“Ik weet het niet”, wat een fijne opener van het nieuwe blogseizoen zeg 🙂 Het is maandagochtend, de eerste ochtend waarop de kinderen weer naar school zijn. Dit na een lang verblijf thuis, vanaf maart, met als bonus nog eens zes weken zomervakantie. Ze snakten er dan ook naar. Eindelijk weer je klasgenoten zien, je onder leeftijdsgenoten begeven. Eindelijk verlost van die altijd maar aanwezige vader om je heen.
Voor mij ook eindelijk eens wat ruimte voor mezelf na al die maanden. Dus iedereen blij, zou je zeggen. Maar toch als deprimerende titel van deze eerste blog van het seizoen “ik weet het niet”. Het spijt me, maar het is de realiteit. Op alle vragen van mijn kinderen moet ik dit steeds als antwoord geven. “Hoe vier ik mijn verjaardag, mogen we nu wel naar school blijven gaan, wordt alles weer als vroeger”, op al dit soort kindervragen heb ik helaas maar 1 antwoord.
Maar dit geldt niet alleen voor de kindervragen, zelf zit ik ook met een hoop vragen. De toekomst is vaag. Zoals ieder jaar, maak ik bij de start van het nieuwe blogseizoen een soort van lijstje met plannen voor het komende seizoen. Maar ja, wat zou ik van dit seizoen moeten verwachten? Laten we in ieder geval maar hopen dat er weer enige stabiliteit optreedt in de wereld. Dat het duidelijk voor de mensen wordt wat wel en wat niet kan.
“Kan ik weer gaan optreden, kan ik me weer vrij onder de mensen begeven”, “blijven de scholen open”. Dit en nog veel meer onzekerheden teisteren het gemoed. Maar ik weet het antwoord niet, niemand weet dat op dit moment. Dus het beste lijkt me ‘gewoon’ door te gaan met het leven en niet teveel plannen te maken voor de toekomst. We zien het wel, de gezondheid gaat boven alles.
Dat probeer ik ook de kinderen als leidraad mee te geven. Kijk op dit moment niet te ver vooruit. Accepteer wat wel mogelijk is en probeer er het beste van te maken. We leven, we zijn gezond, dat is het allerbelangrijkste. Zorg voor je medemens en geniet voor zover mogelijk. Maar ja, als de jongste dan op de avond voor haar eerste schooldag vraagt of dit nu eindelijk wel eens een normaal jaar gaat worden, springen de tranen bijkans in je ogen.
“Ik weet het niet, lieverd”, luidde mijn antwoord. Waarna de jongste haar verhaal vervolgde met een betoog dat groep 6 niet normaal verliep, groep 7 niet en dat het niet eerlijk zou zijn als groep 8 ook weer anders zou verlopen. Het jaar met de eindmusical, het schoolkamp en wat al niet meer. Oh meid, wat gun ik je met heel mijn hart een normaal schooljaar, sowieso eens een normaal jaar, maar ik weet het niet.
Het wordt toch al een beladen jaar, met of zonder alle corona-perikelen. Ellen was zo bezig met het besef dat ze dit allemaal niet zou meemaken. Dat ze er niet meer zou zijn als haar jongste haar eindmusical had, als de schoolkeuze voor het voortgezet onderwijs gemaakt zou moeten worden. Het voelt voor mij nu al, alsof iedere dag van dit komende schooljaar voor twee weegt.
Zo’n belangrijke fase in een jong kinderleven, zoals groep 8 toch is, moet ik nu toch echt alleen in goede banen zien te leiden. Ik ga mijn best doen, maar ik zal gerust nog wel wat keertjes omhoog kijken en de hulp van Ellen vragen. Als ik nu al denk aan de eindmusical en geen partner, geen mama voor de kinderen….. Ook ik moet, geloof ik, dit jaar maar dag voor dag beleven. Laten we er maar het beste van zien te maken.
Ik weet het niet
De schoonheid van de nacht is gelegen in de stilte.
Een rust, zo sereen, een zwart vol kleuren.
De wreedheid van de nacht ligt verborgen in het onberekenbare.
Welke dromen komen er nu weer tot leven?
Ik weet het niet.
Kom je weer tot me en in wat voor vorm?
Ben je boos, maak je me kwaad, of misschien nog verdrietiger.
Maak je me wellicht blij, maar uiteindelijk altijd dat verlangen.
Een verlangen zo intens naar jou.
Vol vragen, maar antwoorden heb ik niet.
Ik weet het niet, ik weet eigenlijk niets.
Al die vragen van mijn kinderen over de toekomst.
Maar antwoorden heb ik niet.
“Wordt de wereld weer beter, pap”, ik weet het niet.
