Gedwongen rust leidt tot nieuwe inzichten. Waar de ene helft van Nederland zich een slag in de rondte werkt momenteel, heeft de andere helft min of meer gedwongen rust. Dat leidt bij deze groep tot een nieuwe kijk op de dingen. Zowel in de persoonlijke situatie als op maatschappelijk niveau. Het is misschien weleens goed dat de maatschappij zo opgeschud wordt. Als je dan toch nog iets positiefs uit alle ellende moet halen…..
In ene wordt de helft van Nederland die wel moet doorwerken, met andere ogen bekeken. Er is enorm veel waardering voor hen, getuige alle spontane acties om hen een hart onder de riem te steken. Dat is wel eens anders geweest. Dan ging het voornamelijk over het geklaag van hen en hun ‘gezeur’ om een beter salaris. Maar nu wordt in ene heel duidelijk hoe essentieel hun beroep voor de maatschappij is.
Misschien verdienen ze ook gewoon veel meer, wat betreft financiën en wat betreft waardering. Neem nu bijvoorbeeld de leraar. Nu praktisch iedere ouder met kinderen in ene zelf voor leraar moet spelen, blijkt dat nog helemaal niet zo eenvoudig. Er komt veel meer bij kijken dan alleen ‘maar’ dingen uitleggen. Je moet ze motiveren, je moet eindeloos geduld hebben en nog veel meer.
Er verschijnen nu al regelmatig artikelen in de krant van wanhopige ouders die hulp vragen. In ene zijn ze overgeleverd aan de nukken en grillen van zo’n klein wezentje. En wat doet dat kleine mensje toch vreemd. Normaal brengen we het naar de opvang en op zaterdag naar de sportclub. Nu hangt het de gehele dag aan onze benen. Het blijkt te kunnen zeuren, het blijkt niet te luisteren en nog veel meer.
Wat een energie kost ons dat toch, daar hebben we toch leraren voor?! Ja lieve mensen, dat is nu je eigen kroost. Het gedrag waarvan jij denkt dat jouw kind dat nooit zal vertonen, doet jouw kind ook, heel normaal kindergedrag 🙂 En voor de juf of meester, die niet moet klagen, geldt dat op een werkdag nog eens maal 32. Een hok vol eigenwijze, kleine mensjes, met allemaal een eigen willetje en hun eigen omgangsvormen.
Toch eigenlijk onvoorstelbaar dat er nog steeds zoveel mensen voor het beroep van leraar kiezen?! Gelukkig maar, want als de ouders het zouden moeten doen, zou het een ramp worden, denk ik 🙂 Ja die klagende leraar, is toch maar mooi degene die voor een groot deel jouw kostbaarste bezit op een verantwoorde manier probeert klaar te stomen voor de grote-mensen- maatschappij.
Ook ik ben blij hoor als ze weer naar school mogen. Ik ben echt geen heilig boontje die het allemaal beter weet. Ook mijn dames kan ik gerust af en toe achter het behang plakken. Ik bezit best wel een portie geduld, maar ook ik ben tot het inzicht gekomen dat ik niet geschikt ben voor het vak ‘leraar’. Ik betaal met alle liefde een hoger salaris voor hen die mijn kinderen les willen geven!!
En zo geldt dat voor meer beroepen natuurlijk. De vuilnisman die nog steeds het vuilnis komt ophalen, de postpakkettenbezorger die nog steeds ons van bestellingen voorziet. De mensen in de zorg, de bakker en ga zo maar door. Ik hoop dat een hoop mensen tot het inzicht komen dat we met z’n allen de maatschappij vormen en iedereen daarin zijn eigen, belangrijke, rol vervuld.
Ja, gedwongen rust kan leiden tot nieuwe inzichten, ook privé. Klusjes waar je nooit zin in hebt, vormen nu een dankbare activiteit om de dag door te komen. Ik denk dat, na afloop van dit alles, Nederland nog nooit zo’n schoon land is geweest. De mensen klussen en soppen wat af momenteel. De keukenkastjes schoonmaken, joepie!! Vroeger deed je dat als het echt niet anders kon, nu ben je blij dat je het kan doen.
