Er is geen ontkomen aan, in velerlei opzichten. Denk bijvoorbeeld alleen maar aan het weer van vorige week. Mijn hemel, wat ging het af en toe te keer. Ik kan me niet gauw een moment herinneren dat het zo heftig noodweer is geweest. En dat dan niet eenmaal, nee, een aantal dagen achter elkaar.
Alsof de atmosfeer geen enkele vorm van opwarming of wat dan ook kon verdragen. Wat een instabiliteit, wat een natuurgeweld. Heftige slagregens en een onweer dat zo fel was. Een continue lichtende hemel en donderslagen die welhaast uit de tenen van de hemel leken te komen.
Met als toegift één nacht zo’n enorme hagelbui dat ik het idee had dat het dak het zou begeven. Mijn slaapkamer bevindt zich pal onder het platte dak, dus u kunt zich voorstellen dat slapen uit den boze was. Dank je de koekoek dat eerst Anne bij mijn bed stond en vervolgens Sara gillend wakker werd. Dat arme kind droomde dat ze midden in een oorlog zat!!
Nee hoor, het heeft niets van doen met klimaatverandering dit al, hoe kom je erbij?! Nou, er is geen ontkomen aan, maar dit is toch het nieuwe soort weer waar Nederland meer en meer mee te maken zal krijgen. Overigens niet alleen Nederland natuurlijk, de rest van de wereld heeft al evenzoveel extreem weer te verduren. Ik hou mijn hart vast….
Er is geen ontkomen aan, aan die alsmaar voortdenderende trein die maatschappij heet. Ook zo’n vaststaand feit. Na het overlijden van Ellen ben ik vrij snel weer bewust op deze trein gestapt, het moest er toch van komen. Zeker met twee schoolgaande kinderen heeft het totaal geen zin om je uit de wereld om je heen terug te trekken.
Alles gaat door, alles moet door, of je nu wilt of niet. Maar de laatste tijd dringt wel steeds meer tot me door hoe meedogenloos die trein voort dendert. Soms zou ik wel eens aan de noodrem willen trekken. Gewoon om alle inzittenden er op te wijzen dat er iets vreselijks is gebeurd. Ellen is dood, mijn Ellen, onze Ellen. Kunnen we niet met z’n allen even pauzeren en dit een plekje geven?
Hoe kunnen wij nu allemaal gewoon verder leven terwijl er iemand overleden is?! Een onzinnige opmerking natuurlijk, het is juist goed dat iedereen verder gaat. Het doel van het leven is leven, dus dat moet vooral gebeuren. Het gaat mij alleen soms gewoon allemaal een beetje te snel. Het oogt, het voelt zo ongevoelig, zo onpersoonlijk.
Zo leef je nog samen en zo zit je partner in een urn. De tijd gaat hard en wacht op niets. Hoe onwerkelijk ik het ook vind als ik mijn handen boven de urn hou, toch is de inhoud ervan dat wat nog resteert van Ellen. Daar is geen ontkomen aan en alles en iedereen dendert door, inclusief mijzelf. Het kan gewoon niet anders.
In ene ben je op jezelf aangewezen, ben je bezig om jezelf opnieuw uit te vinden. Niets staat meer vast, alles lijkt fluïde. Wat zeker leek, is niet meer zo zeker, de toekomst biedt een geheel andere horizon. Wat doe je met dat gegeven? Verander je de kamer bijvoorbeeld van inrichting, koop je nieuwe meubels? Ga je iets starten wat je anders nooit gedaan had?
Of word je juist apathisch, waar doe je het allemaal nog voor? Wat voor zin heeft het nog om van alles te willen. Het leven kan zomaar afgelopen zijn, dus waarom zou je er moeite voor doen om dingen te bereiken? Allemaal vragen die zo langzamerhand mijn hoofd vullen en waar geen ontkomen aan is.
Dan is het maar goed dat de maatschappij voort dendert. Los van wat ik wil met mijn leven, is er één hoofddoel. Dat zijn de kinderen, daar moet ik zo goed mogelijk voor zorgen. Zij zijn afhankelijk van mij, dus moet alles zo goed mogelijk blijven functioneren. Zij zijn onderdeel van deze maatschappij en moeten hun weg nog zien te vinden.
Op dit moment ben ik vooral bezig om zelf weer een ritme te vinden. Een ritme waar ik me goed bij voel. Wat ik hierboven al beschreef is precies wat er nu gebeurt in mijn gedachtewereld. Het ene moment wil ik rennen en alles tegelijk doen, bang dat iedere minuut wel eens de laatste minuut zou kunnen zijn. De andere keer moet ik me er juist toe zetten wat te gaan doen, omdat dan het gevoel van apathie overheerst.
Daarom is het goed dat er een constante factor in mijn leven aanwezig is. Een factor met een vaststaand tempo. Nu is het vooral de kunst voor mij om het tempo van mijn leven weer enigszins in de pas te laten lopen met het tempo van de kinderen. Om weer vertrouwen te krijgen in het leven. Om ook mijn leven weer een doel te geven.
Natuurlijk ga ik door met alles op muziek-, fotografie- en tekstgebied. Dat biedt me troost, houvast, vertrouwen en voldoening. Maar tegelijkertijd dringt het besef dat Ellen dood is en nooit meer terug zal komen steeds verder en verder tot me door. Heel langzaam en heel vilein sluipt het nader en nader tot het binnenste van mijn ziel.
