Uiteindelijk moet er minder dan je denkt!!

---

At Hodson Street – Fragility (rehearsal tape) ©2019

---

Uiteindelijk moet er minder dan je denkt. Dit leek me nu eens een prima onderwerp bij het begin van een nieuw blogseizoen. Allereerst natuurlijk nog voor iedereen de beste wensen. Beetje laat misschien, maar niet minder vanuit het hart gemeend. Een nieuw jaar, nieuwe mogelijkheden, nieuwe voornemens. Zo is het toch meestal bij de start van een nieuw jaar?!

Nou, dan is het thema van deze blog misschien ook wel een goed idee om als voornemen te gebruiken. Ik kwam op dit thema toen ik gisteravond een berichtje op Instagram voorbij zag komen. Een dame vertelde hierin het tijdelijk rustiger aan te gaan doen omdat de drukte haar teveel was geworden. Ze had last gekregen van  angst en paniekaanvallen. Een openhartig en vanuit het hart geschreven stukje dat mij direct aansprak.

Het deed me aan mezelf denken een paar jaar geleden. Zelf zat ik ook toen op een dieptepunt in mijn bestaan. Alles was teveel en regelmatig sloeg mijn hart op ‘hol’ vanwege alle spanning. Beangstigende momenten waarin je het idee had dood te gaan. Uitgebreide onderzoeken ondergaan, maar alles werd toch echt veroorzaakt door de psyche, lichamelijk was er niets aan de hand.

Een enorme eyeopener voor mij wat betreft het verband tussen lichaam en geest. Mijn psyche veroorzaakte daadwerkelijk lichamelijke klachten. Hoezo zijn lichaam en geest gescheiden van elkaar, echt niet. Deze twee elementen zijn nauw verbonden met elkaar en vormen te samen een eenheid, namelijk jou. Die periode was zeker geen leuke, maar ach, wat heb ik er een hoop van geleerd en er een hoop lessen uit getrokken.

Het heeft me uiteindelijk gevormd tot de persoon die ik nu ben, met al zijn activiteiten en creatieve oprispingen 🙂 Een belangrijke les was bijvoorbeeld voor me, het niet iedereen naar de zin proberen te maken. Je mag gerust ook wel eens aan jezelf denken. Dat is niet egocentrisch, maar gezond. Je neemt me maar zoals ik ben, ‘what you see, is what you get’.

Nee zeggen, ook zo’n belangrijke les. Lijkt zo simpel, maar oh wat had ik daar een moeite mee. Eerlijk zeggen als je iets niet wilt. Tot dan toe stond ik altijd voor iedereen klaar en ook al had ik geen tijd, toch kwam ik wel even helpen als het me gevraagd werd. Een ware meester in het wegcijferen van mezelf. Nou ja, het resultaat daarvan is reeds bekend, ik opgebrand en de rest vrolijk verder 🙂

Dat werd hem dus niet, nee deze jongen zegt tegenwoordig eerlijk wat hij wil. Heeft lang geduurd, maar jawel, het lukt steeds beter. Op deze manier houd ik nu ook tijd voor mezelf over, iets dat echt belangrijk is. Je leeft maar eenmaal en overdoen zit er, in mijn belevingswereld, toch echt niet in.

Als de verhouding tussen eigen tijd en werktijd in balans is, is uiteindelijk iedereen een winnaar. De kwaliteit van beide tijdsdelen (werk en privé) gaat met sprongen vooruit. Het is net als met topsport, ‘less is more’. Tenminste dat ontdekt men meer en meer. Een topsporter behaalt vaak veel betere prestaties als er voldoende rust in het schema gebouwd wordt. De neiging om continu te trainen is logisch, maar leidt zeker niet altijd tot betere prestaties.

Om tot een betere balans te komen, kom ik vanzelf uit bij het startpunt van deze blog “uiteindelijk moet er minder dan je denkt”. Dat is toch wel de essentie van een hoop dingen. Wat moet er nu werkelijk en wat leg je jezelf min of meer op. Als je daar eens rustig over nadenkt, zul je versteld staan hoeveel dingen in eerste instantie belangrijk lijken, maar het helemaal niet zijn. Het moet niet, het mag.