“Houden de mensen van elkaar”, ik weet het niet.
“Wordt je ooit weer verliefd, pap”, ik weet het niet.
Hoe moet het nu verder, ik weet het niet.
Ik leef, vol vragen, maar zonder de antwoorden.
Een ding weet ik wel.
Iedere avond maak ik me weer op voor de nacht.
Benieuwd naar wat er nu komen gaat.
Een ding weet ik wel, dat verlangen, zo intens…..
Maar maakt u zich niet ongerust, we hadden ondanks al deze vragen en zorgen ook een leuke vakantie hoor. We zijn heerlijk een paar weken weggeweest. Koffer inpakken en gaan met die trein. Maar ja, uiteindelijk was ik wel blij dat een ontzettend lieve vriendin ons, na 2 weken bivakkeren in een vakantiehuisje, met de auto kwam ophalen. Toen alle spullen in de kofferbak stonden en deze met moeite nog net dicht ging, slaakte ik een diepe zucht.
Hoe hadden we dat ooit weer mee naar huis moeten nemen als we terug ook met de trein waren geweest?! Wat een troep kan een mens binnen twee weken om zich heen vergaren. Ik begrijp er niets van. We hadden alleen maar geshopt in Apeldoorn en omstreken en een paar keer gewonnen bij de bingo. De jongste had alleen maar twee weken geknutseld en ik had alleen maar wat kleine boodschapjes ingeslagen. Nou ja, raar toch dat de auto afgeladen was?!
Wel moet ik voor komend jaar iets verzinnen voor de vakantie. Het verschil in leeftijd en behoeften van de twee meiden komt steeds duidelijker tot uiting. De jongste wil het liefst de gehele dag knutselen en meedoen aan activiteiten op het park. De oudste daarentegen heeft geheel andere behoeften. Die wil chillen, naar het strand, stadjes bekijken. Samen deden ze nauwelijks iets. Dus het schuurde af en toe wel tussen de dames.
Nou ja, ik heb nog een jaar de tijd om hier een oplossing voor te vinden. Komt tijd, komt raad. Misschien volgend jaar met meer mensen samen op vakantie gaan? Dan kunnen de meiden zich splitsen en is er voor elk wat wils. Als Ellen er nog was geweest was dit geen enkel probleem geweest natuurlijk, maar ja, het is niet anders. Ze moeten het met alleen mij doen en ik kan me onmogelijk tegelijkertijd splitsen. Dus nu heb ik getracht te laveren tussen ieders wensen.
Sowieso zal het normaliter niet meer zo lang duren voordat de oudste zelf op vakantie wil, slik…. Hoe mooi is het niet om met vriendinnen weg te gaan. Te gaan interrailen of een weekje naar een waddeneiland, ik noem maar wat. De paar keer dat ikzelf met de trein door Europa ben getrokken, staan me nog altijd bij als hoogtepunten. Je bent jong, flexibel, de tijd is aan jouw zijde.
Wat een avonturen waren dat, ik hoop dat de meiden dat ook willen gaan ervaren. Maar ja, voor hetzelfde geld houden zij juist van gemak. Als ze nu al een dag zonder wifi zitten, nou berg je dan maar 🙂 De tijd zal het leren, ik ben benieuwd. Zelf zou ik wel weer eens een paar dagen alleen weg willen. Niet omdat ik de kinderen zat ben, maar om dan gewoon eens te kunnen doen wat mij leuk lijkt.
Een klein hotelletje, of een bed and breakfast, en dan midden in de natuur. Heerlijk fietsen, wandelen, fotograferen, hmmmm. De laatste jaren staan de vakanties, logischerwijs, allemaal in het teken van het vermaak van de kinderen. We zijn al op zoveel mooie plekjes geweest in Nederland, waar we nauwelijks de omgeving hebben gezien. Die plekjes zou ik graag nog eens komen bewonderen in alle rust.
Ach, over een paar jaar is daar wellicht weer ruimte voor, voor je het weet willen de kinderen waarschijnlijk al niet meer mee op vakantie. Waarschijnlijk denk je juist dan weer met weemoed terug aan de vakanties die je met de kinderen hebt mogen beleven! De mens steekt raar in elkaar 🙂
Lieve mensen, de kop is er af, de zomervakantie is voorbij en de eerste blog een feit. Vanaf nu is het de bedoeling dat er iedere week weer een blog geplaatst wordt. Ik heb er in ieder geval zin in, ik hoop u ook 🙂 Ik wens u allen een prachtige week toe en tot de volgende blog!!
Groetjes, René
Schrijf je in voor de nieuwsbrief en mis niets meer. Het is geheel vrijblijvend en uitschrijven kan altijd.
