Voor Dorien, een bijzondere vrouw
Dank voor alles, het ga je goed….
Het wordt tijd voor vakantie. Nog 2 weekjes en dan barst de zomervakantie in alle hevigheid los. Zes weken hebben de kinderen vrij en kunnen ze volop papa terroriseren 🙂 Nee hoor, we gaan de komende weken lekker van elkaar genieten. We zijn alle drie hard toe aan wat vakantie. Wat een jaar…..
De afgelopen jaren was het al nooit normaal in de zomervakantie. Iedere keer was Ellen ziek of moest ze een operatie ondergaan. Dit wordt, hopelijk, de eerste vakantie in jaren die gewoon gaat verlopen. Geen ziekte, geen gewijzigde plannen, gewoon een paar weken op reis en gezellig dagjes uit.
Het is natuurlijk evengoed geen gewone vakantie, verre van. De eerste vakantie met z’n drietjes, zonder Ellen. Dat zal wennen worden. Iedere dag zitten mijn dames nu met mij opgescheept. Benieuwd of ze dat 6 weken gaan volhouden 🙂 Normaliter nam ik altijd de eerste weken van de vakantie voor mijn rekening, waarna Ellen de laatste 3 weken ook altijd vrij was.
Dan konden we heerlijk met z’n vieren van alles ondernemen en was het echt ‘quality-time’. Nu moeten we het toch echt met z’n drietjes rooien. Wel hebben er al vrienden toegezegd de kinderen af en toe mee te nemen. Dat is wel zo fijn, in de eerste plaats voor de kinderen zelf. Af en toe een ander gezicht en een andere insteek werkt alleen maar verfrissend.
Voor mijzelf is het natuurlijk ook prettig, dan kan deze oude man af en toe even op adem komen 🙂 Ook gaan we een aantal dagen in een huisje op een vakantiepark. Ook dat zal wennen worden voor de meiden, want we gaan met de trein. Dus niet zoals vroeger de auto compleet afladen en het halve huis meenemen op reis. Nee, braaf gedoseerd spullen mee, passend in één rolkoffer.
Ik moet eerlijk zeggen dat de kinderen het vooruitzicht van met de trein gaan, wel leuk vinden. Ze hebben er geen enkele moeite mee, althans, daar laten ze niets van merken. Nou ja, we zullen wel zien hoe het allemaal gaat verlopen. Feit is dat we dringend toe zijn aan vakantie. Momenteel zijn Anne en Sara op school met de laatste weekjes bezig.
Anne krijgt nog een proefwerkperiode en zal er nog even hard voor moeten leren en Sara is al echt een beetje aan het ‘afbouwen’. Die Sara, ze heeft het afgelopen week gered hoor, de avond 4-daagse. Vol trots mocht ze op vrijdagavond haar medaille ophalen. Ze werd op de Grote Markt ingehaald met bloemen en snoep. Zo leuk om te zien.
De dame is sowieso langzamerhand aan het veranderen. In de diverse blogs heeft u kunnen lezen dat ze de laatste tijd nogal moeite had om een weg te vinden in onze nieuwe gezinsstructuur. Dit leverde weleens de nodige problemen op, maar het lijkt erop dat ze haar weg gevonden heeft. Daar ben ik erg blij om.
Ze scoorde afgelopen week aardig wat bonuspunten met haar gedrag. Zo viel ze me ettelijke malen spontaan om de hals om me te knuffelen. Uitroepend dat ze zoveel van me houdt, ja, daar kan een mens alleen maar gelukkig van worden. Ook begint ze meer en meer te ondernemen. Ze begint weer te ‘stralen’.
Mooie anekdote is ook het volgende. Van de week zette ik thee met een theezakje van een beroemd merk. Op de labeltjes van dit merk staan altijd vragen. De vraag op het label was ditmaal: “Welk talent zou je willen hebben?”. Sara gaf toen als antwoord: “ik zou een vlecht willen kunnen maken”. Haar vriendinnetje gaf als antwoord: “ik zou terug willen naar mijn oude hockeyteam”.
