Om fulltime papa te zijn valt, eerlijk gezegd, niet altijd mee. Het 24/7 zorgen voor de kinderen is een taak waarin je makkelijk je eigen identiteit kunt verliezen. De man moeten zijn die al je problemen oplost, die je troost, tegen wie je boos mag zijn, die ervoor zorgt dat je schone kleding hebt, te eten hebt en ga zo maar door. Het is een dankbare en eervolle taak, maar ook wel een pittige ‘baan’.
Het is één van de grootste punten waar ik aan moet wennen, deze nieuwe rol. Natuurlijk was ik al de vader van mijn meiden, maar nu is het takenpakket toch flink uitgebreid. Vat me niet verkeerd, mijn kinderen zijn mijn alles, maar soms zou papa zich ook gewoon willen verplaatsen in een andere rol. Zou hij gewoon eventjes René willen zijn. Maar wat wil deze René?!
Op dit moment ben ik eigenlijk een bootje dat dobbert en zich laat meevoeren door de stroming. Het ene moment die kant op, het andere moment weer een andere kant op. Daar waar de kinderen geen enkele moeite hebben met het bepalen van hun richting, is de koers van vaders aan nogal wat schommelingen onderhevig.
De neuzen van de kinderen staan gewoon in standje vooruit, laat maar komen de leuke dagen. Vaders daarentegen beseft steeds meer dat hij, maar dan ook alleen hijzelf, verantwoordelijk is voor alles. Ik zal zelf richting aan het leven moeten geven. Maar net zo goed juist ook aan mijn eigen leven.
Tot nu toe was het best wel ‘prettig’ me te verschuilen achter de drukte. Alles voor de kinderen en het huishouden en niet nadenken. Nu komt toch echt het moment om ook aan mijn eigen richting te gaan denken. Ik kan me niet blijven verschuilen achter gedachteloos blijven rondrennen. Anders ligt frustratie op de loer. Geen mens kan zonder wat ruimte voor zichzelf. Ook de René-kant heeft aandacht nodig.
Op dit soort momenten besef ik maar weer hoe vergroeid ik met Ellen was. Zij had bijvoorbeeld vaak ideeën en ik voerde ze dan uit. Daar kon ik dan ook heerlijk tegen ageren. “Leuk, al die plannen van jou, maar ik moet ze iedere keer uitvoeren. Ik kom nergens anders aan toe, doe het eens lekker zelf!!” Dat soort discussies, u begrijpt het wel.
Maar tegelijkertijd, besef ik nu, hielden we elkaar wel op één koers. Zij met de plannen en ik als uitvoerder. Nu ben ik ze alle twee tegelijk. En dat is flink wennen. Ik mis mijn maatje als ‘leidinggevende’. Ach, ik mis haar sowieso enorm. Als partner, als geliefde, als maatje, als moeder, als volwassene in huis, als bron van motivatie, als wat dan ook. Wij samen, onlosmakelijk één!!
Wat dat betreft moet ik het begrip ‘René’ sowieso opnieuw definiëren. Nu Ellen er niet meer is, blijken dingen die heel vanzelfsprekend leken en niet bijzonder belangrijk, in ene toch erg onmisbaar. Hoe graag ik ook op mezelf ben bijvoorbeeld, heeft deze René toch ook zeer zeker behoefte aan gesprekken met volwassenen.
Dit viel deze week extra op, toen mijn schoonfamilie hier logeerde. Ontzettend leuk en fijn en een mooie gelegenheid om even onder de volwassenen te zijn. Maar als de kinderen erbij zijn, draait het toch echt om hun en kun je het als volwassene wel schudden. Er was nauwelijks tijd en ruimte om even als volwassenen met elkaar te praten.
Je bent boven alles momenteel 24/7 papa, een fulltime papa. Toen zij na een aantal dagen weer naar huis gingen, had ik echt het gevoel alleen gelaten te worden. Succes met je kinderclub, wij gaan weer 🙂 En om nu te zeggen dat we elkaar echt hadden kunnen spreken….
Deze René heeft ook absoluut behoefte aan een knuffel. Mist hij een vrouw naast zich oneindig veel meer dan hij ooit had gedacht. Stoer zei ik wel eens tegen Ellen dat als het tussen ons uit zou gaan, ik nooit meer een partner zou willen. Dat ik dan lekker op mezelf zou blijven.
Makkelijk praten natuurlijk, want ik ging er vanuit tot ons honderdste bij elkaar te blijven. Maar nu deze ramp ons getroffen heeft en het voldongen feit er ligt dat ik alleen ben, weet ik dat wat betreft alleen willen blijven niet meer zo zeker. Niet dat Ellen overigens zomaar te vervangen valt voor een ander, oh nee, dat is onmogelijk.
Potjandorie, wat een gemis. Geen maatje naast je, geen lichaam naast je waar je lekker tegenaan kunt kruipen op de bank. Geen fijne gesprekken, geen gekissebis, geen samen plannen maken, geen onvoorwaardelijke liefde en ga zo maar door. Iets dat zo vanzelfsprekend leek na zoveel jaar, blijkt toch iets unieks geweest te zijn.
Dat is dus toch nog wel een dingetje voor me. Om een evenwicht tussen fulltime papa en René te gaan vinden. Nogmaals, mijn kinderen zijn mijn bestaansrecht, maar ik kan mezelf niet volledig weg vlakken. Mijn liefde voor de kinderen is onvoorwaardelijk en tijdloos, maar René bestaat ook…..
