Hoera, de cito toetsen zijn weer begonnen voor Sara!! Testen, testen en nog eens testen. Op welk niveau begeeft uw kind zich en wat voor uitstroom, lees voortgezet onderwijs, hoort hierbij. Oei, het kind scoort laag, start alvast de bijlessen om het kind toch op zo’n hoog mogelijk niveau te laten uitstromen.
Waar ik bij mijn weten vroeger eenmaal een test kreeg in het laatste jaar van de lagere school, krijgen de kinderen tegenwoordig de ene na de andere test en dat al vanaf de eerste klassen. Ik geloof dat Sara in het laatste jaar zelfs drie verschillende soorten testen krijgt. Alles om maar een zo goed mogelijk beeld van het kind te krijgen. Maar ook om haar het hoogst mogelijke uitstroomadvies te geven.
Alsof de lagere school dat, na 8 jaar omgang met Sara, niet zelf al prima weet. Een hoop spanning voor de kinderen omdat ze toch het idee hebben dat ze ‘gekeurd’ worden. En wat zeggen die testen nu uiteindelijk eigenlijk?! We hebben van de klas van Anne gezien, dat er aardig wat kinderen waren die, eenmaal op de middelbare school, compleet andere resultaten lieten zien dan de testen van tevoren voorspeld hadden.
Kinderen waarvan vermoed werd dat ze met moeite mee zouden kunnen komen, scoren soepeltjes de prachtigste cijfers. Terwijl er ook kinderen zijn, zoals bijvoorbeeld Anne, die op vwo-niveau zouden moeten meekomen volgens de testen, maar dat bijlange na niet halen. Er speelt zoveel meer mee op deze leeftijd, dan alleen maar leren.
De kinderen raken in de puberteit, de hormonen gieren door het lijf. Sociaal gezien gaat er een wereld voor ze open, ze moeten in ene zelfstandig een planning kunnen maken. Ze maken een reuzenstap door in hun ontwikkeling. Dat wordt in dit soort testen nooit mee genomen. Hoe stabiel en zelfstandig is een kind, is het nog erg ‘speels’?!
Anne is bijvoorbeeld een erg vroege leerling. Het liefste had ik gezien dat ze de tweede klas van de havo zou mogen overdoen. Niet alleen vanwege haar cijfers, maar juist ook om haar de kans te geven zich te ontwikkelen als mens. Meer zelfvertrouwen te krijgen en de tijd te krijgen om de stap van kind naar puber te kunnen maken.
Maar ja, daar doen de scholen tegenwoordig niet meer aan. Dat is ook een nadeel van al dat testen en alles vast moeten leggen in cijfers en grafieken. De scholen worden tegenwoordig op hun overgangspercentages beoordeeld. Dus des te hoger die zijn, des te aantrekkelijker de school zich kan profileren. Meer leerlingen levert weer meer geld op.
Dus doubleren is er niet meer bij, als je je kind een jaar over wilt laten doen, moet het direct een niveau lager. Zodoende blijven de overgangspercentages lekker hoog 🙂 Dat is nu ook weer niet de bedoeling van me, want ze kan het niveau gerust aan. Nee, ik wil Anne de ruimte geven als mens om een volgende stap te maken. Ik wil haar niet het bij haar passende onderwijsniveau ontzeggen.
De scholen kan ik het niet echt kwalijk nemen, want zij worden door de overheid ook min of meer gedwongen zo te opereren. Dit geldt voor het voortgezet onderwijs, maar overigens evenzogoed voor de lagere school. Des te meer kinderen een hoog uitstroomadvies krijgen, des te meer ouders geneigd zijn te denken dat die lagere school goed onderwijs levert.
Maar ook de moderne ouder doet overigens een aardige duit in het zakje, wat betreft verwachtingen van hun kind. Laten we de testen nu niet overal de schuld van geven. Tegenwoordig zijn er heel wat ouders die hun kind zo hoog mogelijk geplaatst zien worden. Wat nou leerkracht die aangeeft dat het kind niet zo goed is als de ouders zelf denken.
Wat nou testen, die kloppen niet. Wij ouders weten toch zeker zelf wel wat het beste voor ons kind is! Ik heb de afgelopen jaren regelmatig leerkrachten gesproken, die discussies aan moesten gaan met teleurgestelde ouders. Ouders die hun kind hoger inschatten dan wat het kind werkelijk aankan. De prestatiemaatschappij in optima forma.
