Ik heb er zo’n ontzettende zin in! Of dit nu de lentekriebels zijn, of op hol slaande hormonen, ik weet het niet. Feit is dat ik een ontzettende zin heb om iemand om de hals te vliegen, te knuffelen of wat dan ook. Gewoon even lekker tegen iemand aanhangen en energie opdoen. Die anderhalve meter regel verveelt me wat dat betreft nu al enorm. Dat is natuurlijk ook de boosdoener, die regel!!
Ik ben overigens blijkbaar niet de enige die behoefte heeft aan lichamelijk contact, de eerste wetenschappelijke artikelen hierover verschijnen inmiddels in de kranten. Zoals dit artikel in de Volkskrant, waarmee zelfs wetenschappelijk mijn behoefte onderbouwd wordt 🙂 Zo afwijkend is mijn gedrag dus niet. Het is iets normaals, iets menselijks dat in onze genen verankerd zit. Ik bedoel er ook niets seksueels mee, totaal niet. Het is gewoon het gevoel ervaren dat je niet alleen bent.
Navraag in mijn vriendenkring leert mij dat ook daar absoluut meer mensen zijn die dit gevoel onderkennen. Maar ja, zoals al beschreven in de blog van verleden week, wat doe je er mee?! Je kunt elkaar onmogelijk op dit moment ‘bespringen’, want wat voor gevaar levert dat op? Als je elkaar al zou aanraken, voelt dat bijkans alsof je aan onveilige seks hebt gedaan. Ieder mens reageert momenteel ook anders op die anderhalve meter maatregel.
Als ik buiten loop, valt me op dat de ene persoon je gewoon passeert, terwijl een ander in ene naar de overkant van de straat verhuist op het moment van passeren. Soms zie je mensen zulke vreemde capriolen uithalen, dat dat bijkans nog meer acuut gevaar oplevert voor de gezondheid dan het coronavirus zelf. Voor ze het weten liggen ze onder een auto, met dat krampachtige gedrag. Je hebt wat dat betreft ook best wel ‘macht’ over bepaalde mensen momenteel.
Zo stond ik met Sara in de supermarkt in het gangpad van de chips. We waren de enigen, want de rest durfde niet te passeren. Ja, daar hebben we dan toch wel even om gelachen en de tijd genomen om een lekkere zak chips uit te kiezen en even een klein dansje midden in het pad te houden. Daar had ik toch even zo’n zin in 🙂 Op dat moment was het echt even óns gangpad, hoe vaak gebeurt zoiets nou?! Gelukkig begrepen de mensen de humor ervan, want het is eigenlijk zo bizar…..
Tegelijkertijd was ik pas geleden in een doe-het-zelf zaak, vol met oudere mensen. Braaf hield ik afstand, maar de overige aanwezigen waren druk bezig met hun jaarlijkse tuinplantjes aanschaf. Wat nu afstand houden, wat een onzin! Ze banjerden overal dwars tussendoor, zonder enige afstand te bewaren. Zelfs mij werd het wel een beetje te gortig. Dat is dan weer het andere uiterste van verantwoord en voorzichtig met elkaar omgaan. En ik maar denken dat we deze regel mede zo streng naleven om de oudere, iets kwetsbaarder mensen, onder ons te beschermen.
Ja, en dan loop je ’s avonds een rondje door de natuur en dan krijg je toch zo’n zin…. Zin om te breken met alle regels. Al die dieren met hun paringsgedrag, hun prachtige rituelen om elkaar het hof te maken. Wat zullen die ons toch uitlachen op dit moment. Ik ben zo jaloers op ze, onbekommerd als ze kunnen genieten van de lente en van elkaar. Vogels die vrij door de lucht zweven, zich laten meevoeren met de wind. Alleen en met elkaar, heerlijk genietend van het prachtige weer. Ik wil ook weer die vrijheid!!
Verleden week was ik in de duinen, ik had er even zo’n zin in. Bewust ging ik pas ’s avonds heen en het was dan ook ontzettend rustig. Ik beleefde een prachtige zonsondergang. Wat een heerlijk vrij gevoel gaf dat, vrolijk fluitend fietste ik weer richting huis. Totdat ik halverwege werd aangehouden door de boswachter. Ik kwam er met een waarschuwing vanaf, maar eigenlijk hoorde ik een boete te krijgen. Na zonsondergang moet je namelijk uit de duinen zijn.
