Wat was het een heerlijk inspirerende week, geweldig. Precies zo’n week die een mens af en toe even nodig heeft. Het contrast met de blog van vorige week, kan haast niet groter zijn. De afgelopen week voelde ik me bijkans als een druistig lammetje in de wei. Alsof de lente weer was begonnen. Ik wist van gekkigheid niet waar het eerst mee te beginnen. Hoe dat zo komt?
Nou, ik had weer eens een paar dagen de tijd om wat initiatieven te ontplooien. Om plannetjes, die al heel lang op mijn lijstje stonden, vorm te geven. De kinderen met plezier naar school en pa even alleen thuis. Beter gezegd, er leek welhaast sprake van eindelijk weer eens een ‘normaal’ weekje na al die vervreemdende maanden. En daar waren volgens mij heel wat kinderen en ouders hard aan toe.
Dus toen de kinderen nog niet de deur uit waren, ‘sloopte’ pa bijvoorbeeld al zijn elektrische gitaar. Al ongeveer 25 jaar is deze gitaar in mijn bezit. Een prachtig instrument, maar al 25 jaar komt er net niet die klank uit die ik me zo graag zou wensen. Een kwestie van het vervangen van de elementen dus, maar dat lef had ik nog nooit gehad. Ik ben niet zo technisch onderlegd.
Totdat ik deze zomervakantie op het gegeven stuitte dat de gitaarfabrikant, speciaal voor ‘handige Harries’ zoals ik dus, geprefabriceerde elementen verkocht. Kwestie van de oude uit de gitaar slopen, de nieuwe erin en drie draadjes solderen. Nou, dat durfde zelfs ik nog wel aan. Zo gezegd, zo gedaan, maar na het eruit halen van de originele elementen, sloeg toch wel even de schrik om mijn hart.
Ik hield namelijk niets meer en niets minder over dan een kaal plankje hout met gaten. Ai, als dat maar goed zou komen 🙂 Maar wonder boven wonder kwam het goed en toen ik eenmaal het geluid van de nieuwe elementen in de gitaar kon testen, gaf dat een euforisch moment. Wow, dit was precies de klank die ik zocht, waarom in godsnaam 25 jaar gewacht?!
De versterker ging steeds harder, de buren werden steeds onrustiger. Maar ik waande me bijkans een kleine Jimi Hendrix. Al die warme klanken die deze gitaargod wist te produceren, hoorde ik in ene uit mijn eigen versterker komen!! Ik voelde me weer een kleine jongen, ogen dicht en scheuren maar 🙂
Little wing, The wind cries Mary, Angel, Hey Joe, noem maar op, het kwam allemaal voorbij. Klinkend zoals ik voor ogen heb. Wat een inspiratie geeft zo’n ‘ontdekking’. U moet namelijk weten dat ik voor mijn eigen songs vaak een bepaalde klank in mijn hoofd heb. Alleen kon ik die klank maar moeilijk benaderen en nu ligt die klank zomaar voor het oprapen, geweldig!
Voordat u overigens het vermoeden krijg dat ik naast mijn schoenen begin te lopen, ik weet mijn plek als gitarist hoor. Ik bezit nog niet eens het talent dat Jimi Hendrix alleen al in zijn linker teennagel had. Maar ach, soms mag je je toch wel even wanen in die hogere sferen van gitaargeluk?! Voor mijn gevoel was het even net echt 🙂 Het heeft me in ieder geval weer een flinke portie inspiratie opgeleverd.
Dezelfde dag ben ik ook begonnen met het opruimen van de schuur en de tuin. Mijn plan is nog steeds om meer groen in de tuin te krijgen. Alleen stuitte ik continu op bezwaren van de jongste. Ze wilde ook speelplek overhouden. Na een zomer brainstormen had ik eindelijk een idee hoe deze 2 werelden te verenigen. Tja, en druistig als ik was deze week, moesten direct de eerste stenen in de tuin er al aan geloven.
Het heeft geen haast deze plannen, maar nu weet ik in ieder geval dat ik het plan ook daadwerkelijk ga uitvoeren. Ik kan niet meer terug. Dat is een aparte eigenschap van me, van alles starten zodat ik voor me zelf ook de zekerheid heb dat ik het ga doen. Als de kop er maar vanaf is, dan komt de rest bij mij wel vanzelf. Het is gelukkig niet zo, dat ik duizend ideeën heb en er uiteindelijk maar één uitvoer.