De tegels van de tuin met een staalborstel schoonmaken, wie doet dat nou?! We hebben hier bijkans gevochten om wie de staalborstel mocht gebruiken 🙂 Lekker bezig in de tuin, onze mooie tuin. Niets geen opberghok voor alle troep waar binnen geen plaats voor is. Nee de tuin is die geweldige plek waar je buiten kan vertoeven. Waar de natuur het dichtst bij je komt, zelfs de kinderen komen tot dit nieuwe inzicht.
Met als gevolg dat april net begonnen is, maar de tuin nu al opgeruimd, geboend en wat al niet meer is. Het macro-seizoen kan beginnen. Op safari in de eigen tuin, wat valt er vandaag te ontdekken?! Voor sommigen misschien een lullig stadstuintje, maar voor ons momenteel een heel bos!! Laat de lente nu maar komen, kom maar op met alles dat groeit en bloeit, wij zijn er klaar voor.
De kinderen komen momenteel tot het inzicht dat de telefoon niet zaligmakend is. Zelfs dat medium gaat op een gegeven moment vervelen. We zijn weer begonnen met samen spelletjes spelen ’s avonds. Op dit moment hebben we yahtzee herontdekt. En het is nog handig ook, want Sara wordt gedwongen te blijven rekenen hierbij. De kinderen doen ook weer meer op knutselgebied.
Sara tekent en verft vaak en Anne gaat op in schilderen op nummer. Hoe vaak ik de voorbije jaren wel niet heb lopen leuren met dit soort activiteiten. Iets anders dan tv-kijken, lekker creatief bezig zijn. Nou, de neusjes werden ervoor opgehaald en kijk nu eens 🙂 Wat ik overigens ontzettend lief vond, nu we het hebben over creativiteit, was de volgende actie.
De meiden kregen pas geleden ieder een pakketje van mijn eerste buurmeisje. Zo’n 45 jaar geleden was zij een buurmeisje van me met wie ik vaak speelde. Na al die jaren hebben we nog steeds contact middels een kaartje op verjaardagen van onszelf of onze kinderen. Ik heb haar slechts 1 maal gezien in al die jaren, op de begrafenis van haar moeder, maar toch zijn we altijd bevriend gebleven.
De lieve schat had voor mijn twee meiden dus een pakketje gemaakt met een persoonlijk briefje en een ‘diamond painting’-setje voor ieder. Dit ter vermaak in deze rare tijd. Ik vond dat zo’n lief gebaar, dat ik het niet onvermeld wil laten. Een ontzettend lief gebaar kwam deze week ook overigens van een vriendin in de buurt. Ze kwam aan de deur met een versierd potje met bloembollen, voor de Pasen.
Ook zo’n ontzettend lief gebaar, dat doet een mens geweldig goed. “Eenvoudige” gebaren, waar zoveel warmte uit spreekt. Je moet er maar aan denken, want eerlijk is eerlijk, ik sta daar niet zo snel bij stil. Ik zou het wel willen, maar denk er gewoon niet aan, botte vent als ik ben. Heé, op de valreep weer een nieuw inzicht 🙂
Zo wil ik deze blog vol nieuwe inzichten beëindigen, de plicht als huisvader annex meester roept weer. Ik wens u allen een mooie week toe, pas goed op elkaar en heel veel succes in deze bijzondere periode.
Groetjes, René
Schrijf je in voor de nieuwsbrief en mis niets meer. Het is geheel vrijblijvend en uitschrijven kan altijd.
Het nieuwe leven begint al aardig te wennen voor veel mensen. Maar inderdaad, dat lesgeven valt voor de meeste ouders niet mee. Mijn buurmeisje zei tegen me dat ze nog nooit zo’n strenge juf heeft gehad als haar moeder . Ha ha, volgens haar deed haar vader het beter. Hopelijk kunnen de kinderen weer snel naar school.
Lieve groetjes, Carla.