Overigens hebben we een leuke herfstweek gehad hoor, absoluut. Laten we daar duidelijk over zijn. Een herfstvakantie met diverse activiteiten. Zo startten we deze herfstvakantie met het slaapfeestje voor Sara. Een geslaagd partijtje waarbij Ellen nog een mooie rol vervulde. De kinderen gingen namelijk ’s avonds wat video’s maken, zogeheten ‘TikTok’ video’s.
Twee dametjes zetten nietsvermoedend hun mobiel tegen de urn van Ellen en namen een video op. Uitgelaten springend en dansend voor de mobiel en zodoende Ellen lekker ‘meedeinend’ op de maat van hun muziek. Een mooier voorbeeld van dat Ellen niet weg is en nog deel uitmaakt van het gezin is er toch niet?!
Ook zijn we naar Shaun het schaap geweest. Een echte herfstvakantiefilm met een zaal vol vermoeide ouders en joelende kinderen. Heb overigens wel het plot gemist, ik was net eventjes in een ander ‘land’ terecht gekomen 🙂 Maar volgens Anne was ik niet de enige. Naast haar zat een moeder met 2 jonge kinderen die ook in slaap gevallen was!! Ach, gedeelde smart….
Ook zijn we onverwacht een middagje in de duinen terecht gekomen. Onvoorstelbaar, maar echt waar. We deden een leuke speurtocht, waarbij de kinderen een rugzak vol met spulletjes meekregen en door mochten gaan voor hulpboswachter. De eerste 10 minuten waren ze enorm enthousiast. Ik wist niet wat me overkwam.
U moet weten dat mijn kinderen wat betreft natuur erg op hun moeder lijken. Leuk die natuur, maar niet teveel wandelen en graag een eetgelegenheid in de buurt. Nou na die 10 minuten bleek dat ook wel. De oudste languit in het zand rollend en de jongste acterend als marktkoopvrouw die luidkeels haar waren aanprijst 🙂 Geen enkel dier meer gezien hierna en het begrip ‘stiltegebied’ opnieuw gedefinieerd!! Toen moesten we nog een uur……
Gelukkig kwam uiteindelijk alles weer goed toen het bezoekerscentrum inderdaad over een restaurantje bleek te beschikken. Pannenkoek er in en het leed was geleden. Maar ik weet wel zeker dat ik de komende tijd weer lekker alleen de duinen intrek!!
En zo hadden we uiteindelijk best wel een leuke herfstvakantie met de nodige activiteiten en logees. Nu zijn de kinderen weer naar school en kan deze papa een beetje tot rust komen, de oude man. Alhoewel, er staan al weer de nodige festiviteiten op de planning. Sint-Maarten, Sinterklaas enz.
Ja, deze maanden zijn altijd ontzettend druk. Ellen en ik zeiden altijd al dat na de zomervakantie de kinderen eigenlijk pas in januari echt tot rust kunnen komen. Nou ja, vervelen doen we ons in ieder geval zeker niet. Ik wens u allen een prachtige week toe en tot de volgende blog.
Groetjes, René
Schrijf je in voor de nieuwsbrief en mis niets meer. Het is geheel vrijblijvend en uitschrijven kan altijd.
Wat heb je dit mooi verwoord René!
Goedemorgen René,
Een heftig emotioneel verhaal!
Maar wat ontzettend goed van je dat je het zo kunt verwoorden en van je af kunt schrijven!
De zorg drukt stevig op je schouders maar zoals jezelf al zegt zoek ook de René weer op die je was, kijk wat jij wil en maak tijd voor jezelf…… dat is iedereen af en toe nodig!!
Ik heb enorm veel respect voor hoe jij het doet!!
Lieve groetjes,
Thea
Lieve René,
Jij bent alles in 1, 24 u p.d. je zorgt voor je gezin, je maakt muziek, je leest graag, je wandeld en fotografeert. Je maakt grappen en bent serieus. Je bent verdrietig en schrijft blogs. Alles komt uit jou. Jij bent jou. En doe waar je behoefte aan hebt. Dan kun je energie opladen. Jij bent heel belangrijk. Dikke kus en knuffel
Het lijkt me inderdaad erg moeilijk om alles alleen te moeten doen. Je kan er op deze manier gelukkig over schrijven en hopelijk steunt dat je een beetje.
Fijn dat de kinderen een leuke herfstvakantie hebben gehad en dat hun mama nog zo bij hun leven betrokken word.
Lieve groetjes, Carla
Goede nacht René, 4/11/2019 00.48
Wat kan jij prachtig verwoorden hoe je gevoelens zijn. Alles alleen te doen met en voor de kinderen. Ja dat is ind. 24 uur bezig zijn met papa zijn. Je maakt ook prachtige foto’s. Je muziek is mooi en de zang erbij is echt super En je bent nu weer op zoek naar de René die je was. Maak tijd voor jezelf want dat heeft iedereen nodig en zo zul je hem best wel.een keertje weer tegenkomen. Ik heb heel veel respect voor jou hoe je alles doet en hoe je het van je afschrijft. Is toch ook emotioneel maar geeft toch ook weer een steun denk ik voor jou. Veel lieve groetjes Anja
Lieve René,
Hoe herkenbaar jouw blog. Je bent fulltime papa, maar daarnaast wil ook graag even tijd voor jezelf, da’s alleen maar gezond. Daar zul je tijd voor moeten maken. Niet dat dat gemakkelijk is, maar wel nodig.
Het gemis, klinkt steeds meer door, en zo zie je hoe vervlochten Ellen en jij waren, en ook de taken goed verdeeld, en nu ligt alles op jouw bord.
Mooi verwoord weer. Ik wens je veel succes toe, met het bewandelen van jouw weg ! Lieve groeten,
Marjon