Nog nooit heb ik problemen ondervonden met het iets later vertrekken, omdat je anders natuurlijk nooit een zonsondergang kunt vastleggen. Maar aangezien diverse jongeren op dit moment de duinen blijkbaar als een prima hangplek beschouwen, wordt er flink gecontroleerd. Logisch natuurlijk en dat vertelde ik de man ook. Maar hij was flink knorrig, waarschijnlijk doordat hij de gehele dag al mensen liep te waarschuwen. Ik heb maar vriendelijk een fijne avond gewenst en ben verder niet in discussie gegaan. Weg vrijheidsgevoel, ook in de duinen momenteel dus strenge controles.
Als we het trouwens hebben over het gebrek aan fysiek contact, valt mij op dat ik de laatste tijd steeds vaker naar foto’s van Ellen kijk en me dan probeer voor te stellen hoe zij ‘voelde’. Ze komt dan als het ware weer tot leven voor me. Vreemd genoeg kan ik alles voor me halen wat betreft gevoel, maar hoe Ellen rook, haar geur kan ik me op dit moment niet herinneren. Het inspireerde me tot onderstaande woorden.
Jij en ik
Zie ons toch eens stralen.
Mijn hand losjes op je schouder gelegd.
Ik blijf net zo lang kijken tot je bij me bent.
Ik streel je, woel door je haren.
Mijn hand voelt het oppervlak van jouw zachte huid.
Ieder plekje van jou kan ik me herinneren.
Weet ik van hoe het voelt.
Even zijn we weer samen en dat is fijn.
Als vroeger, als gewoon.
Maar hoe bijzonder lijkt dat nu, dat gewone.
Dat wat zo vanzelfsprekend was, wordt nu gekoesterd.
Iedere herinnering aan jou wordt zorgvuldig verpakt.
Opgeslagen om nooit meer te vergeten.
Tevoorschijn gehaald als de behoefte daar om vraagt.
Dag lieve schat, voor vanavond laat ik je verder met rust.
Mijn ogen verdwijnen van ons samen, voor eeuwig vastgelegd.
Een foto, één portret vertelt het hele verhaal.
Jij en ik, voor altijd samen.
Nog een paar dagen en dan hebben de kinderen meivakantie. Daar hebben we toch zo’n ontzettende zin in, maar niet heus. Wij alle drie, zelfs de kinderen dus, zitten eigenlijk niet te wachten op deze onderbreking. Het huiswerk dat de dametjes momenteel krijgen, vormt een welkome onderbreking op het monotone ritme. En dan krijg je in ene 2 weken vrij, terwijl er toch al niets te doen is. Arme kinderen 🙁
Ik heb ze afgelopen weekeinde dan ook maar laten shoppen op internet. Ze mochten wat leuke spullen uitzoeken, waarmee ze de meivakantie denken door te komen. Ach, het zal een druppel op een gloeiende plaat zijn, maar ieder beetje helpt. Sowieso hadden ze een leuke ochtend door het mogen shoppen op mijn rekening. Ja, daar hebben de dames wel altijd zin in.
Zelf probeer ik er ook maar het beste van te maken. Veel experimenteren met fotografie, zoals u ongetwijfeld gemerkt heeft in deze blog. Maar ook binnen de muziek meer bezig met het instrumentale gedeelte van onze songs. Leve de moderne tijden wat dat betreft, want ik kan geen noot pianospelen en toch plaats ik hieronder als bonus een song van ons. De song “Come to me” is al eerder geplaatst, maar dit keer heb ik de song voorzien van pianopartijen.
Ik ben benieuwd wat u van deze versie van het nummer vindt. Smaken verschillen, maar onvoorstelbaar toch, te bedenken nogmaals dat ik zelf geen noot gespeeld heb. Ik had er gewoon even zin in 🙂 De serieuze kant hier achter is natuurlijk dat ik in mijn creativiteit weer een stukje minder beperkt word. Grote kans dus dat u binnenkort een song van ons kunt verwachten, waarbij de basis is gelegd door pianospel.
De eerste ideeën hiervoor spoken reeds door mijn hoofd. Maar ja, het opnemen hiervan met de zangeres zal nog wel even op zich laten wachten door de huidige situatie. Het zij zo, niets aan te doen. Met deze woorden beëindig ik de blog voor deze week. Blijf voorzichtig doen, geniet evenzogoed van het mooie weer en tot de volgende blog!!
Groetjes, René
Schrijf je in voor de nieuwsbrief en mis niets meer. Het is geheel vrijblijvend en uitschrijven kan altijd.
