René'sblog Archieven - Page 4 of 9

Een heerlijk opluchtend, maar nogal nat hoogtepunt.

Eindelijk was het dan zover hoor, eindelijk beleefde ik weer eens een hoogtepunt. De hele tijd zat het er al aan te komen, alle voortekenen waren er. En ja hoor, maandagochtend was het er!! De climax, de finale, hoe je het ook wilt noemen. Na weken van opbouwende spanning, ging deze jongen helemaal los.

Zoals u de afgelopen weken al hebt kunnen lezen, ben ik de laatste tijd erg bezig met gevoel en werkelijkheid op één lijn te brengen. Ellen is dood, daar is geen ontkomen aan. De afgelopen tijd heb ik erg fijne gesprekken kunnen voeren, waarbij onbewust toch de nadruk voor mij lag op het feit dit onder ogen te gaan zien. lees verder

Daar sta je dan….

Daar sta je dan, in velerlei opzichten. De zomervakantie voorbij, de start van een nieuw schooljaar voor de meiden. Een nieuw jaar, ook voor mij. Daar sta je dan, net als dertig jaar geleden, kijkend voor de spiegel. Een zelfde persoon, weliswaar een stuk ouder en kaler, maar eigenlijk opnieuw starend naar een persoon die staat aan het begin van een nieuw avontuur.

Dertig jaar geleden natuurlijk onder geheel andere omstandigheden, met compleet andere verwachtingen. Maar ook nu, na zes weken zomervakantie en wat tijd voor bezinning, beklijft bij mij het gevoel dat ik weer opnieuw moet beginnen. De allerbelangrijkste vraag die ik me deze vakantie op een gegeven moment heb gesteld is toch wel “wat wil ik eigenlijk nog in dit leven?” lees verder

Open brief aan mijn overleden partner, deel 3

Hoi lieverd,

hoe is het met je, vermaak je je nog een beetje? Het is zowat zomervakantie. Wat zullen dat een confronterende weken worden zo zonder jou. Dat ik er nu alleen voor sta, het zij zo, maar dat ik alle gebeurtenissen de komende weken niet meer direct met je kan delen, dat zal moeilijk zijn.

Hoe vaak zaten we in de zomervakanties niet ‘s avonds nog even lekker na te praten over de dag of over de plannen voor de volgende dagen. Nu moet ik alles in mijn eentje regelen, nu moet ik alle belevenissen in deze vakantie met mezelf delen. Naarmate de tijd verstrijkt, wordt het missen van jou steeds groter. lees verder

Het wordt tijd voor vakantie

At Hodson Street – Cry without tears ©2019″

Voor Dorien, een bijzondere vrouw
Dank voor alles, het ga je goed….

Het wordt tijd voor vakantie. Nog 2 weekjes en dan barst de zomervakantie in alle hevigheid los. Zes weken hebben de kinderen vrij en kunnen ze volop papa terroriseren 🙂 Nee hoor, we gaan de komende weken lekker van elkaar genieten. We zijn alle drie hard toe aan wat vakantie. Wat een jaar…..

De afgelopen jaren was het al nooit normaal in de zomervakantie. Iedere keer was Ellen ziek of moest ze een operatie ondergaan. Dit wordt, hopelijk, de eerste vakantie in jaren die gewoon gaat verlopen. Geen ziekte, geen gewijzigde plannen, gewoon een paar weken op reis en gezellig dagjes uit. lees verder

Dolle rit in een emotionele achtbaan.

Afgelopen week was het een dolle rit in een emotionele achtbaan. Mijn hemel, wat een weekje was het. Een test of het dunne laagje vertrouwen in het leven wel bestand was tegen wat turbulentie. Dat heeft natuurlijk een aardige deuk opgelopen na alle gebeurtenissen. Een mens kan niet leven zonder dat vertrouwen. Ja het kan wel, maar het lijkt me persoonlijk niet echt fijn.

