeltje dat de gehele wereld in zijn greep houdt. Dat de mens weer doet beseffen hoe nietig ie eigenlijk is met al zijn zogenaamde kennis en prestaties.
Inderdaad is de mensheid enorm ontwikkeld, vergeleken met een paar eeuwen geleden. Maar wat stellen we toch bar weinig voor. Het leven, o zo heilige leven, is niets meer dan puur geluk als je het mag beleven. Koester dat tijdvak waarin jij bent voorbestemd om, samen met miljarden anderen, het leven te mogen ervaren.
Neem deel aan dat geluk, geniet van dat prachtige cadeau, geef anderen net zoveel kans om ervan te kunnen genieten. Maar besef dat het eindig is en dat de eindtijd meestal wordt bepaald door het lot, niet door de mens zelf. Zo’n virus doet je maar weer eens beseffen hoe kwetsbaar onze soort is. Daar moet je niet bang voor zijn, zeker niet, maar juist daarom moet je, de jouw gegeven tijd, zo fijn mogelijk benutten. Daar weet jij alles van, toch?!
En nogmaals, gun je medemens ook dat geluk. Toch blijft een deel van de mensheid het maar niet begrijpen, naarstig op zoek als het is naar geluk puur voor zichzelf. We hebben dit jaar heel mooie interactie gezien tussen de mensen, maar ook de lelijke, egocentrische kant van de mens uitgebreid mogen bewonderen.
De mens die vooral in zichzelf gekeerd is en denkt dat alles om hem draait. De mens die zogenaamd volledige vrijheid wenst, maar wel geholpen wil worden als het misgaat. Ook op leidersniveau hebben we dit jaar weer vol afgrijzen kunnen aanschouwen hoe mensen kunnen zijn. Hoe één, enkel individu in staat is om een groot gedeelte van het kuddedier mens, volledig in zijn greep en visie te kunnen krijgen.
Kijk hiervoor bijvoorbeeld naar Amerika, je haren gaan er recht van overeind staan. Hoe, zichzelf intelligent noemende, mensen als hersenloze, makke schaapjes braaf achter hun leider gaan staan. Als de leider zegt dat de lucht groen is, dan is dat zo. Ook al ziet iedereen dat de lucht eigenlijk strakblauw is. Wat is dat toch met mensen?!
Zo meer ontwikkeld zijn we dus blijkbaar ook niet de afgelopen eeuwen, want hoe lang bestaat het sprookje al van Hans Christian Andersen “de nieuwe kleren van de keizer“?! Beangstigend om te zien dit soort volksmennerij eerste klas. De mens moet tegen zijn eigen soortgenoten beschermd worden. Ik ben blij dat je dat allemaal niet meer hoeft mee te maken.
Ik zou je willen zeggen hoe bijzonder dit jaar is geweest op het gebied van gevoelsleven. Van direct lichamelijk contact tussen mensen. Hoe het sociale leven van de mens in een volledig andere vorm is gegoten. Een jaar waarin en waarna we des te meer beseffen hoe enorm belangrijk sociale contacten zijn. Dat ene gesprekje, die ene knuffel, die warme handdruk, het geeft het leven zoveel meerwaarde.
Nu dit, noodgedwongen, allemaal nauwelijks meer kan, besef ik dat eens te meer. Mijn hemel, we hebben het er al een paar keer onderling over gehad, wat zou dit jaar voor jou verschrikkelijk zijn geweest. Mensenmens als je was, je zou gillend gek zijn geworden. Ik ben ‘blij’ dat als het toch je tijd moest zijn, dat gelukkig verleden jaar was.
Zo schrijnend om te zien hoe mensen dit jaar afscheid moeten nemen van hun dierbaren. Hoe mensen in hun laatste dagen nauwelijks omringd kunnen worden door liefde van hun dierbaren. Wat ben ik ‘blij’ dat je dat allemaal bespaard is gebleven. Dat we tot het laatste moment aan toe bij elkaar hebben kunnen zijn en jij de mensen hebt kunnen zien die je wilde zien.
Begrijp me niet verkeerd, je snapt gerust dat ik natuurlijk het allerliefste had gehad dat er nooit wat aan de hand was geweest. Dat ik je persoonlijk zou kunnen vertellen hoeveel ik van je hou, in plaats van dat te zeggen tegen een urn of een foto. Dat ik je in mijn armen had kunnen houden, je had kunnen beschermen tegen de ‘boze’ buitenwereld.
Maar ja, het lot heeft anders beslist. Daarom zie ik het nog als een soort van ‘geluk’ dat dit jaar je bespaard is gebleven. Een jaar waarin voor mijzelf, ondanks alle beperkingen, contacten zijn verdiept, er mooie vriendschappen lijken op te bloeien. Waarin sommige mensen naar de achtergrond lijken te verdwijnen en anderen hun plaats daarvoor innemen.
Een jaar waarin we, als gezin zijnde, niet in de steek zijn gelaten. Ik zou je willen zeggen hoe dankbaar ik daarvoor ben. Voor alle liefde om ons heen, alle aandacht en zorg. Hierdoor kan ons gezinnetje toch blijven functioneren. Lijken onze kinderen gelukkig te zijn en doen ze het goed. Je kan trots op ze zijn lieverd. Je hebt wat dat betreft mooi werk geleverd 🙂
Dat geldt trouwens ook op het financiële vlak. We komen niets tekort en dat is toch echt jouw verdienste. Afgelopen week heb ik jouw testament in werking kunnen laten gaan en lijkt, na bijna 2 jaar, het administratieve gedeelte eindelijk te zijn afgerond. Een testament waarin nadrukkelijk ook is gekozen om de toekomst van de kinderen zo prettig mogelijk te laten worden.