Op de momenten dat het mijn ziel raakt, wil ik het liefst met alles stoppen. Dan begint het grote gevecht dat ook wel rouwen wordt genoemd. Vlak na het overlijden van Ellen zei ik wel van “laat maar komen, het komt toch”, nou, het is volgens mij gekomen hoor. Zoals ik in de vorige blog “Op safari door de Kennemerduinen” al schreef, is het bij mij geen proces van emotioneel vertoon.
Het zit vooral in het 24 uur per dag met je partner bezig zijn. Het continue jezelf moeten motiveren om je niet schuldig te voelen. Om te blijven genieten van alles wat mooi is in het leven. Natuurlijk mag je best wel even depri zijn, dat weet ik, maar het moet niet de overhand gaan nemen. Dat wil ik gewoon niet, daar is niemand mee gediend.
Gelukkig komen er op dat soort momenten altijd wel vrienden langs of staat mijn lieve schoonzus op de stoep om wat leuks te doen. Of krijg je een fijn berichtje van iemand die je even een hart onder de riem wil steken. Dan prijs je jezelf maar weer erg gelukkig met zulke lieve mensen om je heen.
Wat denkt u van het volgende trouwens?! Van de week belde mijn zwager me op. Hij werkt als chef in het sorteercentrum van DHL in Hamburg. De ramadan was afgelopen en de Turkse medewerkers vroegen of hij even bij hun langskwam in het kader van het Suikerfeest. Geen probleem dacht hij, ik eet wel even een broodje mee.
Maar op het moment dat hij weer weg wilde gaan, verzochten ze hem nog even te blijven zitten. Wat bleek, de Turkse mensen waren met de pet rondgegaan en hadden honderden euro’s opgehaald voor zijn nichtjes, Anne en Sara. Nou, u kunt zich voorstellen dat hij het toen even niet meer had.
Hetzelfde geldt voor mij hoor, wat een geweldig gebaar. Dat ze daar aan gedacht hadden. Gewoon omdat ze wilden dat de twee meiden wat moois zouden kunnen kopen. Twee meiden die ze totaal niet kennen, maar dat maakte ze niets uit. De mens heeft gelukkig nog zoveel mooie kanten in zich, dat blijkt maar weer!!
Nou, met dit mooie verhaal wil ik deze blog afsluiten. Maakt u zich geen zorgen om mij na het lezen van deze blog. We redden het nog steeds prima met z’n drietjes, met alle mensen om ons heen. Ik wilde alleen eerlijk beschrijven wat voor soort gedachten er zoal door mij heen gaan. Daar horen ook sombere gedachten bij, logisch lijkt mij, het leven is niet alleen rozengeur en maneschijn.
Maar, hoe dan ook, het leven is nog steeds te mooi om te lang te gaan somberen. Soms moet je weliswaar even je best doen, maar iedere dag zijn er toch echt wel mooie momentjes te ontdekken. Ik hoef alleen maar naar die twee meiden van mij te kijken, dan zie ik de momentjes alweer in overvloed. Daar is geen ontkomen aan 🙂 Een fijne week en tot de volgende blog.
Groetjes, René
Schrijf je in voor de nieuwsbrief en mis niets meer. Het is geheel vrijblijvend en uitschrijven kan altijd.
Lieve René,
Wat een mooi openhartig blog heb je weer geschreven deze week. Ik snap dat ’t dat het lijkt alsof je op ’n soort wip zit, die dan weer overhelt naar de ene kant, en dan weer naar de andere.
Het stukje, waarin je schrijft ‘ Soms zou ik wel eens aan de noodrem willen trekken. Gewoon om alle inzittenden er op te wijzen dat er iets vreselijks is gebeurd. Ellen is dood, mijn Ellen, onze Ellen. Kunnen we niet met z’n allen even pauzeren en dit een plekje geven?’ is zo’n liefdevolle & logische gedachten, het roept ook een eenzaam gevoel bij me op, want wie hoort de roepende in de woestijn?
Het is ’n rollercoaster waar jij in zit, en jouw dochters zitten in hun eigen rollercoaster, en jij mag dit allemaal begeleiden.
Fijn te lezen, dat je veel steun ervaart aan de mensen om je heen. Die hebben jullie zo nodig.
Het indrukwekkende verhaal over het Suikerfeest, zette ’n hele grote glimlach op mijn gezicht. Het ontroerde mij. Zo mooi kan de wereld dus zijn. Denken aan die ander, die het moeilijker heeft dan jij, op dit moment. Mooi, zo mooi. Hoe dankbaar kun je zijn.
Ik wens jullie een hele goede week toe René, en wat ’n prachtige foto’s weer, en hoe mooi dat Ellen je kwam bezoeken, in de laatste foto !
Lieve groeten,
wat een mooi blog om te lezen en er van te leren. het zal veel mensen ook steun kunnen geven. mooi om te lezen dat de Turkse gemeenschap bij DHL/Hamburg aan je dochters en jou dachten.
hartelijke groet, Herman
Wat heb je het weer prachtig beschreven René. Ellen❤ zal met recht trots op jullie zijn. Fijn om zo te kunnen lezen hoe het jullie vergaat en ook mijn gedachtes gaan onherroepelijk uit naar Ellen en het besef dat ze er echt niet meer is komt binnen en doet zeer.
Fijn dat je zo veel lieve mensen om je heen hebt. Sterkte en ga vooral hiermee door, ik geniet van je prachtige foto’s.
Dikke pakkerd😘 voor jullie alle3.
Gr. Christine