Waar blijft de tijd lieve mensen? Wat vliegt alles toch in een razend tempo voorbij. Ik heb het er wel vaker over in mijn blogs. We zitten alweer in het midden van november, Sint-Maarten is al achter de rug. Waarschijnlijk de laatste Sint-Maarten voor Sara, want volgend jaar zit ze op de middelbare school. Ik zie haar nog de eerste keer samen met haar zus voor de deuren staan.
Zonder aarzeling, volle borst vooruit en zingen maar. Lampion in de hand, tas om de nek en de weerselementen stoer trotserend. En nu, ik mag niet eens meer mee. Ze regelde zelf een paar vriendinnen en weg was ze. De laatste tijd weet ze sowieso een hoop voor zichzelf te regelen. Ze weet zelfs al naar welke middelbare school ze wil. Waar blijft de tijd, heeft ze mij nog wel nodig?!
Gelukkig wel, want er zijn nog een hoop dingen waarbij ik goed van pas kom. Wat betreft geld bijvoorbeeld of wanneer ze heerlijk tegen me aan wil liggen. Of om te stoeien of om gewoon lekker tegen te mopperen als je er zin in hebt 🙂 Ja, gelukkig ben ik nog in beeld. Sterker nog, laatst stond ze bijkans te juichen toen ze begreep dat ze echt niet het huis uit hoeft van mij.
Dan bedoel ik natuurlijk het moment waarop ze volwassen is. Ze dacht dat ze dan weg moest en had daar helemaal geen zin in. Alles alleen doen, geen eten dat klaarstaat, geen was die gedraaid wordt, ga zo maar door. Daar begon ze laatst spontaan over, toen ze mopperend naar beneden kwam. Ze kreeg het al Spaans benauwd bij de gedachte aan al die verantwoordelijkheid.
Toen ik haar hierop vertelde dat ze, wat mij betreft, echt niet weg hoeft op een bepaalde leeftijd, sprong ze een gat in de lucht. Direct werd deze boodschap naar zusterlief toe overgebracht. Ik moest zo lachen, alsof ze de hoofdprijs in de loterij had gewonnen. Benieuwd hoe ze hier over een paar jaar over denkt. Of ze dan nog steeds zo graag bij mij wil blijven wonen 🙂
Natuurlijk wel een heerlijk gevoel voor mij, dat de dames zich zo thuis voelen. In feite kun je, als volwassene zijnde, geen groter compliment krijgen van je kind. Maar ja, voor je het weet zijn ze volwassen, waar blijft de tijd?! Kijk naar Anne, de dame is 14 en die hoef je al niet veel meer te vertellen. Een echt dametje die precies weet wat ze wel en wat ze niet wil.
Regelt haar eigen schoolzaken, koopt zelf haar kleding en bouwt zo langzamerhand aan haar eigen toekomst. Zowel op vriendengebied als op andere vlakken. Ik ben er wel blij mee, het is fijn om te zien dat ook zij goed in haar vel zit. Prima resultaten op school en een langzaam maar gestaag groeiende sociale kring om haar heen verzamelend.
Op dat vlak maakte ik me wel zorgen, maar ik denk dat het wel goed komt. Ze kijkt gewoon eerst de kat uit de boom, voordat ze ergens ‘instapt’. De dame heeft dan ook geen hele grote vriendengroep, maar dat is ook nergens voor nodig. Ze heeft in ieder geval kinderen om haar heen met wie ze kan kletsen en chillen. Wat ik persoonlijk ook erg leuk vind om te zien, is dat ze penvriendinnen heeft uit diverse landen.
Via een bepaalde site kunnen kinderen met elkaar in contact komen en naar elkaar gaan schrijven. Dit is behoorlijk betrouwbaar en ze geeft ook nooit zomaar haar gegevens weg. Geregeld valt er nu een brief uit een ander land bij ons in de bus. Leuk om te zien voor me, omdat ik vroeger ook met diverse mensen brieven uitwisselde. Misschien iets voor mij om weer te gaan doen.
Alhoewel, ik ben over zoveel dingen enthousiast, dat ik wel moet opletten. Want ook hier geldt “waar blijft de tijd”. Ik heb namelijk de onbedwingbare neiging om alles wat me interesseert, ook te gaan doen. Daar bedoel ik dan mee, dat ik er ook werkelijk iets van wil begrijpen. Dus als ik een softwareprogramma interessant vind, wil ik er ook echt mee kunnen werken.
Als ik een documentaire over Catharina de Grote heb gezien, wil ik direct meer boeken over haar lezen. Kortom, als iets mijn interesse wekt, ga ik ervoor. Die rare eigenschap heb ik al mijn gehele leven. Ik ben er blij mee, maar ja, ik heb er niet altijd de tijd voor. Zeker nu niet, dat zult u begrijpen. Want er is maar 1 simpele regel, eerst de kinderen en dan pas de rest.