Nu ik hiervoor de papieren heb kunnen ondertekenen, heb ik het gevoel dat ik een enorm grote wens van je heb kunnen inwilligen. Je hebt het goed gedaan schat, je kunt zo trots op jezelf zijn!! Ik ben het in ieder geval zeker. Ik hoop dan ook dat je met een fijn en goed gevoel naar ons kijkt. Natuurlijk zijn er ups en downs, maar we proberen toch echt in jouw ‘geest’ verder te leven.
Te genieten van alles, het glas halfvol te blijven zien in plaats van halfleeg. We gaan ons opmaken voor de feestdagen. De kerstboom staat inmiddels in huis, wat heet, we hebben er zelfs twee. Zoals beloofd, heeft Anne een eigen kerstboom op haar kamer. Die zien we de komende weken niet meer beneden 🙂 De tuin wordt verlicht door vele lichtjes en de huiskamer is fraai gedecoreerd met mooie kerststukjes.
We zullen, als de omstandigheden het toelaten, samenkomen met vrienden en familie en daar ben jij gewoon bij. Als we proosten, proosten we ook op jou en ongetwijfeld zullen er weer een paar mooie verhalen over je tevoorschijn komen. Verhalen waarom we zullen moeten lachen, verhalen waar we stil van zijn. Dan gaan we op voor een nieuw jaar.
Een jaar waarin grote gebeurtenissen staan te wachten. Anne die haar richting gaat kiezen voor de komende jaren. Sara die een keuze gaat maken voor de middelbare school. De eindmusical van Sara, waar jij zo mee bezig was. Pffff., dat is nog wel even een dingetje hoor. Ik weet dat het nog maanden duurt, maar die musical zal wel een emotioneel bommetje worden.
Maar dat is dan maar zo. Het leven nemen met een lach en een traan, ik schaam me er niet voor. Ik hoop ook dat alsjeblieft volgend jaar eindelijk eens alles een beetje gaat normaliseren. Nu hoopt zo’n beetje de gehele mensheid hetzelfde op dit moment, dus wie weet. Ik gun het de meiden zo, maar zeker ook mezelf. Het leven heeft de laatste jaren alleen maar op z’n kop gestaan.
Spontaan weer naar een bioscoop of museum kunnen gaan. Het concertkaartje dat hier nu al een jaar ligt, eindelijk kunnen verzilveren. Mensen kunnen omarmen zonder angst, sowieso weer mensen zonder vrees in je omgeving kunnen hebben. Ach, al die dingen, klein en groot, die zo menselijk zijn. Die het leven zo verrijken. Ik hoop dat die dingen weer mogelijk worden. Maar goed, we zullen het zien.
Wat dat betreft ben ik een beetje lamgeslagen door de afgelopen jaren. Ik reken nergens op, dan kan ik ook niet gefrustreerd raken. Op zaken als het corona-virus heb ik toch geen invloed, behalve voorzichtig te zijn. We zien wel wat de toekomst brengt, we leven met de dag. Maar we leven wel positief ingesteld, dat is iets waar ik gelukkig zeker invloed op heb.
Nou schat, volgens mij eindig ik het jaar nu met dat ik alles toch tegen je heb gezegd 🙂 Het is tevens de laatste blog van 2020, ik ga met de meiden de kerstvakantie vieren. Begin januari zal er weer een nieuwe blog verschijnen. Om deze laatste blog feestelijk te ‘versieren’ en om jou in het spotlicht te plaatsen, beëindig ik de blog met een nieuwe song. Een song speciaal voor jou, getiteld: ” Ik zou je willen zeggen”.
Ik hoop dat je het nummer leuk vindt, het is in ieder geval met liefde gemaakt. Ik wens je enorm mooie feestdagen toe. Weet dat je in onze gedachten bent, gedachten vol liefde en genegenheid. Eet je niet misselijk aan de oliebollen en tot het volgende jaar. We houden van je!!
En de trouwe, lieve lezers van deze blog wil ik ook hele fijne feestdagen toewensen. Maak er, ondanks de vervelende omstandigheden, toch wat moois van. Ook al zul je waarschijnlijk niet omringd kunnen worden door een ieder die je zou wensen, probeer er toch van te genieten. De mensen zijn dan, fysiek gezien, niet in de nabijheid, hun liefde voor jou zal er niet minder om zijn.
Dank voor al jullie mooie, opbeurende, bemoedigende en liefdevolle reacties op de blogs dit jaar. Al reageer ik, meestal door tijdgebrek, niet op iedere reactie, ze worden allemaal gelezen en zeer gewaardeerd. Het voelt voor mij iedere keer weer als een warme deken om me heen. Wat zeg ik, om ons drietjes heen 🙂 Doe voorzichtig, blijf alsjeblieft gezond en tot in het nieuwe jaar!!
Groetjes, René
Schrijf je in voor de nieuwsbrief en mis niets meer. Het is geheel vrijblijvend en uitschrijven kan altijd.
Laat voor Sara een hoofdrol weggelegd zijn in de eindmusical🙏🏻 Op welke wijze ook xxx
Wat een prachtige song voor Ellen en ook mooie foto’s.
Het is inderdaad een raar jaar geweest, het begin van het nieuwe jaar wordt niet veel beter. Het wordt sowieso een rustige kerst voor de meeste mensen. Ik wens jullie hele gezellige dagen toe en vooral een gezond en gelukkig 2021. Tot volgend jaar.
Groetjes, Carla