Veel zogenaamd urgente situaties leg jezelf op. Op een gegeven moment kun je hierdoor niet meer overzien wat werkelijk belangrijk is. Het is net als met een bureau. Het is eerst netjes opgeruimd, maar in de loop van de tijd leg je er zoveel op, dat je niet meer weet waar je moet beginnen 🙂 Dus soms even pas op de plaats maken en alles goed op een rijtje zetten is heel belangrijk.

Probeer te bedenken of iets nu echt moet of dat je het jezelf oplegt. Door alle drukte in het bestaan vergeet je al snel daar even bij stil te staan. Alles stapelt zich op in je hoofd en uiteindelijk wordt het daarbinnen één grote snelkookpan. Moet je nu werkelijk vandaag die buitendeur schilderen, moet je nu echt vandaag naar die vriend. Of kan dat ook even wachten, hoe ernstig zou het zijn als je eens nee zegt tegen iemand, gewoon omdat je geen zin hebt of moe bent.

Zomaar wat voorbeelden, u zult er zelf genoeg kunnen bedenken. Ik probeer mezelf ook altijd te bedenken wat er zou kunnen gebeuren als ik iets niet uitvoer dat wel in mijn hoofd zit. Zoals met die buitendeur, is het een ramp als die nog een tijdje in de grondverf blijft staan? Of met die vriend, zou die persoon nu echt boos of beledigd zijn als ik nee zeg. Ware vriendschap laat zich toch niet kisten door zo’n weigering?!

Op die manier worden heel wat ‘moetjes’ gereduceerd tot mogelijkheden en niet tot verplichtingen. Het leven is al druk genoeg. Je moet ademhalen, eten en drinken, dat staat buiten kijf, er zijn altijd dingen die zeker moeten, maar er zijn ook meer dan genoeg dingen die kunnen wachten. Geniet van het leven, vergeet dat vooral nooit!!

Tsja, en daar kunnen we in dit gezin helaas maar al te goed over meepraten. De gedwongen radiostilte had alles te maken met de gezondheid van partnerlief. De maand december stond voor haar letterlijk in het thema van overleven. Ondanks alle eerdere positieve berichten, was het een maand van hoop en vrees. De tumor is namelijk gemuteerd in haar lever. Dit houdt in dat hij resistent is geworden voor de chemo die ze krijgt.

Overal nam het tumorweefsel af, behalve dus in de lever. Dit veroorzaakte hoge koortsen en dit, mede met een vijfde zware chemokuur, zorgde ervoor dat Ellen compleet op was. We hebben kerst dus in het ziekenhuis gevierd, ook weer eens wat anders 🙂 Momenteel verblijft ze in een revalidatiecentrum en is het ongelooflijk hoe ze weer opknapt.

Wat een bikkel!! Ik ben ongelooflijk trots op haar, ze blijft ervoor gaan en wij natuurlijk ook. Deze week is een ander soort chemo gestart in de hoop dat deze aanslaat in de lever en we nog even wat tijd met elkaar mogen doorbrengen. Aan haar motivatie zal het zeker niet liggen en ik hoop zo ontzettend, dat het nu eens even wel een keer ‘meezit’ voor haar. Dit alles natuurlijk in perspectief geplaatst, dat begrijpt u.

Als we misschien maar de kans mogen krijgen nog eenmaal met de kinderen op vakantie te gaan, we gaan er gewoon voor. Uiteindelijk moet er minder dan je denkt, maar in dit uitzonderlijke geval zou ik haast willen stellen dat het gewoon moet. Ze verdient het zo ontzettend!!

Dat was hem weer voor deze week. Ik wens jullie allemaal een prachtige week toe en tot de volgende blog. Ik hoop deze over twee weken te plaatsen, maar u begrijpt dat dit geen moeten is, maar alleen maar een wens. Uiteindelijk zijn er veel belangrijkere dingen in het leven!!

Groetjes, René

---

---

---