verdriet Archieven - Page 2 of 6

Iedere dag is het vaderdag.

Afgelopen zondag was het weer zover, het jaarlijkse hoogtepunt voor iedere vader. Het was weer vaderdag. Ook in dit huis werd vaders met extra veel liefde bejegend deze dag. Vooral de eerste 2 uren dan hoor, daarna was de leukigheid er wel weer een beetje vanaf voor de kinderen 🙂 Maar hoe dan ook, ze waren me absoluut niet vergeten. De jongste had allerlei werkjes op school gemaakt. Er was een zak Engelse drop ingeslagen.

De oudste dame zat blijkbaar met haar hoofd al bij Sinterklaas, want zij had voor mij een surprise geknutseld. Een doos in een doos, in een doos, in een doos enz…. En dan allemaal nog eens stevig dichtgeplakt met plakband. Afijn, 3 uren later vond ik mijn cadeautje, een boekenbon. Wat lief, van haar eigen geld een boekenbon kopen voor haar vader!! Of zat het soms toch een beetje anders, ze moest zo lachen. lees verder

Het mannetje, het bootje en het anker.

Het mannetje, het bootje en het anker.

Er was eens een mannetje die dobberde op de grote, grote zee. Hij bevond zich in een papieren bootje, zo’n bootje dat iedereen leert vouwen in zijn kleutertijd. Een bootje zonder kajuit, zonder roer, zonder motor, zonder anker. Overgeleverd aan de grilligheden van de natuur. Zoals de wind waaide, werd de koers bepaald. Soms zag hij vasteland en kreeg hij hoop. Hoop om vaste grond onder zijn voeten te kunnen voelen. Maar als de wind dan draaide, verdween het land weer langzaam uit het zicht. lees verder

Open brief aan mijn overleden partner, deel 8

Hoi Lieverd,

het is weer moederdag geweest. Heb je gezien wat Sara voor je gemaakt heeft, lief toch?! ‘s Ochtends was ze een half uurtje eerder opgestaan om dit werkje voor je te maken. Een blad vol liefdesbetuigingen aan je. We hebben het kaarsje aangestoken en daar de tekening bij gezet. Fijne moederdag, precies zoals altijd. Alsof er niets veranderd is. De lieve schat, net als dat ze iedere avond jou nog een aantal kusjes geeft voordat ze gaat slapen.

Je ziet, je maakt gewoon nog deel uit van ons gezin en waarom ook niet. De rol van moeder voor de twee meiden zul je voor altijd hebben. Die eretitel draag je voor eeuwig bij je, moeder van Anne en Sara. In de loop van de ochtend kwam een andere ‘engel’ ons nog even een persoonlijk gemaakt kaartje brengen met een lieve boodschap er op. Je bent echt niet vergeten hoor, dat kan ook helemaal niet. lees verder

Ik heb er zo’n ontzettende zin in!

Ik heb er zo’n ontzettende zin in! Of dit nu de lentekriebels zijn, of op hol slaande hormonen, ik weet het niet. Feit is dat ik een ontzettende zin heb om iemand om de hals te vliegen, te knuffelen of wat dan ook. Gewoon even lekker tegen iemand aanhangen en energie opdoen. Die anderhalve meter regel verveelt me wat dat betreft nu al enorm. Dat is natuurlijk ook de boosdoener, die regel!!

Ik ben overigens blijkbaar niet de enige die behoefte heeft aan lichamelijk contact, de eerste wetenschappelijke artikelen hierover verschijnen inmiddels in de kranten. Zoals dit artikel in de Volkskrant, waarmee zelfs wetenschappelijk mijn behoefte onderbouwd wordt 🙂 Zo afwijkend is mijn gedrag dus niet. Het is iets normaals, iets menselijks dat in onze genen verankerd zit. Ik bedoel er ook niets seksueels mee, totaal niet. Het is gewoon het gevoel ervaren dat je niet alleen bent. lees verder

Liefde in tijden van corona

Liefde in tijden van corona laat zich in allerlei hoedanigheden gelden. In positieve als wel in negatieve zin. Feit is dat sinds het coronavirus heerst, het begrip liefde weer volop in beweging is. Alles gaat net even anders dan dat het normaliter zou gaan. Het lijkt wel alsof het begrip liefde weer meer verdieping krijgt.