Nou, er is nog het nodige werk aan de winkel om eerlijk te zijn. De dolle rit begon donderdagavond, een week geleden. Ik bracht de jongste, Sara, naar bed. Na het verhaaltje lezen (Pipi Langkous, het blijft leuk 🙂 ) kreeg ze plotseling heel veel pijn in de buik. Geen kramp van naar de wc moeten, nee echt heftige pijnen. Na contact met de doktersdienst werd besloten een bezoekje te brengen aan de dienstdoende arts. lees verder

Genieten van de kleine dingen

Genieten van de kleine dingen is o zo belangrijk. Geluk zit niet in materialisme of wat dan ook. Geluk zit vooral in het kunnen genieten van de kleine momentjes. Het vermogen om deze te bespeuren en optimaal te benutten. De laatste tijd waren er weer diverse van dit soort momentjes. Neem nu één van de ochtenden waarop ik de foto’s van deze en de vorige blog heb gemaakt.

Direct na het naar school brengen van de jongste ben ik toen de duinen in gegaan. Op naar mijn geliefde Vogelmeer, waar ik een aantal Sint-jacobsvlinders had gespot. Lekker vroeg in de hoop dat ik de kans zou krijgen om ze op mijn gemak vast te leggen. ‘s Ochtends zijn ze namelijk nog lekker loom en vliegen ze niet direct alle kanten op. Na een tijdje zoeken kwam ik ze weer tegen. lees verder

Toen werd het stil….

Toen werd het stil, oorverdovend stil. Na twee weken vol activiteiten en kinderen om me heen, werd het begin deze week in ene stil. De twee weken durende meivakantie zit er op, de scholen zijn weer begonnen. En eerlijk gezegd vind ik dat wel even heerlijk. Twee weken vakantie waarin bovenal duidelijk werd dat we nog maar met z’n drietjes zijn.

Alles voelde als een spagaat, voelde zo dubbel aan. Aan de ene kant doe je leuke dingen en heb je plezier en aan de andere kant vreet het gemis voortdurend aan je. Niet alleen aan mij, maar ook duidelijk aan de kinderen. Twee lange weken waarin mijn rol bestond uit het continue manoeuvreren tussen kinderen vermaken en kinderen begeleiden. lees verder

Hoera, Ellen is weer thuis!!

Hoera, Ellen is weer thuis!! Afgelopen week hebben we haar eindelijk mogen ophalen en nu is ze gelukkig weer daar waar ze hoort, thuis. Misschien raar, maar het is een fijn gevoel dat ze dichtbij me is. Ik kan haar min of meer weer vasthouden, tegen haar praten of wat dan ook. Heel apart om bij mezelf te merken dat ik op de middag van halen nog haast gespannener was dan voor haar dienst. Ik had zo uitgekeken naar dit moment.

Tegelijkertijd bemerk ik dat het weer thuis hebben van Ellen ook iets met me doet wat betreft de rouw. Daar had ik me niet geheel op ingesteld. Nu ze er weer is, wordt nog duidelijker hoe definitief dit alles is. Ik vertelde al eerder dat ik rationeel gezien wel weet dat Ellen overleden is, maar dat mijn geest nog niet zo ver is. Nou, ik kan u vertellen, dat dat moment toch echt wel aanstaande is. Potjandorie, het gemis wordt per dag, nee wat zeg ik, per uur, groter en groter. lees verder

Sorry, maar ik ben nog steeds gelukkig

(Een opname van afgelopen week tijdens het oefenen. Niet de allerbeste geluidskwaliteit misschien, maar zeker niet minder intens gespeeld….)

Vertrouwen

Sorry, maar ik ben nog steeds gelukkig. Ik voel me op dit moment wel niet zo gelukkig, maar ik ben het nog steeds wel. Ik ben nog steeds een gezegend en rijk man dat ik op deze prachtige aardbol mag vertoeven. Dat ik 2 prachtige dochters om me heen heb die vertrouwen in me hebben. Dat er allemaal geweldige mensen om ons heen staan. lees verder

Help, de weduwnaar verzuipt!!

Wij Twee

Help, de weduwnaar verzuipt bijkans in al het papierwerk. Lieve mensen, ongelooflijk wat er na het afscheid nemen van je partner nog verder om de hoek komt kijken. Het is ook echt zo’n perfect gekozen moment om iemand nog eens even lekker lastig te vallen met bureaucratie.

Momenteel ben ik bijvoorbeeld tegelijkertijd bezig met de SVB, de belastingdienst, het pensioenfonds, de verzekeringen, de hypotheekverstrekker, de notaris, de levensverzekering, de auto, de kinderbijslag, de bank, de KPN, het Centraal Testamentenregister en, oh ja kleinigheidje, het afhandelen van de uitvaart van Ellen. lees verder

Tag: René’sblog