De fase waarin we met ons drietjes zich momenteel bevinden, laat zich het beste omschrijven als een zoektocht naar de eigen identiteit. Het (opnieuw) zoeken naar een eigen identiteit nu Ellen overleden is. Niet binnen de omgang met elkaar, die weg hebben we wel aardig gevonden. Nee, zie het meer nu in de richting van toekomstdromen, op persoonlijk maar bijvoorbeeld ook op huiselijk vlak. Hoe zie je een toekomst zonder Ellen voor je? Zou je dingen in huis anders willen hebben?
Durf je afstand te doen van voorwerpen waar een verleden met Ellen aan vastzit? Over dit soort vragen had ik pas geleden een mooi maar ook emotioneel gesprek met de oudste. Zij zou bijvoorbeeld bepaalde dingen wel anders willen in huis. Ze vroeg onder andere waarom er nog steeds een groot wijnrek in de woonkamer staat, terwijl er niemand wijn drinkt.
Ik vertelde haar dat ik dat rek van mama had gekregen en het niet weg durfde te doen. Zo hebben we ook een bankje in huis, waar niet veel mee gebeurt. Ellen had dat een paar jaar geleden in ene gekocht. Hartstikke leuk bankje, maar ja, moet je het daarom in het huis laten staan? Zo zijn er veel meer dingen, waarbij ik nog steeds moet beseffen dat we het nu echt met z’n drietjes moeten doen.
Wij, en niemand anders, moeten onze toekomst als gezin kleuren. Ellen zal niet meer terug komen. Ik moet niet iedere keer gaan bedenken bij handelingen, wat Ellen ervan zou vinden. Anne vertelde dat zij dat niet zo heel lastig vond. Waarop ik vertelde dat ik dat juist wel moeilijk vind. Er ontstaat een soort schuldgevoel als ik iets doe, waarvan ik betwijfel of Ellen het goed zou vinden.
Dit klinkt misschien raar, maar toch is het zo. Alsof, als ik iets weg zou gooien dat Ellen heeft gekocht, ik daar ook een stukje van Ellen mee weg gooi. Tegelijkertijd zei ik tegen Anne dat, hoe lastig ik het ook vind, het soms toch moet. Wij moeten nu verder met z’n drietjes, dus wij moeten de keuzes maken. Als de meiden iets veranderen willen in huis, iets waar ik ook achter sta, moet dat juist kunnen.
Dat zou Ellen ook gewild hebben. Al hadden wij beiden wel een zelfde smaak wat betreft woninginrichting. Dus ik voel me absoluut geen vreemde in mijn eigen huis. Maar af en toe iets veranderen kan natuurlijk nooit kwaad. En gelukkig zijn de kinderen hierin dus een stuk flexibeler dan ik, waardoor ik ‘gedwongen’ word tot het maken van keuzes. Maar het blijft nog wel even een gevoelig dingetje voor me.
Anne vroeg ook waarom er bepaalde keuzes gemaakt waren wat betreft het verbouwen van het huis. Toen werd het wel even emotioneel voor ons. Ik vertelde haar dat mama en papa een paar jaar geleden hiervoor gekozen hadden met het oog op de toekomst. Als we toen hadden geweten wat er allemaal zou gebeuren, hadden we bepaalde veranderingen ongetwijfeld niet plaats laten vinden.
Je fantaseert, als volwassenen, met elkaar over hoe je het leven wilt inrichten en handelt daar dan naar. Maar ja, zei ik “waarom moest mama dan in ene dood gaan?!”. Dat kwam in onze toekomstplannen natuurlijk totaal niet voor. We zagen ons oud worden met 2 prachtige kinderen om ons heen. We zagen ons wel als opa en oma met kleinkinderen spelend in de tuin.
In dat soort toekomstdromen komt de dood helemaal niet voor. Je ziet alleen rozengeur en maneschijn. Maar de realiteit van het echte leven heeft ons intussen heel andere lessen geleerd. Die houdt geen rekening met gevoelens en emoties. Het echte leven heeft voor ons bepaald dat er geen mama meer is. Dat we met z’n drietjes verder moeten.
En dus wederom op zoek moeten naar een eigen identiteit. Naar nieuwe toekomstplannen, naar dromen zonder mama. Dat is voor mij, als volwassene, een bijzonder rauwe werkelijkheid, maar voor de kinderen net zo goed. Een toekomst zonder moeder. Als meisje opgroeien tot volwassen vrouw zonder de steun van de meest belangrijke vrouw in je leven, je moeder.