Ga er dan maar aanstaan als leraar, ik geef je het te doen. Voor je het weet heb je een rechtszaak aan je broek. Arme kinderen, er wordt zoveel van ze verwacht. Presteren, presteren, presteren, terwijl het mij lijkt dat een kind vooral moet genieten van zijn jeugd. Leren kan altijd nog, zelfs als je zestig bent.
Ik ben overigens dus niet tegen het testen van een kind, maar de mate waarin dat nu gebeurt en het streven naar een zo hoog mogelijk resultaat, dat staat me zo tegen. Het is allemaal zo prestatiegericht. Een kind moet al vroeg weten wat het wil gaan worden. De studiefinanciering geeft maar een bepaald aantal jaren om te leren. Tussentijds switchen, zonder torenhoge schulden te maken, is praktisch onmogelijk.
Ik snap gerust dat de tijd van eeuwige studenten ook niet goed was, maar een tussenweg misschien? Er staat zo’n ontzettende druk op kinderen op deze manier, veroorzaakt door overheid en ouders. Geef een kind de ruimte om zich te kunnen ontwikkelen. Om in ieder geval het leven te kunnen aanvangen zonder een enorme stress.
Ik ben ervan overtuigd dat het leven uit meer bestaat dan een zo hoog mogelijke functie zien te bereiken. Mij lijkt het belangrijkste vooral dat je een gelukkig leven krijgt. Los van het feit dat geluk natuurlijk niet altijd beïnvloedbaar is, draagt het hebben van weinig spanning hier wel in ruime mate aan toe bij, lijkt me.
Word lekker wat je wilt, niet wat je ouders van je verwachten. Voel niet de stress om op 14 jarige leeftijd al te moeten weten wat je later wilt worden. Krijg de tijd om te ontdekken wat je allemaal wilt. Een putjesschepper is net zo belangrijk in de maatschappij als een directeur.
Je hoeft niet het maximale uit je ‘hersencapaciteiten’ te halen, als je maar een plek vindt waar je je gelukkig bij voelt. Gezien het toenemende aantal burn-outs bij mensen, op steeds jongere leeftijd, lijkt me het toch dat we iets niet goed doen. Je leeft maar één keer, dus geniet ervan.
Het gaat me gewoon aan het hart als ik zie hoe gespannen de mens erbij loopt. En die maatschappij maken wij toch echt zelf, “de maatschappij, dat zijn wij“. Laten we proberen iets van die spanning te reduceren, te beginnen bij de jeugd 🙂 Het leven op zichzelf levert bij tijd en wijle al genoeg stress op, laten we het dan ook niet zelf nog eens extra gaan opzoeken.
Deze onverwachte “stress-blog” wil ik overigens besluiten met een goed voornemen op het gebied van spanningsvermindering. Ik ga namelijk de muziek enigszins loshalen van de blog. Omdat Chantal en ik dit jaar flink aan de weg willen timmeren op dit vlak, ga ik minder tijd besteden aan het verzorgen van iedere week een song bij de blog.
Ik wil zodoende tijd creëren om onze muziek op meer vlakken te promoten, denk bijvoorbeeld aan optredens regelen. Ook wil ik de blog en de muziek beter scheiden om meer duidelijkheid te scheppen. We bemerken dat veel mensen niet in de gaten hebben dat de muziek los staat van de blog.
Het zijn eigen songs die een eigen podium verdienen. Natuurlijk zal ik gerust af en toe muziek blijven plaatsen in de blogs, maar beduidend minder dan voorheen. Daarvoor zult u als geïnteresseerde toch echt nu naar het kopje ‘muziek’ moeten. Maar dat zal geen problemen opleveren, toch?!
Dat was hem voor deze week. Een blog gewijd aan testen en stress. Het was niet geheel de bedoeling, maar ja, als ik eenmaal op mijn praatstoel zit 🙂 Voor nu wens ik u allen een prachtige week toe en tot de volgende blog.
Groetjes, René
Schrijf je in voor de nieuwsbrief en mis niets meer. Het is geheel vrijblijvend en uitschrijven kan altijd.
Helemaal mee eens René!!!