Als ik naar mezelf kijk, mis ik mijn Ellen nu nog meer als anders. Nu er praktisch geen direct sociaal verkeer meer mogelijk is, mis ik nog meer de warmte van de persoon naast me. Je moet anderhalve meter bij elkaar uit de buurt blijven, een kus of een knuffel is uit den boze en op straat vermijden de mensen elkaar zoveel mogelijk. lees verder

Open brief aan mijn overleden partner, deel 7

Het zijn rare tijden lieverd. De wereld is in de ban, in de greep van een virus. Zo’n klein duveltje en de hele wereld ligt op z’n kop. Tegelijkertijd had Anne helemaal gelijk met haar opmerking dat het maar goed is dat dit virus niet rondwaarde toen jij ziek was. Want wat dat betreft is het een gevaarlijk virus, helemaal voor ouderen of mensen die ziek zijn.

Als je momenteel teveel op internet gaat zoeken, kom je de wildste verhalen tegen. Een mens zou zich daardoor compleet gek kunnen laten maken. Daar heb ik echt geen zin in. Ik wil mijn kinderen ook niet mee trekken in allerlei doemscenario’s. Positief blijven, vooral niet gaan wanhopen. Het is voor de meiden, zeker voor de jongste, al allemaal verwarrend genoeg. lees verder

De belastingdienst, ‘leuker kunnen we het niet maken’?!

De belastingdienst, “leuker kunnen we het niet maken, wel makkelijker”, herinnert u zich deze slogan nog? Nou, afgelopen week hadden ze me bijna op de knieën hoor. Wat niets of niemand lukte afgelopen jaar, had de belastingdienst in één ochtend bijna voor elkaar. Ik had aan het einde van de ochtend echt de neiging de moed op te geven.

Ik moet namelijk nog een F-formulier invullen voor Ellen. Dit formulier krijg je van de belasting als je partner is komen te overlijden. Een lijvig boekje boordevol vragen over de financiën met een evenzo lijvig toelichtingenboek. Het stomme is namelijk dat alles tegenwoordig digitaal gaat en al van tevoren is ingevuld, maar juist dit boekwerk handmatig moet worden ingevuld. lees verder

Genieten van een uitvaart

Deze blog wil ik beginnen met een dankwoord aan alle mensen die ons afgelopen week hebben gesteund. Middels berichtjes op de sociale media, reacties op de blog, bezoekjes aan huis, kaarten, wat dan ook, beseften wij drietjes dat we niet alleen staan in ons verdriet. Ellen was weer even terecht het middelpunt van alle belangstelling. Ze is zeker nog niet vergeten. Wat heeft dat ons goed gedaan, alle warmte en liefde!!

De dag waarop Ellen precies een jaar overleden was, begon overigens voor mij op een fraaie wijze. Ellen liet even merken dat ik wel aan haar moest denken namelijk 🙂 Enkele tellen voor het tijdstip waarop Ellen overleed, liep ik met Sara naar beneden. En geloof het of niet, bij de laatste treden gleed ik onderuit en lag ik languit onder aan de trap!! lees verder

Wij twee, onlosmakelijk één

Vandaag, precies een jaar geleden, moesten we gedwongen afscheid van elkaar nemen. Een jaar staat voor 52 weken, 365 dagen, 525600 minuten ofwel 31536000 seconden. Maar hoe groot het getal ook lijkt te worden, het gemis wordt er absoluut niet minder om. Sterker, het gemis wordt juist steeds groter.

Precies een jaar verder ben ik nu met mijn leven. Een leven dat nooit meer zal worden als het ooit was. Er is een deel van mezelf, van mijn ziel weggesneden, toen jij overleed. Naarmate de tijd verstrijkt, wordt dat deel dat er niet meer is, steeds zichtbaarder. Het onzichtbare gat dat jij hebt achtergelaten, krijgt steeds meer contouren. lees verder

De laatste week met z’n viertjes.

Deze week hebben de meiden vakantie. Continue gaan mijn gedachten naar verleden jaar. Toen hadden de meiden in deze periode ook vrij. We zijn toen met z’n viertjes een weekje op vakantie gegaan in Nederland. Het ging niet heel goed met Ellen, maar we zouden hoe dan ook op vakantie gaan. Daar was met Ellen geen discussie over mogelijk 🙂

Achteraf bekeken onvoorstelbaar gezien de toestand van Ellen. Maar tegelijkertijd ook een memorabele week. Het was de laatste week die we met z’n viertjes zouden doorbrengen. De chemokuren hadden geen effect en het lichaam van Ellen raakte steeds meer opgezet door vochtophoping. Ze werd steeds meer een ‘Michelin-vrouwtje’. lees verder