Wat een inspirerend gevoel geeft dat starten van een plan toch. Bij het afvoeren van de eerste tegels, wist ik dat ik de juiste keuze had gemaakt. Dit gaat helemaal goed komen, een mooi projectje voor het doorbrengen van de nodige uurtjes in de buitenlucht 🙂 Maar ook diverse gebeurtenissen met de kinderen leverde een inspirerende week op.
Zo heb ik zeer prettige gesprekken kunnen voeren met diverse mensen over het begeleiden van Sara op school de komende maanden. Zoals u weet, zit ze in groep 8 en heeft ze eigenlijk nog maar een paar maanden les. In januari is haar uitstroom naar de middelbare school bekend en gaat de klas zich in principe opmaken voor de eindmusical.
Doordat Sara in zo’n spagaat zit wat betreft prestaties, met taal heel hoog, met rekenen heel laag, is nog steeds niet goed duidelijk op wat voor uitstroomniveau ze zich bevindt. Ik maak me daar wel zorgen over. Maar afgelopen week hebben diverse opbouwende gesprekken mij ervan overtuigd, dat we Sara de komende maanden zo goed mogelijk kunnen helpen.
Ze hoeft niet het allerhoogste te halen, o zeker niet, daar gaat het helemaal niet om. Maar ik wil haar wel de kans geven naar het voortgezet onderwijs te gaan dat bij haar past. De afgelopen chaotische jaren in het leven van Sara hebben niet bijgedragen aan een goede begeleiding. Nu staan alle gezichten dezelfde kant op en kunnen we haar in ieder geval die laatste maanden op de lagere school optimaal voorbereiden op de eindtoetsen.
Het geeft Sara de nodige inspiratie en motivatie, met het gevoel dat ze aan alle kanten gesteund wordt, maar mij als ouder evenzo. Ja, en dan nog even over de oudste dochter gesproken. Ook zij beleefde afgelopen week een soort van ‘mijlpaal’ in haar ontwikkeling tot jongvolwassene. Ze heeft namelijk haar eerste centjes zelf verdiend, ik ben zo trots op haar!
Ze heeft op haar buurkinderen gepast. Dit zou ze al een paar maanden geleden gaan doen, maar het corona-gebeuren gooide toen roet in het eten. Nu was het dan eindelijk zo ver. De buurkinderen vonden het een geweldig idee dat Anne kwam oppassen en omgekeerd vond Anne het ook ontzettend leuk. Iedereen blij dus, want de buren konden weer eens even een avondje met z’n tweetjes weg.
Voor Ellen en mij waren dat in die eerste jaren dat de kinderen er waren, ook wel ‘hoogtepuntjes’. Even met z’n tweetjes weg, een moment van quality-time. Ja, en dan, na afloop van de avond, het glunderende gezicht van Anne met haar eerste zelf verdiende geld, onvergetelijk! Maar lieve mensen, wat gaat de tijd toch hard. Een week geleden zwaaide ik toevallig nog naar de kinderen van de buurvrouw die op mijn kinderen hebben gepast.
Intussen volwassen dames met partner, die allang op zichzelf wonen. En nu heeft de oudste van mij op haar buurkinderen gepast. Help, waar blijft de tijd?! Maar ook prachtig om mee te maken, hoe in één zo’n straat de levenscirkel gesymboliseerd wordt. Voor ik het weet, wonen mijn dames op zichzelf en passen intussen de kleintjes van de buren op hun kleine buurkinderen 🙂
Tot slot wil ik u nog één inspirerende gebeurtenis van afgelopen week niet ontzeggen. Dat is dat Chantal en ik weer begonnen zijn met repeteren, maar nu ook met Nederlandstalige nummers. We hebben de stoute schoenen aangetrokken, en eerlijk is eerlijk, het smaakt naar meer. Ik kan haast niet wachten totdat ik opnames kan maken en die aan jullie kan laten horen.
Waar we zo onze twijfels hadden of Nederlandstalig wel bij ons zou passen, weten we nu dat dat absoluut het geval is! En zo werd de afgelopen week een bijzonder inspirerende week. Een mens heeft dit soort weken ook af en toe hard nodig. Het geeft de burger weer nieuwe moed en energie.
Ik wens u allen een heerlijke, inspirerende week toe, geniet ervan, en tot de volgende blog.
Groetjes, René
Schrijf je in voor de nieuwsbrief en mis niets meer. Het is geheel vrijblijvend en uitschrijven kan altijd.
