Genieten van de kleine dingen is o zo belangrijk. Geluk zit niet in materialisme of wat dan ook. Geluk zit vooral in het kunnen genieten van de kleine momentjes. Het vermogen om deze te bespeuren en optimaal te benutten. De laatste tijd waren er weer diverse van dit soort momentjes. Neem nu één van de ochtenden waarop ik de foto’s van deze en de vorige blog heb gemaakt.
Direct na het naar school brengen van de jongste ben ik toen de duinen in gegaan. Op naar mijn geliefde Vogelmeer, waar ik een aantal Sint-jacobsvlinders had gespot. Lekker vroeg in de hoop dat ik de kans zou krijgen om ze op mijn gemak vast te leggen. ’s Ochtends zijn ze namelijk nog lekker loom en vliegen ze niet direct alle kanten op. Na een tijdje zoeken kwam ik ze weer tegen.
Eén van de vlinders bleef ik volgen en deze leidde mij uiteindelijk tot aan de rand van het meer. Daar besloot de vlinder heerlijk van het zonnetje te gaan genieten, dus voor mij het moment om me in het gras te vlijen. Voorzichtig zette ik de spullen op en begon de vlinder vast te leggen. Prachtig om zo’n insect close-up te fotograferen. Sowieso zijn de meeste insecten pareltjes van de natuur wanneer je de kans krijgt ze van dichtbij te aanschouwen.
Na een aantal minuten ging ik even op mijn billen zitten om van het uitzicht te genieten. En eerlijk gezegd, om de stramme knieën wat te ontlasten, ja, papa wordt oud 🙂 Dat uitzicht betoverde me bijkans. Ik vind de omgeving van het meer al zo mooi, maar nu in alle vroegte…. Wat een genot!!
Het zonnetje in de lucht, kleine schapenwolkjes, overal vrolijk kwetterende vogels om me heen. Het piepen van het jonge grut in de hoop dat papa en mama weer snel met lekker voedsel aankomen en hooglanders die rustig grazend aan de waterkant vertoefden.
Ja, en ik die daar dan deelgenoot van mag zijn, van dat prachtige spel tussen water, licht, lucht en de natuurlijke bewoners. Ik, klein knullig schepseltje, mag deelgenoot zijn van deze prachtige planeet en zijn bijzondere bewoners. Dat noem ik nou geluk!! Meer heeft een mens toch niet nodig?! Het zijn van die momenten waarop ik ook eindelijk een beetje tot rust kom en kan nadenken over wat ons toch allemaal is overkomen.
Na enige tijd besloot ik mijn rechtervoet op te tillen om weer op te staan. En geloof het of niet wat ik toen zag, maar onder mijn rechtervoet zaten in het hoge gras twee Sint-Jacobsvlinders te paren. Nou, dan ben je natuurlijk de koning te rijk. Zo bijzonder om deze vlinders te zien paren. Het was gelukkig een ruimdenkend stelletje. Ze gaven me alle tijd om de apparatuur te verplaatsen en ze rustig tijdens de daad op de plaat vast te leggen. Wel heb ik ze beloofd de meest intieme delen wat vaag te laten.
U zult daar vast begrip voor op kunnen brengen, want enige privacy wenst uiteindelijk toch iedereen. Ik was nauwelijks klaar met dit stelletje, toen er een prachtig gekleurde miljoenpoot tevoorschijn kwam. Een volgend object voor mijn fotografie, zo aangeleverd door moeder natuur. Ja, geluk zit in de kleine dingen 🙂
Plotsklaps werd ik weer in de reële wereld geworpen. Ik bedacht me dat ik mijn telefoon wellicht thuis had laten liggen. Nergens was deze te vinden in mijn tas, dus zat er niets anders op dan weer huiswaarts te keren. Halverwege de terugtocht besloot ik nogmaals mijn rugzak binnenstebuiten te keren en warempel, ik had de telefoon toch mee!! Verscholen als deze zat in een klein hoekje, had ik hem over het hoofd gezien.
Nou, dan heb je toch echt een geluksdag lijkt me 🙂 Ik kon mijn tocht in de duinen vervolgen. De nieuwe werkelijkheid is namelijk heel simpel, ik moet hoe dan ook bereikbaar zijn voor de kinderen. Een verantwoordelijkheid die niet moeilijk is, maar wel even wennen is. Normaal was Ellen altijd wel bereikbaar, dus was het nooit zo’n ramp als je geen telefoon mee had. Maar ja, dat ligt nu even anders.
Over Ellen gesproken, de assieraden zijn opgehaald. De kinderen konden haast niet wachten tot ze klaar waren en afgelopen donderdag was het dan zover. Een mooi en bijzonder moment toen ik de kinderen hun bedel met daarin wat as van Ellen om mocht hangen. Zelf ben ik nu een ring rijker met daarin as van Ellen verwerkt. Een erg fijn gevoel dat ze nu echt 24 uur per dag bij me is.
