Het is blijkbaar toch een trauma voor de rest van mijn leven. Sinds het overlijden van Ellen en het gehele proces dat daaraan vooraf ging, ben ik bijkans “allergisch” geworden voor sirenes en bepaalde telefoontjes. Dat had ik vroeger nooit.
Ik associeer het namelijk zeer snel met dat er misschien iets mis is met de kinderen. Zodra ik bij ons in de buurt sirenes hoor, krijg ik het Spaans benauwd. Ik moet me er direct van verzekeren dat het geen betrekking heeft op mijn dochters.
Het paradoxale is dat mijn kinderen veel mogen, ik ben niet overbezorgd. Maar in dit soort situaties verandert dat dus direct. Het is een enorme trigger voor me. Doordat ik me bewust ben van het feit dat mijn angst overdreven is, kan ik me wel beheersen richting de meiden.
Ik ‘bind’ ze niet vast uit angst dat hen iets kan overkomen. Dat zal ik ook nooit gaan doen, want anders leren ze nooit zelfstandig te worden. Nee, het is een trauma voor mezelf, niet voor hun.
Dezelfde trigger geldt voor bepaalde telefoontjes. Zo belde vanochtend de assistente van de huisarts me, die direct begon over mijn oudste dochter. Ze vertelde dat ze haar voor zich had. Ik schrok me rot en moest even op adem komen.
Dat bemerkte ze en toen vertelde ze gelukkig snel dat ze doelde op het medisch dossier van dochterlief. Dat had ze voor zich op de computer. Ik verontschuldigde me en vertelde de assistente dat dit soort openingszinnen voor mij ‘funest’ zijn. Pfff, de angst die op zo’n moment ontstaat bij me, niet fijn.
Omgekeerd zag ik trouwens laatst ook zo’n heftige reactie bij mijn jongste dochter. Ik verslikte me in een stukje brood en direct begon ze te huilen. Ze was zo bang dat mij iets zou overkomen.
Dit soort reacties geeft wel aan hoe heftig het overlijden van Ellen voor ons gezin is geweest. We zijn alle drie ons er terdege van bewust hoe belangrijk we voor elkaar zijn en dat het leven niet oneindig is.
Dus lieve mensen, mocht u weer eens op elkaar of op de kinderen mopperen, doe dat dan vooral. Maar bedenk ook hoe het zou zijn als plotsklaps één van de gezinsleden er niet meer zou zijn. Als er niets meer te mopperen valt op elkaar.
Vergeef elkaar dus maar snel, hou van elkaar en geniet van het leven!
Mooi geschreven!
Heel mooi, René, ik weet wat voor een impact het verlies van een dierbare kan hebben op je kind. Ik heb het met mijn oudste dochter gemerkt en nu nog heeft ze last van de gevolgen ervan. Het overlijden van mijn zus na een ziekbed in ons huis heeft haar angstig gemaakt om ons ook te verliezen. Met het verlies de afgelopen weken van dierbare oma, schoonmoeder ben ik mij maar al te bewust dat we in het nu moeten leven en elkaar nu moeten zeggen en laten voelen dat we van elkaar houden en er voor elkaar zijn. Vastbinden kunnen we ze niet, ik zou het niet eens willen maar wel altijd een plekje waar ze terug kunnen vallen en rekenen op een veilige haven en een liefdevol nest. Pas goed op elkaar en geniet van elkaar 😘💞