Toen ik wegliep zei Sara plotsklaps dat ze een talent voor mij wist. Nieuwsgierig draaide ik me om. Ik wilde het antwoord natuurlijk wel weten. Vervolgens zei Sara: “ik wilde dat je kon toveren. Dan kon je mama terug toveren”. Ja, dan slik je wel even. Wat een mooi talent, was het maar waar. Hoe kleine dames dus blijkbaar toch heel erg met bepaalde onderwerpen bezig zijn.
Haast nooit laat ze iets blijken over het verlies van haar moeder. Braaf geeft ze de foto van Ellen iedere avond een paar handkusjes en wenst haar welterusten. Maar voor het overige laat ze weinig merken. Nou, ik vermoedde het al, maar nu weet ik het zeker. Ze is er op haar manier meer mee bezig dan wij denken, de schat.
Wat ook erg leuk was om te zien was dat Anne meer van haar moeder heeft dan ze toegeeft 🙂 Toen Sara afgelopen vrijdag werd ingehaald, is Anne na afloop daarvan met een goede vriendin en mijn schoonzus op een terrasje wat wezen drinken. Nota bene op het terras van Studio, een café op de Grote Markt.
Het café waar mama in haar jonge jaren bijkans woonde volgens de overlevering. Het mooiste is nog dat toen de volwassenen weer weg wilden, Anne nog helemaal niet wilde. Ze zat wel lekker en wat haar betreft kon er nog wel een drankje genuttigd worden. Precies haar moeder, ja Anne, of je wilt of niet…. 🙂
Ook Anne begint overigens langzaamaan de weg omhoog weer te vinden. Weliswaar nog steeds vol emotie maar wel weer met betere resultaten op school. De focus is weer terug, net op tijd voor de proefwerkweek. Ik vind het echt knap hoor van mijn meiden, hoe ze het doen na zo’n turbulente periode. Wat een kanjers zijn het toch!!
Zelf ben ik ook toe aan vakantie. Ik ben na het overlijden van Ellen in volle vaart doorgegaan. Zolang een mens maar bezig is, hoeft hij niet te denken. Maar nu wordt het toch echt wel even tijd voor een pas op de plaats. Even een paar weken geen blog, geen muziek. Ja, begrijp me niet verkeerd hoor, de blog is een geweldige uitlaatklep voor me. Jullie reacties zijn me zeer na aan het hart.
Maar even alles de boel laten is wel zo verstandig. Lekker genieten van de kinderen, lekker genieten van elkaar. Ik zie er best wel tegenop, de vakantie, maar zie er ook naar uit. Het zal gerust confronterend worden en mijn gedachten zullen ook vrij spel krijgen in deze rustige periode. Maar blijven weglopen voor deze gedachten door hard te werken is ook geen optie. Dat is ook nooit mijn bedoeling geweest.
Dus u zult het na de blog van volgende week even zonder de blog moeten doen. Nou, daar zult u vast geen moeilijkheden mee hebben 🙂 Misschien dat ik nog wel iets plaats, dat weet ik nu nog niet, maar niet iedere week. Mocht u zich dus nog niet ingeschreven hebben voor de nieuwsbrief, is dit misschien het juiste moment.
Zo krijgt u vanzelf bericht wanneer er weer wekelijks een blog geplaatst wordt. Het kost niets, het is geheel vrijblijvend en uitschrijven kan op ieder moment. Dus wat let u?! 🙂 Zo, na dit blokje reclame nog even tijd voor de muziek. Zoals reeds een tijdje geleden al vermeld, zijn Chantal en ik hard bezig met de opnames van een aantal nieuwe nummers.
In de schaarse tijd die wij beiden naast de kinderen en alle andere werkzaamheden overhouden, proberen we zo’n 10 nummers op te nemen. De opnames vorderen gestaag en een eerste resultaat hiervan is in deze blog geplaatst, “Cry without tears”. Het doel van ons is, om een promotie-cd te maken om daarmee optredens te verwerven.