Afgelopen zaterdag hebben we de kleding van Ellen uitgesorteerd. Zoals ik al eerder vertelde gaat een goede vriendin daar voor de meiden een herdenkingsdeken van maken. Beide meisjes mochten hun favoriete kledingstukken van mama uitzoeken, wat overbleef wordt naar een goede bestemming gebracht. Een emotioneel moment om al die kleding te sorteren, maar tegelijkertijd ook een moment vol verhalen.
Terwijl de meiden op bed zaten, haalde ik iedere keer een stapeltje kleding uit de kast. Nou toen kwamen de herinneringen wel!! Ieder kledingstuk werd besproken door de dametjes en de mooiste verhalen kwamen tevoorschijn. Bepaalde kleding associeert men toch met bepaalde gebeurtenissen en dat was duidelijk merkbaar.
Wat ik mooi vond om te zien was dat de meiden geen enkele moeite hadden met de kleding die Ellen op het laatst droeg. Zelf vind ik dat best lastig omdat ik die kleding associeer met een inktzwarte periode. De dames hadden daar gelukkig toch andere gevoelens bij en vertelden honderduit over wat ze toen nog allemaal met mama hadden beleefd.
Zo werd het een bijzonder moment dat kleding uitzoeken. Beladen maar tegelijkertijd ook heel mooi door alle fijne herinneringen. Wel is het nu een feit dat ik met een kledingkast zit die voor driekwart leeg is. Zelf heb ik genoeg aan drie planken, namelijk voor de broeken, T-shirts en truien. Ellen daarentegen hield wel van kleding.
Nooit zal ik meer vergeten hoe ze bij iedere bijzondere gelegenheid verzuchtte dat ze geen juiste kleding had, terwijl de kast uitpuilde. Waarna er steevast besloten werd tot een bezoekje aan de kledingwinkel om wat nieuws te kopen 🙂 Nou, gelijk had ze hoor, per slot van rekening mocht ik er ook altijd van genieten als ze weer wat moois had gekocht!!
Ja, weer een stapje verder in het hele proces. Volgens de mensen om mij heen zal de kast eerder gevuld zijn dan ik denk. Dus daar houd ik mij maar aan. Of zou ik zelf eens wat meer moeten besteden aan kleding, is dat hun boodschap?! We zullen zien….
Zo, dat is hem voor deze week. We gaan hard verder met nieuwe songs. Resultaten daarvan verwacht ik toch echt wel nog voor de zomervakantie te kunnen publiceren. Maar ja, de tijd gaat hard, nog een paar weken maar en dan hebben de kinderen alweer zomervakantie. Wat is het toch een bizar en onwerkelijk jaar, niet te bevatten.
Ik wens u allen een bijzonder mooie week toe. Geniet van de kleine (en grote) dingen die het leven te bieden heeft en tot de volgende blog.
Groetjes, René
Schrijf je in voor de nieuwsbrief en mis niets meer. Het is geheel vrijblijvend en uitschrijven kan altijd.
Lieve René.
Ik had al eerder willen reageren.
Maar een week is zo om.
Je blogs zijn geweldig, zo goed als je de dingen omschrijft.
Zoals je ook altijd weer positieve dingen ziet.
Geweldig.
De foto’s met je nieuwe camera zijn heel mooi.
Ik denk dat Ellen je dat van harte gunt.
Ga zo door met je meiden.
Liefs en groetjes van Jannie.
Hoi Rene,
Mooi hoe je alles verwoord en met ons als lezers deelt, dank hiervoor.🙏🏻
Ik bewonder je om je positiviteit die je ondanks al het heftige in je leven vast blijft houden.. blijf maar doorgaan met foto’s maken, je hebt talent👌🏼🎉
Liefs Elly😘
Lieve René,
Hoe mooi is ’t dat je die kleine dingen weer ziet, en dat je daarvan intens kan genieten. Dat is het mooie van onze gemeenschappelijke hobby, dat je er zo in op kunt gaan, en blij kunt zijn, met de prachtige platen die je schiet.
Erg mooi die Sint Jans, ik heb ‘m nog niet vast kunnen leggen.
Wat heb je al een grote stap gezet, om Ellen haar kleding uit te zoeken, en wat bijzonder te lezen, dat er bij ieder kledingstuk een verhaal boven kwam. Als je die verhalen toch ‘ns allemaal zou kunnen bundelen ! Hoe dierbaar zal de deken zijn die gemaakt gaat worden, en wat ’n mooi gebaar.
Ik heb bewondering voor je, hoe je het doet, en stuur je ’n dikke knuffel !
lieve groet,
Marjon
Wat een mooie kleurrijke vlinder is dat . Mazzel dat ze dan zo stil blijven zitten.
Het lijkt me erg moeilijk om kleding te moeten opruimen van je geliefde, maar het moet toch een keer gebeuren. Wel mooi dat er een deken van gemaakt word, zodat er favoriete kledingstukken bewaard blijven. Goed idee hoor.
Liefs, Carla.