Dat is pijnlijk, zeer pijnlijk, om over te hebben en toch is het heel goed dat we hier ‘gewoon’ over konden en kunnen praten. Door dit soort gesprekken merk ik dat de kinderen gelukkig wel verder gaan met het maken van mooie toekomstplannen. Beide dames zitten vol ideeën over hoe ze het later willen hebben en wat ze willen gaan doen. Gelukkig maar, want zij hebben nog een prachtige toekomst in het verschiet.
Mooi voor mij ook om te merken hoeveel Anne intussen weer is gegroeid als je dit soort gesprekken met elkaar kunt hebben. Dat zijn geen gesprekken meer van ouder tot kind, maar welhaast gesprekken tussen 2 volwassenen. Gesprekken die mij veel vertrouwen richting mijn meiden geeft. Laat die meiden maar ‘schuiven’, die vinden hun eigen identiteit wel 🙂
Wat betreft mijn eigen identiteit zoeken, had ik het hier laatst met mijn schoonzus ook over. Over het ‘loslaten’ van Ellen en het proberen creëren van een nieuwe toekomst. Niet volledig loslaten natuurlijk, dat begrijpt u, maar wel meer afstand nemen tot. Iedere dag zit Ellen namelijk in mijn hoofd, ik zie haar overal. Dit overigens letterlijk omdat ze op diverse plekken in huis aan de muur ‘hangt’.
Zou ik haar misschien op iets minder plekken in huis moeten hebben? Is het in huis hebben van de urn wel zo’n verstandige zet? Aan de ene kant vind ik het heel fijn om haar dicht bij me te hebben, maar het zorgt er tegelijkertijd voor dat ik dag en nacht met Ellen ‘bezig’ ben. Het moet geen obsederende vormen aan gaan nemen.
Niet dat ik dat gevoel nu heb, maar in het kader van een eigen identiteit ontwikkelen, zit het elkaar misschien wel in de weg. Misschien ben ik daarom nog veel te veel met de vraag bezig wat Ellen ervan zou vinden, als ik een handeling uitvoer. Nou ja, tegelijkertijd zal de tijd het wel leren. Ongetwijfeld zal er vanzelf wel eens soort van antwoord tevoorschijn komen.
De blog is in dit verband een fraaie weerspiegeling van hoe mijn rouwproces verloopt. Eerst draaide het in de blogs voornamelijk om Ellen en langzamerhand schrijf ik steeds vaker over de dagelijkse gebeurtenissen. Het leven blijft niet stilstaan, je moet door. Ongemerkt nemen op deze manier de dagelijkse bezigheden stilaan weer hun vertrouwde hoofdrollen in.
Zo zal het waarschijnlijk ook gaan met de toekomstdromen. Ik kan wel van alles gaan verzinnen over wat ik wel of niet zou moeten doen. Maar ik laat het lekker op z’n beloop gaan. Ik volg mijn intuïtie en vertrouw hier op. Zo zal er vanzelf wel weer een richting, een koers bepaald worden in mijn leven.
Beetje bij beetje loslaten en zo zal mijn identiteit ongetwijfeld weer kleur krijgen, ook letterlijk bedoeld overigens. Soms toch maar iets weggooien en iets anders ervoor in de plaats zetten in huis. Wat meer naar de wensen van de kinderen luisteren en wat minder schuldgevoelens hebben. Moet je eens kijken hoe snel er een nieuwe identiteit ontstaat 🙂
Trouwens, wat betreft interieur hebben de eerste veranderingen inmiddels ook daadwerkelijk plaatsgevonden! Zo is het wijnrek verdwenen uit de woonkamer en verplaatst naar de overloop. Daar doet het nu dienst als handdoekenrek. Keurig ligt er tegenwoordig in ieder vak een opgerolde handdoek in plaats van een fles wijn 🙂 Nou, als dat niet creatief met kurk is?! Ik denk dat Ellen er smakelijk om zou kunnen lachen.
En met deze positieve mededeling beëindig ik de blog voor deze week. Ik wens u een heerlijke week toe. Laten we hopen dat het mooie weer nog een tijdje aanhoudt, we hebben er lang op moeten wachten. De voortekenen zijn in ieder geval gunstig, geniet ervan!!
Groetjes, René
Schrijf je in voor de nieuwsbrief en mis niets meer. Het is geheel vrijblijvend en uitschrijven kan altijd.
Het lijkt me inderdaad heel erg moeilijk om iets weg te doen. Misschien eerst opbergen en later nog eens bezien wat je er mee doet.
Wel een super idee met het wijnrek.
Groetjes, Carla.