Nu de blog en het fotografiewerk weer redelijk in de steigers staan, is het dringend tijd om de muziek ook weer flink onder de aandacht te brengen. Nota bene was de muziek eigenlijk ooit de insteek voor deze website, maar daar is ondertussen het nodige aan creatieve ondernemingen bij gekomen. De vakantie wil ik benutten om af en toe wat uurtjes te steken in arrangementen en het mixen van al het ruwe materiaal.
Dat ben ik gewoon verplicht aan Chantal, maar ook aan mezelf en Ellen. Chantal heeft me al die tijd het vertrouwen gegeven dat het met de muziek wel weer goed zou komen. Ze had in de tussentijd makkelijk in andere bands kunnen stappen, maar is altijd in ons materiaal blijven geloven. Waarvoor overigens mijn eeuwige dank. Naar mijzelf en Ellen toe ben ik het ook verplicht, omdat ik beloofd heb met de muziek door te gaan.
De afgelopen weken waren er best wel eens momenten dat ik mezelf afvroeg waarvoor ik het allemaal nog deed, maar de belofte aan Ellen sleepte me hier telkens doorheen. Daarom vind het ook geweldig als er binnenkort een aantal nieuwe nummers op cd staan. Als resultaat voor het blijven geloven in muziek, als motivatie voor de toekomst. We blijven er gewoon voor gaan, de blik vooruit.
Zo, dat was de één voorlaatste blog. Volgende week plaats ik een zogeheten “open brief aan Ellen” ter afsluiting van het blogseizoen. Ik wens u allen een paar heerlijke weken toe en hoop u weer graag terug te zien als lezer van deze blog. Ik vermoed dat de eerste blog van het nieuwe seizoen omstreeks eind augustus, begin september geplaatst zal worden. Maar als u ingeschreven bent, krijgt u daar automatisch bericht van.
Tot slot mijn enorme dank aan jullie allemaal voor alle reacties op de afgelopen blogs. Dat heeft me heel veel kracht en inspiratie gegeven. Jullie lieve, hartverwarmende woorden voelen iedere keer weer als een fijn warm bad. Dank!!!!
Groetjes, René
Schrijf je in voor de nieuwsbrief en mis niets meer. Het is geheel vrijblijvend en uitschrijven kan altijd.
Lieve René.
Zo knap hoe je alles weet te verwoorden.
Je mooie foto’s en mooie muziek met de prachtige stem van Chantal.
Ik hoop dat jullie een heerlijk vakantie zullen hebben.
Dat is jullie zo gegund.
En soms nadenken is volgens mij ook wel goed om dingen te verwerken..
Liefs en groetjes voor de meiden.
Jannie.
Hai René iedere keer lees ik met bewondering en een soort van weemoedig gevoel je blogs. Ik, als moeder van 2 kids in dezelfde leeftijd als Anne en Sara kan me zo goed verplaatsen in de meiden en ik kan me nog steeds zo niet voorstellen hoe Ellen dat heeft kunnen loslaten… ik heb enorme bewondering voor hoe jij het leven oppakt na dit enorme verlies en ik vind het mooi en troostend om te lezen dat dit eigenlijk best wel goed gaat! Wat zal Ellen trots op jullie zijn als ze vanaf haar wolkje op jullie neerkijkt😇
Ik kijk uit naar de volgende blog!
Lieve groet Nicole
Een van de moeders van de “babyclub”
fijn om te lezen dat Anne en Sara langzaam maar zeker de weg -zonder moeder- aan het vinden zijn. als opa van twee kleindochters in die leeftijd kan ik me iets bij hun emoties voorstellen. mooi René je verhaal en fotowerk.
groet, Herman
Fijn dat het de goede kant uit gaat met de de meiden. Jullie vakantie zal zeker heel anders zijn en zal Ellen erg gemist worden. Voor jezelf lijkt het me ook goed om met de muziek bezig te zijn, zodat je gedachten toch even ergens anders bij zijn.
Liefs, Carla.