Nu worden de kinderen wel steeds zelfstandiger, dat scheelt, maar nog steeds kom ik tijd tekort. Maar goed, ik raak er niet gefrustreerd van, alles op zijn tijd. Zo heb ik momenteel weer het stomme plan opgevat om een klassiek stuk proberen te schrijven. Dat lijkt me onwijs gaaf om te proberen. Ja, ik weet het, ik spoor niet 🙂 Maar ik kan er zo heerlijk mijn ‘creatieve ei’ in kwijt.
Gelukkig hebben we hele mooie technieken tegenwoordig, waardoor ik ieder ‘lijntje’ dat ik componeer, kan opslaan om later mee verder te gaan. Ik beheers het notenschrift namelijk niet, ik ben een volledige autodidact. Dus lang leve de huidige technologie! Hierdoor kan ik op ieder willekeurig moment, net wanneer ik even tijd en zin heb, er aan werken.
Ook dit wordt gewoon weer een plannetje voor de lange termijn, evenals het idee om mijn leven in een aantal songs te beschrijven. U hoort hier niet veel over, maar neem gerust van mij aan, dat er intussen al een aantal songs klaarliggen. Maar alles op zijn tijd. Over tijd gesproken, soms komen dingen ook weer mooi samen na een lange periode.
Zo ben ik momenteel opnieuw erg geïnteresseerd in de geschiedenis van Latijns-Amerika. In het bijzonder dan de geschiedenis over de Inca’s, Azteken, Maya’s, Tolteken enzovoort. Op jeugdige leeftijd boeide dit me al mateloos en prompt kwam ik weer een studieboek tegen dat ik 30 jaar geleden gekregen had. Waar blijft de tijd?! Maar wie bewaart, die heeft wat, dus ik kon de draad met dit boek zo weer oppakken 🙂
Ik merk trouwens dat, terwijl ik u dit allemaal toevertrouw, u het zou kunnen opvatten als pocherij. Zo van, kijk eens wat ik allemaal doe. Zo is het absoluut niet bedoeld. Ik ben alleen iemand die zich moeilijk kan voorstellen, dat je niets met je tijd doet. In plaats van het hangen op de bank en tv-kijken , wil ik liever dingen ‘leren’. Ik ben dus een erg saaie z.k, mijn nederige excuses hiervoor.
Maar we zijn maar zo kort op dit aardbolletje, dat ik de gegeven tijd zo nuttig mogelijk wil besteden. Ieder zijn keuze, toch?! Als iemand trouwens zijn leven wil besteden met hangen, moet ie dat vooral doen. Als je daar gelukkig van wordt, is het stom als je het niet doet. Alleen word ik zelf erg gelukkig van een nieuwsgierige aard. Laat mij maar dingen begrijpen of leren.
Niet voor niets heb ik al jaren een lijvig boek op de planken staan, dat getiteld is “Ideeën”. Een boek van Peter Watson over de geschiedenis van het menselijk denken. Toen het boek in 2005 verscheen, heb ik het direct gekocht als investering voor de toekomst 🙂 Sindsdien staat het in de boekenkast te wachten op een geschikt moment om te lezen. Mijn idee is om met het boek te beginnen als ik 80 ben.
Tegen die tijd mag ik het wel wat rustiger aan gaan doen en lijkt het me een geschikt moment om met dit prachtige boek te gaan beginnen. Het muzikantenleven zal dan wel zo’n beetje zijn opgedroogd, bij het fotograferen zal ik wat moeilijk door de knieën kunnen gaan. De kinderen zijn volwassen, dus wat let me dan nog?! Daar ben ik dan wel wat jaartjes zoet mee.
Maar ja, hoe grappig dit vooruitzicht nu ook lijkt, de tijd gaat snel. Als ik deze leeftijd al mag bereiken in een redelijke conditie, zal ook dat, gevoelsmatig, waarschijnlijk eerder zijn dan je zou wensen. Dus laat mij alsjeblieft nu maar knallen, dan kan ik tegen die tijd met een gerust hart wat gas terugnemen. Leve het leven!!
Ik wens u allen een fijne week toe en tot de volgende blog.
Groetjes, René
Schrijf je in voor de nieuwsbrief en mis niets meer. Het is geheel vrijblijvend en uitschrijven kan altijd.
Mooie blog weer, René. En ik herken dit ook bij mezelf. Graag willen blijven leren en me verdiepen in nieuwe dingen. Fotografie cursussen en workshops volgen. Musiceren in 2 orkesten en een ensemble. Heerlijk!
We blijven genieten en leren, René!
Hartelijke groet
Janny de Vries
De tijd gaat zeker snel en het lijkt inderdaad zoals ze zeggen ” hoe ouder, hoe sneller “. Fijn dat het met je dames zo goed gaat, voorlopig hebben ze je nog hard nodig.
Groetjes, Carla .
PS, prachtige foto’s.